Η πορεία του Κυπριακού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει χαρακτηριστεί «ιστορία χαμένων ευκαιριών». Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: Ποιοι έχασαν τις ευκαιρίες; Η προφανής απάντηση είναι: οι εκάστοτε ηγεσίες, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους κατά τα εβδομήντα τόσα χρόνια που πέρασαν από την έγερση του Κυπριακού ως διεθνούς προβλήματος. Ακόμα και αν αμφισβητεί κανείς τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία, δεν μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός ότι, σε κρίσιμες στιγμές, τις αποφάσεις τις παίρνουν άνθρωποι που βρέθηκαν στο τιμόνι και έχουν μπροστά τους δύο τουλάχιστον επιλογές: να ενεργήσουν ή να αδρανήσουν. Τότε, η ποιότητα του πολιτικού μπορεί να κάνει τη διαφορά, για τον ίδιο αλλά και για τον τόπο του.
Στο διάσημο έργο του Politik als Beruf (Η πολιτική ως επάγγελμα) ο κορυφαίος γερμανός κοινωνικός επιστήμονας Max Weber (1864-1920) περιέγραφε δύο ιδεατούς τύπους πολιτικού: Ο πρώτος τύπος, ο πολιτικός του πάθους, μένει προσηλωμένος στις θέσεις του και είναι πάντοτε έτοιμος να επιδιώξει το ακατόρθωτο, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Ο δεύτερος τύπος, ο πολιτικός του μέτρου, αναλογίζεται τις συνέπειες των επιλογών του για τον κόσμο που τον ανέδειξε και τον εμπιστεύεται και σταθμίζει τις αντικειμενικές συνθήκες. Για τον Weber, ο ιδεώδης πολιτικός, χωρίς να απεμπολεί την αξιακή του σκευή, οφείλει να σκέπτεται ορθολογικά και να δρα με αίσθημα ευθύνης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
