Κάποτε, σε µια βιτρίνα, είχα δει έναν ξύλινο σιδηρόδροµο για µικρά παιδιά που κάθε βαγόνι του ήταν ένα νούµερο, από το µηδέν έως το εννέα – για να µάθουν τους αριθµούς. Το παιχνίδι αυτό µου έρχεται στο µυαλό όποτε βρίσκοµαι σε σιδηροδροµικό σταθµό και τρέχω για να επιβιβαστώ στον συρµό µου, µετρώντας τα βαγόνια που αφήνω πίσω µου, για να µην κάνω λάθος: Ενα, δύο, τρία… Με αγχώνει η διαδικασία. Αυτή τη φορά όµως κάθοµαι στον σταθµό και περιµένω πιο ήρεµος. Επειδή µεγάλωσα και (προσπαθώ να) διαχειρίζοµαι καλύτερα τις εντάσεις. Αλλά και επειδή το τρένο που καταφθάνει οσονούπω, και όπου θα επιβιβαστώ κι εγώ µαζί µε όλους, έχει µόνο δύο νούµερα, και αυτό µου αρέσει γιατί κάνει πιο εύκολο το µέτρηµα: Εχει το δύο και το µηδέν, δίπλα-δίπλα, επί δύο. 2020: Δύο, µηδέν, δύο, µηδέν, οι ίδιοι αριθµοί σε επανάληψη, όσα βαγόνια και αν προστεθούν. Βλέπω τον καλογυαλισµένο σιδηρόδροµο που διασχίζει ατέρµονα τον χρόνο, που ταξιδεύει πάνω στα λεπτά, στις ώρες, στις ηµέρες και στις εβδοµάδες, να πλησιάζει. Ελπίζω να είναι ένα «τρενάκι της χαράς». Τουλάχιστον να µη µας επιφυλάσσει πολλά επικίνδυνα φρεναρίσµατα και εκτροχιασµούς. Είναι το καλύτερο που µπορούµε να ευχηθούµε, ειδικά όσοι ζήσαµε επικίνδυνες διαδροµές στα τρένα που µας έφεραν ως εδώ.
Στο μεταξύ, περιμένοντας κάνω σκέψεις αρκετά μελαγχολικές και απορώ: Πόσο γρήγορα πέρασαν τα προηγούμενα τρένα… Αστραπιαία! Σαν τα bullet trains με τα οποία ταξίδεψα προ μηνών στην Ιαπωνία. Οταν καθόσουν στο άνετο κάθισμά σου δεν καταλάβαινες πόσο έτρεχαν. Το συνειδητοποίησα όταν είδα τις φωτογραφίες που έβγαζα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, χωριά, πόλεις και ορυζώνες που «περνούσαν» έξω από το παράθυρό μου: Ηταν όλες από ελαφρώς θολές έως εντελώς κουνημένες. Γιατί ήταν τέτοια η ταχύτητα του συρμού που η μηχανή μου δεν προλάβαινε να εστιάσει. Θα μου πείτε, «Σε ένα εξπρές είσαι κι εσύ (όπως όλοι μας)/ που τρέχει πάνω στη ζωή…» – τη συνέχεια ας την αφήσουμε για άλλη φορά, καθώς δεν είναι η πιο αισιόδοξη και εορταστική, και εμείς μέρες που είναι θέλουμε να γιορτάσουμε. Δεν έχει όμως και έναν σουρεαλισμό το να ανοίγεις σαμπάνιες για το… εξπρές πέρασμα του χρόνου; Για μία αναπόφευκτη διαδικασία η οποία στην πραγματικότητα δεν συμφέρει κανέναν μας: Οι μικροί θα μεγαλώσουν και θα μπουν στα βάσανα. Αυτό θέλουν; Οι μεγάλοι θα μεγαλώσουμε ακόμη περισσότερο. Ούτε εμείς το θέλουμε αυτό. Προς τι η φασαρία; Για να αποχαιρετήσεις και για να υποδεχθείς, και τα δύο έχουν την αξία τους. Επειδή κάτι αφήνεις πίσω και κάτι καινούργιο σε περιμένει. Για την ελπίδα. Πάνω απ’ όλα για την ελπίδα. Γιατί όσο και αν οι σταθμοί έχουν μια θλίψη (και τα λιμάνια το ίδιο), δεν παύουν να είναι και χώροι ευχάριστης αναμονής και προσδοκιών. Καλό και ασφαλές ταξίδι να έχουμε!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
