Η εικοστή τέταρτη επέτειος της κρίσης των Ιμίων αυτές τις μέρες (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1996) επιτρέπει την εξαγωγή κάποιων επίκαιρων για τις μέρες διδαγμάτων σχετικών με τη διαχείριση της οξύτατης κρίσης με την Τουρκία. Βεβαίως όλα τα γεγονότα γύρω από την κρίση αυτή δεν είναι ακόμη πλήρως γνωστά και επομένως οι οποιεσδήποτε κρίσεις, διαπιστώσεις και συμπεράσματα υπόκεινται στον περιορισμό αυτόν – της πλήρους ιστορικής αλήθειας. Τα Ιμια (δύο νησιά σε απόσταση 6 ν.μ. ανατολικά της Καλύμνου, έκτασης 25 και 5 στρεμμάτων αντιστοίχως, ακατοίκητα μεν αλλά με βοσκούς να βόσκουν τα ζώα τους ανήκουν στο σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Παρισίων (1947). Η κρίση που ξέσπασε εκεί και παρ’ ολίγον να οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι η πρώτη μεταπολεμικά στην οποία η Τουρκία εγείρει εδαφική διεκδίκηση έναντι της Ελλάδας. Αμφισβητεί δηλαδή την εδαφική κυριαρχία. Μέχρι τότε οι διεκδικήσεις της είχαν εστιασθεί στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο. Από τη σοβαρότερη αυτή ελληνοτουρκική κρίση προκύπτουν εξόχως χρήσιμα και επίκαιρα διδάγματα. Ειδικότερα:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
