Έντυπη Έκδοση Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους Τούτα τα καλντερίμια που περπατώ
δικά μου δεν είναι· δεν έγιναν ποτέ
Μονάχα του πριν μου κτήματα,
έως ότου ένα πριν γίνω κι εγώ·
και του μετά μου κληρονομιά,
Μα μέχρι πριν από λίγο ένα μετά δεν ήμουν κι εγώ;
Πού φτάνει το πριν, πού ξεκινάει το μετά και πού δεν σταματά το τώρα;
Τι είναι, τελικά, πραγματικά δικό μου να το πλάσω;
Μια Βέροια, μια ρέουσα πολιτεία,
Το νόημα της ζωής μου,
η αρχή της·
μα όχι το τέλος της·
Πώς θα προεξοφλήσω πως κάτι θα είναι όμορφο όταν έχει την κατάρα να μεταβάλλεται διαρκώς;
Ή την ευχή.
Μια ρέουσα Βέροια·
πάνω της κύλησαν τόσα και τόσα,
μέσα της λαξεύτηκαν τόσοι και τόσοι,
μα ποτέ δεν έγινε σαν τόσες και τόσες.
Ενα εντευκτήριο λαών και ιδεών,
ένα στίγμα μοναδικό μέσα στους αιώνες.
Οπως το δικό σου·
κι όπως το δικό μου,
σε έναν κόσμο κανενός αλλά αποτέλεσμα πολλών.
Ισως γιατί η πόλη που μου παρέδωσες
ήταν η αρχή μου
Και η πόλη που εγώ του παραδίδω
η συνέχειά μου…
Να γιατί πρέπει να αγαπάμε και να ομορφαίνουμε τη συνέχειά μας:
γιατί, κάπου εκεί, κρύβεται η αθανασία.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
