Μια κυβέρνηση υπάρχει για να λύνει τα μεγάλα προβλήματα. Η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία από την άνοιξη του 2004. Διαχειρίστηκε πότε σωστά και πιο συχνά λάθος την καθημερινότητα αλλά αυτό θα μπορούσε – και θα έπρεπε – να το κάνει και μια καλή δημόσια διοίκηση, χωρίς καν υπουργούς. Αλλά δεν έλυσε κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Ορισμένα μάλιστα τα επιδείνωσε με την απραξία της. Στην ουσία άγεται και φέρεται από τις καιρικές συνθήκες!
Υπάρχει ένα «μυστήριο Καραμανλή» όπως υπάρχει ένα «μυστήριο Παπανδρέου». Ο πρώτος θεωρητικά κυβερνά, όλοι γνωρίζουν ότι τίποτε το σημαντικό δεν γίνεται στον τόπο και παραμένει σχετικά δημοφιλής. Ο δεύτερος δεν κυβερνά, έχασε εκλογές που δεν έπρεπε να χάσει, κέρδισε την παράταση της θητείας του στην προεδρία του κόμματός του, απέκλεισε το 45% που δεν τον ψήφισε, και χάνει στις δημοσκοπήσεις.
Εχουμε έτσι κυβέρνηση που δεν λύνει τα περισσότερα προβλήματα – και πολλά τα κάνει χειρότερα – και αξιωματική αντιπολίτευση που δεν αντιμάχεται πειστικά μια τέτοια κυβέρνηση. Οσο για τη ριζοσπαστική και μαρξιστική Αριστερά, βρίσκονται – η μία επίσημα (ΣΥΝ) και η άλλη υπόγεια (Κουκουέ) – σε στάδιο αλλαγής εποχής και ηγεσίας.
Οι κοινωνικές δυνάμεις δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση: ο διχασμός του συρρικνωμένου κυρίως στον δημόσιο τομέα συνδικαλιστικού κινήματος είναι πια δεδομένος. Ταυτόχρονα οι συνδικαλιστές και των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν πια την τάση να παρεμβαίνουν ανοιχτά στο πολιτικό παιχνίδι. Το είδαμε στο ΠαΣοΚ με την εκλογή του προέδρου και το βλέπουμε στη Νέα Δημοκρατία με τις αντιδράσεις τους απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Ποιες θα είναι αύριο οι συνέπειες και για τα κόμματα και για το συνδικαλιστικό κίνημα;
Πολλοί πιστεύουν ότι αλλάζει το σκηνικό του δικομματισμού που κυριαρχεί από το 1974. Στην ουσία ο δικομματισμός έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία και βαθιές ρίζες αλλά αυτά δεν αποτρέπουν τις κρίσεις και μερικές φορές τις πολυδιασπάσεις. Η Δεξιά έχει αποδείξει ότι διαθέτει μεγαλύτερες αντοχές: ο πολιτικός ρεαλισμός της είναι φραγμός στις διασπαστικές απόπειρες ακόμη και όταν εμφανίζονται ακροδεξιά ρεύματα. Η Κεντροαριστερά δεν έχει τις ίδιες ιστορικές αντοχές μήτε τον ίδιο ρεαλισμό. Είναι εμφανές ότι η ενότητά της σήμερα κινδυνεύει. Οσο για την Αριστερά, το ιδεολογικό πάθος την οδηγεί συστηματικά στην πολυδιάσπαση και σε νεφελώματα γκρουπούσκουλων.
Για όλους αυτούς τους λόγους το μάθημα της χρονιάς που τελειώνει είναι ότι «τα πάντα ρει».
