Τα podcastS μπήκαν στη ζωή μας

Το 2020 ήταν από τις πλέον δύσκολες, περίεργες χρονιές που έχει ζήσει η ανθρωπότητα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια χρονιά που έφερε τον κορωνοϊό, την πανδημία, τα lockdown σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο και κυρίως έφερε μια σειρά αλλαγών σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Από τις προσωπικές μας στιγμές έως τον τρόπο διασκέδασης, επικοινωνίας, αντίληψης της πραγματικότητας και της καθημερινότητας. Και έως ότου μας εγκαταλείψει ο COVID-19, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο άγνωστο. Να ψαχουλεύουμε, να προσαρμοζόμαστε με βάση τα δεδομένα που θα προκύπτουν.

Οπως ο κορωνοϊός μάς έπιασε ως κοινωνίες εξαπίνης, έτσι εξαπίνης έπιασε και τη μουσική και τους ανθρώπους της. Είτε πρόκειται για τους δημιουργούς, είτε πρόκειται για τους ακροατές, θεατές… Και εγένετο, ιδιαιτέρως τους πρώτους μήνες, χαμός. Είτε εντός είτε εκτός συνόρων. Ακυρώθηκαν πρότζεκτ, ακυρώθηκαν συναυλίες, ακυρώθηκαν κυκλοφορίες δίσκων και όλοι κλείστηκαν όχι μόνο στα σπίτια τους αλλά και στους εαυτούς τους.

Προϊόντος του χρόνου, όλοι μας βρήκαμε τα πατήματά μας, προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα και η μουσική άρχισε να επαναπροσδιορίζει τον τρόπο επικοινωνίας της με το κοινό της και με κάποιον τρόπο, από την άνοιξη και μετά, άρχισε να κινείται. Περισσότερο στην αλλοδαπή και λιγότερο στην ημεδαπή. Δίσκοι άρχισαν και πάλι να κυκλοφορούν, συναυλίες έγιναν live streaming – ή, για να ακριβολογούμε, κάποια events -, τα podcasts μπήκαν στη ζωή μας, πολλοί καλλιτέχνες έκαναν τις δικές τους μουσικές βραδιές στα social media και γενικώς ο καθένας προσπάθησε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να δράσει όπως και όσο του ήταν επιτρεπτό.

Ο απολογισμός του 2020 είναι αλήθεια ότι έχει περίεργη γεύση. Και αυτό επειδή δεν γνωρίζουμε ή δεν μπορούμε να προβλέψουμε το 2021. Πώς δηλαδή θα εξελιχθούν τα πράγματα τις επόμενες 365 ημέρες. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη σε όλα όσα έχουν γίνει το 2020, που, για να είμαστε ειλικρινείς, παρουσιάζουν σημαντικό ενδιαφέρον.

Στη ξένη δισκογραφία λοιπόν έχουμε μια σειρά πολύ καλών δίσκων. Από τη Φιόνα Εϊπλ έως τον Μπομπ Ντίλαν και από τη Φοίβη Μπρίντζερς έως τη Τέιλορ Σουίφτ. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά και να θυμηθούμε επτά άλμπουμ (χωρίς σειρά αξιολόγησης)

Fiona Apple
«Fetch the Bolt Cutters»

Ενδεχομένως ο πιο πλήρης δίσκος το 2020. Απλός στη σύλληψή του, απλός στη δημιουργία, η τραγουδοποιός κατάφερε να παρουσιάσει ένα μικρό κομψοτέχνημα και να κάνει τις ημέρες της καραντίνας περισσότερο ενδιαφέρουσες. Εξομολογητικό, προσωπικό, παρουσιάζει το ανεξάρτητο πνεύμα με τη συνοδεία κρουστών και της κιθάρας της.

Bob Dylan
«Rough and Rowdy Ways»

Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία του στούντιο εργασία («Tempest», 2012), όπου ανάμεσα στα άλλα κυκλοφόρησε μια σειρά παλαιότερων και χαμένων ηχογραφήσεών του, επέστρεψε με ένα άλμπουμ-αφιέρωμα εν πολλοίς στις προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Πάντα όμως μέσα από το βλέμμα του ποιητή-στιχουργού. Μελαγχολικό και πολυδιάστατο.

Taylor Swift
«Folklore»

Εδώ έχουμε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της σεζόν. Η Τέιλορ Σουίφτ μας συστήνεται ως τραγουδοποιός και τα πάει περίφημα. Μακριά από το άγχος των επιτυχιών, παρουσίασε ένα καθαρόαιμο άλμπουμ καραντίνας. Πρόκειται για ένα «indie» άλμπουμ που μας κάνει ιδιαιτέρως περίεργους για το επόμενό της βήμα. Δεκαέξι ιστορίες χαμένης αγάπης, ενηλικίωσης και λύτρωσης.

Phoebe Bridgers
«Punisher»

Δύο χρόνια μετά το «Boygenius» η τραγουδίστρια-τραγουδοποιός επιστρέφει με ένα συναισθηματικό άλμπουμ, ιδιοφυές, λαϊκό και όμορφο. Εντονα τραγούδια από τα οποία ξεχωρίζουν τα «Moon Song», «Savior Complex», «Chinese Satellite», «Graceland Too».

Jessie Ware
«What’s your pleasure?»

Eξοχος χορευτικός δίσκος σε μια εποχή φυσικά που δεν λειτουργούν τα κλαμπ. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Στο τέταρτό της άλμπουμ η βρετανή τραγουδίστρια κυκλοφορεί μια χορευτική σουίτα, φέρνοντάς μας στο μυαλό ντισκομπάλες. Καθόλου άσχημα.

Bruce Springsteen
«Letter to you»

Οταν κυκλοφόρησε, κάποιοι είπαν ότι αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος δίσκος του «Αφεντικού». Μέχρι να επαληθευτούν όσοι το έγραψαν, εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε τον «Boss» σε μια κορυφαία εξομολογητική-προσωπική στιγμή του. Στα 71 του χρόνια μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει.

AC/DC
«Power Up»

Το hard rock είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Το «Realize» αρκεί για να διατηρήσει αυτή την τρελοπαρέα στη κορυφή του ροκ. Το 17ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους τούς βρίσκει δυνατούς και ανακάμπτοντες.

Οσον αφορά τις συναυλίες, τα πράγματα ήταν άσχημα. Δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν, αναβλήθηκαν όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και ο live τρόπος επικοινωνίας ήταν κάποιες «εκπομπές» των καλλιτεχνών στο YouTube ή στα social media. Οπως έκαναν οι Metallica, o Νιλ Γιανγκ, το Jazz Festival Monterey, η απονομή των MTV Music Videos και πολλά άλλα.

Στην Ελλάδα ο κόσμος της μουσικής από την άνοιξη και μετά πνέει τα λοίσθια. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν πραγματοποιούνται συναυλίες ή περιοδείες ή ότι και η δισκογραφική παραγωγή έχει μειωθεί ορατά· είναι και το γεγονός ότι δεκάδες μουσικοί, δημιουργοί και γραφεία συναυλιών παρουσιάζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Και όπως όλα δείχνουν, αργεί ακόμη η εξομάλυνση.

Εως τότε δίσκοι κυκλοφορούν και μάλιστα πολλοί από αυτούς αξίζουν την προσοχή μας. Οπως τα Υπόγεια Ρεύματα με τη νέα τους δουλειά «Η γη που αφήνω», το διπλό CD από τη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία», «Ο νοητός λύκος» του Γιώργου Ανδρέου με τον Γιώργο Νταλάρα σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου, το «Νόστιμον ήμαρ» του Στράτου Εμμανουηλίδη, «Στη χώρα των αθώων» του Μίλτου Πασχαλίδη, «Η γιορτή στα σπίτια» του Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά και ανεξάρτητες δουλειές, όπως αυτές των Hairetis Harper με το «Drαft» ή του Οδυσσέα Τζιρίτα με το «Gonzo Bliss».

Αυτό που μας έδειξε το 2020 στη μουσική είναι το γεγονός ότι καλλιτέχνες και εταιρείες πρέπει και μπορούν να εκμεταλλευτούν το Internet, τις μουσικές πλατφόρμες και τα social media. Εκεί παίζεται πλέον το παιχνίδι, τουλάχιστον για τις νεότερες γενιές που δεν γνωρίζουν ότι η μουσική, ένα τραγούδι για παράδειγμα, μπορεί να είναι φυσικό προϊόν, αλλά, αντιθέτως, αποκλειστικά και μόνο ψηφιακό.