«Θέλω να προκαλέσω σκεπτόμενο γέλιο»

Η τελευταία φορά που είδα τον Γιάννη Οικονομίδη ήταν πέρυσι τον Σεπτέμβριο, στο Αλσος Νέας Σμύρνης, σε μια από τις πολλές στάσεις του θεατρικού έργου του «Στέλλα κοιμήσου» – από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και ο Οικονομίδης παρών, ελεγκτής των πάντων. Και τώρα, λίγους μήνες αργότερα, ο κύπριος σκηνοθέτης (Λεμεσός, 2.11.1967) κάθεται απέναντί μου στο υπαίθριο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, έτοιμος να μου μιλήσει για την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του. «Είναι συνειδητά μια μαύρη κωμωδία» λέει για την ταινία, που τοποθετείται στην επαρχία (Θεσσαλία) και περιγράφει αλλόκοτες καταστάσεις ανάμεσα σε ανθρώπους του υποκόσμου με άξονα τη φυγή ενός παράνομου ζευγαριού – ενός πρώην τραγουδιάρη, νυν ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου (Βασίλης Μπισμπίκης) και της γυναίκας του ντόπιου, πάμπλουτου εργοστασιάρχη (Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης). «Η ιστορία είναι αυτή που είναι, το σώμα της ταινίας όμως είναι κινηματογραφικά διανθισμένο με χιούμορ πάνω στην ανθρώπινη γελοιότητα και στην κωμική κατάσταση της ζωής μας, του κόσμου μας, της συμπεριφοράς μας, των λαθών και των παθών μας. Ηθελα να προκαλέσω σκεπτόμενο γέλιο».

Ο Γιάννης Οικονομίδης αγαπά το σκεπτόμενο γέλιο. Οι αναφορές του αρχίζουν από τον Σάμουελ Μπέκετ, τον Ρεϊμόν Κενό και το θέατρο του παραλόγου και περνούν στο σινεμά με τους αδελφούς Μαρξ, τον Μπάστερ Κίτον, τους αδελφούς Κοέν, τον Πάολο Σορεντίνο, τον Κουέντιν Ταραντίνο και τον Γκάι Ρίτσι. Δεν διστάζει να πει ότι αυτό που έκανε στην «Μπαλάντα της Τρύπιας καρδιάς» «γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Αφηγήθηκα μια ιστορία έτσι όπως θα συνέβαινε αν συνέβαινε πραγματικά. Οι καταστάσεις είναι ρεαλιστικές· θα μπορούσαν να συμβούν έτσι. Δεν είναι προσέγγιση καρικατούρας ή ακραία τραβηγμένη από τα μαλλιά. Το χιούμορ είναι κρυμμένο στις ανατροπές, στις αντιφάσεις και στο παράλογο της ζωής».