Τι κι αν περάσανε τα χρόνια…

Κάποια άθλια όντα, που οπωσδήποτε έχουν πίσω τους, ή και πλάι τους, άλλα, ισότιμης απαξίας, εκ νέου το διέπραξαν. Βεβήλωσαν για μία ακόμα φορά το «εθνικό» μνημείο για τους δολοφονηθέντες έλληνες Εβραίους της ποικίλης πόλης. Αλλά κι αν Ελληνες δεν ήταν, τι θ’ άλλαζε;

Τα μάρμαρα, τα παλιά, ξεπατώθηκαν βέβαια ακέραια από τον «καταπατημένο» ιερό χώρο σε προηγούμενους καιρούς. Οπου: ναζί και συνεργάτες τους, αλλά και μισόκρυφοι συνοδοιπόροι του ρατσισμού εξαφάνισαν, ή ανέχθηκαν, την εξάλειψη της επιτύμβιας ιστορίας. Κι άφησαν έτσι ανώνυμα χιλιάδες οστά. Και τα χρησιμοποίησαν τα μάρμαρα ως υλικά. Πάνω σ’ αυτά εμείς σήμερα δεν ντρεπόμαστε να περιπατούμε.

Ομως τέτοιες ή άλλες ανάλογες φρικαλεότητες δεν πρόκειται να σταματήσουν αν η ίδια η κοινωνία δεν συναντηθεί με τις ευθύνες της. Και δεν ξεπατώσει τώρα εκείνη το θεμέλιο της διανοητικής ανωμαλίας πάνω στο οποίο, ήδη πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο, εδραζόταν η αμόρφωτη αγριότητα.

Συγκυριακά – σ’ ένα βιβλίο που μου χάρισε πρόσφατα ο Α.Σ.Π. του Ανατόλ Φρανς, του 1926, με επώδυνα χαρακτικά του Ζαν Κεφαλληνός και με τον απίστευτα συμπτωματικό τίτλο «Η άσπρη πέτρα» – μεταφράζω τα εξής: «Τι είναι μια φυλή; (διερωτάται η Ν. Λανζελιέ). Υπάρχουν στ’ αλήθεια ανθρώπινες φυλές; Βλέπω να υπάρχουν λευκοί άνθρωποι, ερυθροί άνθρωποι και μαύροι άνθρωποι. Αλλά αυτές δεν είναι φυλές, είναι ποικιλίες μιας και της ίδιας φυλής, του ίδιου είδους, που διαμορφώνουν ανάμεσά τους γόνιμες ενώσεις και αδιαλείπτως ανακατεύονται. Και ο σοφός άνθρωπος δεν γνωρίζει περισσότερες φυλές κίτρινες, περισσότερες άσπρες. Αλλά είναι οι άνθρωποι που φαντάζονται φυλές στο όνομα της αλαζονείας τους, ή της απληστίας τους».

Κι όμως, τα ανάποδα από τα παραπάνω πιστεύουν κάποιοι. Οσο λίγοι και «ελάχιστοι» και αν είναι, παραμένουν επικίνδυνοι. Για όλους μας.

Οσο το «κράτος δικαίου», έστω και αυτό το σχετικό και αενάως διεκδικούμενο, δεν εκφραστεί με όρους θεσμικής αποτελεσματικότητας, το ρατσιστικό μίσος θα υφέρπει. Και το χρέος της Δημοκρατίας, και κατ’ επέκταση εκείνων που την υπηρετούν, θα μένει ανεκπλήρωτο.

Θεέ μου! Μήπως έχει πάψει να μας εκπλήσσει η προσβολή; Και είμαστε και οι ίδιοι, αλλά τώρα ως ασθενείς, βαριά βαριά «προσβεβλημένοι»;

Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίων, τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.