Γιάννης Ξανθούλης: «Θα με ρωτήσετε αν έκοψα το αφτί μου;»

«Τι θα με ρωτήσετε; Αν έχω κόψει το αφτί μου;». Μια συζήτηση με τον Γιάννη Ξανθούλη δεν μπορεί να γίνει ποτέ χωρίς γενναίες δόσεις από το χαρακτηριστικό, καυστικό χιούμορ και την τρυφερή ειρωνεία του. Η συνομιλία μας για τη νέα του έκθεση στην γκαλερί Genesis στο Κολωνάκι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Γιατί ναι, εκτός από μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, είναι όψιμα και ζωγράφος ο οποίος μπήκε, όπως λέει, «στο λούκι της ζωγραφικής» με τον δικό του τρόπο, δίχως να ξεβολευτεί από παλιές συνήθειες. Κοινώς, το γραφείο του είναι και το «ατελιέ» του – θα γελάσει όταν θα ακούσει αυτή τη λέξη – όπου περιτριγυρισμένος από βιβλία, στυλό και χρώματα ζωγραφίζει τα έργα που μπορούν να δημιουργηθούν υπό αυτές τις προϋποθέσεις. Για αρχή όχι μεγαλύτερα από 35Χ50 εκ. Το αποτέλεσμα μπορεί να το δει κανείς στην έκθεση «Το δις εξαμαρτείν ουκ…» όπου από τις 6 Φεβρουαρίου θα παρουσιάζει περί τα 35 έργα με πρώτη τους ύλη τα υλικά του ατελιέ-γραφείου στα οποία έχει αποτυπώσει πρόσωπα και πόλεις όπως τα εμπνέεται και όπως τα θυμάται «από αναμνήσεις και από ρομαντική γελοιογραφική διάθεση». Το δεύτερο το μαρτυρούν και οι τίτλοι των έργων. Ανάμεσα στα «Ορφανά του ιατροφιλόσοφου Βράνη προτού ανοιχτεί η διαθήκη» και την «Οσία Μολοχία προστάτιδα της πόλης από την τριχόπτωση» μπορεί να φανταστεί κανείς τον συγγραφέα της «Οικογένειας Μπες Βγες», ή του «Μεγάλου Θανατικού» να βαπτίζει εικόνες που έχουν ήδη γεννηθεί ή που βρίσκονται ήδη στη διαδικασία μορφοποίησής τους όσο μικρά λάθη, όπως μια ατίθαση σταγόνα χρώματος που παραστράτησε, συμβάλλουν με απρόσμενο τρόπο στην περαιτέρω δημιουργία των περίτεχνων λεπτομερειών τους.

Ο Γιάννης Ξανθούλης θα περιγράψει πιο εύγλωττα την περίφημη «τεχνική του καλλιτέχνη». Είναι απλό. Είναι η «τεχνική της νευρασθένειας» όπως θα τη χαρακτηρίσει. «Δηλαδή λεπτομέρεια μικροσκοπίου. Αυτό αρχικά, προτού ασχοληθώ πιο τολμηρά με μεγαλύτερες επιφάνειες, πάντα όμως παρέμενα πιστός στη λεπτομερή διακόσμηση των θεμάτων μου. Σιγά-σιγά βρήκα κι άλλους δρόμους με διαφορετικά υλικά. Σήμερα ακολουθώ αυτό που λέμε μεικτή τεχνική με τις ίδιες εμμονές».