Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια ηγετική φυσιογνωμία στο χώρο της ενημέρωσης, της πολιτικής και του πολιτισμού. Τον περιέβαλε από πολύ νωρίς ένας ανθεκτικός αστικός μύθος γύρω από την ισχύ και τις δυνατότητες παρέμβασης που είχε σε όλο σχεδόν το φάσμα των δημοσίων πραγμάτων.
Λογικό για έναν άνθρωπο που ανέλαβε σε ηλικία μόλις είκοσι τριών ετών τον έλεγχο του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου για παραπάνω από μισό αιώνα γεμάτο με κρίσεις και εναλλαγές, που κυριάρχησε στο νέο τηλεοπτικό τοπίο μετά την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου, που είχε πάθος με τη μουσική και γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τη σημασία των υποδομών και των θεσμών του σύγχρονου πολιτισμού, που γεννούσε συνεχώς νέες ιδέες, παρακινούσε σε πρωτοβουλίες. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπως και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης δεν θα υπήρχαν ως κορυφαίοι δημόσιοι πολιτιστικοί θεσμοί χωρίς τον Χρήστο Λαμπράκη. Το λεγόμενο μικρό θέατρο της Επιδαύρου δεν θα είχε καθιερωθεί. Ο αγροτοτουρισμός δεν θα είχε αναδειχθεί σε προτεραιότητα της τουριστικής πολιτικής. Και πολλά άλλα, με κορυφαίο κεκτημένο το κύρος του «Βήματος» και των «Νέων», την παράδοση του ΔΟΛ, το Ιδρυμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
