Τι συμβαίνει με τη βιομηχανική εκπροσώπηση;

Με τη νομοθετική αναβάθμιση του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) σε εθνικό κοινωνικό εταίρο τον Ιούλιο του 2018 και τη διαγραφή του γεωγραφικού προσδιορισμού από την ονομασία του – με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΣΒΒΕ στις 25.1.2019 λέγεται πλέον Σύνδεσμος Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ) -, η Ελλάδα έχει σήμερα δύο εθνικούς φορείς εκπροσώπησης της βιομηχανίας. Ποια είναι όμως τα κίνητρα πίσω από αυτή την εξέλιξη, καθώς δεν υπήρξε ούτε υπάρχει πραγματικό έλλειμμα εκπροσώπησης της βιομηχανίας;

Είναι αλήθεια ότι τα μέλη του ΣΕΒ πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία 15 χρόνια με επιχειρήσεις όλων των κλάδων της οικονομίας, αλλά ο Σύνδεσμος παραμένει στον πυρήνα του βιομηχανικός.

Τώρα το ερώτημα που γεννάται είναι αν είναι ρεαλιστική η πρόταση ίδρυσης μιας νέας πανεργοδοτικής οργάνωσης που έθεσε ο πρόεδρος του ΣΒΕ κ. Αθανάσιος Σαββάκης.

Προσπάθειες για ίδρυση πανεργοδοτικής οργάνωσης είχαν γίνει την περίοδο 1983-1986, με την επωνυμία Εθνικό Συμβούλιο Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας (ΕΣΙΠ), με ιδρυτές τον ΣΕΒ, τους εκπροσώπους του Εμπορίου (προ της ιδρύσεως της ΕΣΕΕ), τη ΓΣΕΒΕΕ κ.λπ. Ηταν όμως μια συγκυριακή προσπάθεια, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει διαρκείς σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ των ιδρυτικών φορέων.

Στη δεκαετία του 2000 η ίδρυση τριτοβάθμιας οργάνωσης επιχειρήθηκε συστηματικά από τον ΣΕΒ επί προεδρίας Οδυσσέα Κυριακόπουλου. Διαπιστώθηκε ότι κανένας από τους λοιπούς φορείς δεν ήθελε να «καπελωθεί» από τον ΣΕΒ (ή οποιονδήποτε άλλο αντίστοιχο φορέα), με αποτέλεσμα την αποτυχία του εγχειρήματος.

Το ίδιο ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα, καθώς προϊούσης της θεσμικής ενδυνάμωσης των υπολοίπων εργοδοτικών φορέων δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον ή πίεση να μετεξελιχθεί ο Σύνδεσμος σε τριτοβάθμια εργοδοτική οργάνωση, ούτε καν για τα εργασιακά θέματα.

Θεωρείται ότι είναι εντελώς απίθανο σήμερα να συνεργαστούν οι εργοδοτικοί φορείς και να εκχωρήσουν μέρος της δύναμης εκπροσώπησης που έχουν σε έναν νέο φορέα, τύπου ΕΣΙΠ. Τα συμφέροντα που εκπροσωπούνται είναι διαφορετικά και οι στρατηγικές αποκλίνουσες, όπως έγινε φανερό ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης.

Επίσης, η λειτουργία ενός σοβαρού τριτοβάθμιου φορέα απαιτεί σημαντικούς οικονομικούς πόρους που οι περιφερειακοί και κλαδικοί σύνδεσμοι, ως ενδεχόμενα μέλη του, αδυνατούν να εισφέρουν. Επιπλέον, οι δευτεροβάθμιοι φορείς εκτιμούν ότι ένας τριτοβάθμιος φορέας θα τους αποξένωνε από τα δημόσια κονδύλια, καθώς θα ήλεγχε κεντρικά τη διανομή τους.