Το καλοκαίρι ερχόταν και άλλαζε τη διάταξη. Αλλοι χρόνοι, άλλα μέρη, άλλοι άνθρωποι. Τα βάρβαρα, για ένα μικρό παιδί, πρωινά ξυπνήματα χαλάρωναν και μαλάκωναν τα μάτια μας. Οι υποχρεώσεις με τα μαθήματα ήταν ένα σκοτεινό παρελθόν και μπροστά υπήρχε μόνο ο ατέλειωτος καλός καιρός.
Στο καλοκαίρι χρωστάμε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικοποίησής μας. Της ανοιχτωσιάς μας προς τους ανθρώπους. Κάπως σαν τον στρατό. Βρισκόμασταν για λίγο και κάναμε παρέα με παιδιά που δεν ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Αλλες γειτονιές, άλλες πόλεις, άλλα χωριά και άλλες ηλικίες. Μυρίζαμε στην αρχή ο ένας τον άλλον και μετά αποφασίζαμε με ποιους θα πάμε. Μπαίναμε σε άλλους κύκλους, καταδικασμένους να σβήσουν σαν σχέδιο στην άμμο μετά το πρώτο φορτωμένο κύμα του Σεπτεμβρίου. Αλλά έπρεπε να συνυπάρξουμε και να επιβιώσουμε. Τι άλλο να κάνεις;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
