Νατάσσα Μποφίλιου: «Στο κίνημα #MeToo βρίσκω υπερβολές»

Δεν θα υπάρχει ούτε ένα δικό της τραγούδι στο πρόγραμμα με τίτλο «Ελληνικά Διάφορα» που θα παρουσιάσει η Νατάσσα Μποφίλιου στη μουσική σκηνή «Κρεμλίνο» σε επιμέλεια των σταθερών συνεργατών της Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Η ομάδα που πάντα υπερασπιζόταν ανυποχώρητα και με πάθος το ρεπερτόριό της αποφάσισε να κάνει την ανατροπή και να παραδώσει στο κοινό μια ακουστική μουσική παράσταση που θα μοιάζει με τις κασέτες με τις διάφορες επιλογές που φτιάχναμε κάποτε, τότε που δεν φανταζόμασταν καν ότι μια μέρα όλη η μουσική παραγωγή θα μπορούσε να είναι διαθέσιμη στο τηλέφωνό μας, το οποίο δεν έχει καν καλώδιο.

Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτό το νέο πρόγραμμα;

«Είναι πολύ ωραίο να έχεις διαγράψει μια πορεία που να σου επιτρέπει να πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Τo «Μπελ Ρεβ», πέραν του καλλιτεχνικού οράματος, είχε κι έναν άλλο συμβολισμό, γιατί εμείς ήμασταν τρία παιδιά που ξεκινήσαμε κουβαλώντας καλώδια και ηχεία στους χώρους που εμφανιζόμασταν και βρεθήκαμε με μια 16μελή ορχήστρα να παίζει τα τραγούδια μας όπως ακριβώς τα είχαμε φανταστεί, στο σκηνικό που είχαμε φανταστεί, και όλο αυτό μάς έδωσε μια τεράστια αίσθηση πληρότητας. Μετά και την επιτυχία της καλοκαιρινής περιοδείας και στον προθάλαμο ενός νέου άλμπουμ, το οποίο βρίσκεται ακόμη σε εντελώς πρωτόλειο στάδιο, αποφασίσαμε πως θέλαμε να αρχίσουμε να μαζευόμαστε στα σπίτια μας και να ακούμε δίσκους, όπως κάναμε παλιά. Ξανανιώνοντας αυτή την πρώτη συγκίνηση, την πρώτη έκπληξη, βγάλαμε από τις δισκοθήκες μας βινύλια και CDs, ξαναγίναμε old school ακροατές και μας ήρθε η ιδέα για μια μουσική παράσταση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που δεν είναι φυσικά ανθολογία της ελληνικής μουσικής, αλλά μια ακουστική συναυλία – αναβίωση των πάρτι που κάναμε μικροί ή που διοργάνωναν οι γονείς μας πιο παλιά με τις κιθάρες στο σαλόνι. Τα τραγούδια που επιλέξαμε δεν τα ενώνει μια φιλοσοφία αλλά η μνήμη μας. Παίξαμε με τα κλισέ και με τις αναφορές μας. Ολο το live μοιάζει με τη ροή που είχαν οι κασέτες που φτιάχναμε, εξ ου και ο τίτλος «Ελληνικά Διάφορα». Θα λέμε κομμάτια από τις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ’80 και του ’90».

Στην προηγούμενη παράσταση ερμήνευες το «Diamonds» της Rihanna, μια ξεκάθαρα ποπ επιλογή που πολλοί θα καταχώριζαν στην κατηγορία «Ενοχες απολαύσεις». Θα υπάρχει αντίστοιχη ελληνική προσθήκη σε αυτό το πρόγραμμα;

«Τέθηκε στο τραπέζι αυτή η σκέψη. Εγώ ωστόσο δεν είχα ποτέ επαφή με την ελληνική ποπ των 80s και των 90s. Μεγάλωσα σε ένα πολύ hardcore σπίτι, ακούγαμε τους μεγάλους έλληνες συνθέτες ή το έντεχνο της εποχής, δεν βλέπαμε τηλεόραση, και στο σχολείο ακόμα οι παρέες μου ήταν πιο εναλλακτικές. Τα πρώτα μου CDs, αυτά που αγόρασα σαν έφηβη, ήταν Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, τέτοια πράγματα. Ο Θέμης και ο Γεράσιμος είναι πιο εξοικειωμένοι με τα ελληνικά hits, το συζητήσαμε, αλλά δεν μας έλειψε τελικά σε αυτό το πρόγραμμα κάποιο τέτοιο τραγούδι. Θέλαμε να βρούμε τραγούδια που να υπάρχουν ως αναφορές και στο δικό μας ρεπερτόριο, που να έχουν τροφοδοτήσει τα κομμάτια μας, να μπορεί να τα αναγνωρίσει κάποιος ως επιρροές ακούγοντάς τα».

Τραγούδησες πρόσφατα Τσιτσάνη μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη. Βρήκε θέση αυτή η εμπειρία στα «Ελληνικά Διάφορα»;

«Επειδή τα πράγματα που έχω κάνει εκτός τριάδας τα έχω επιλέξει πολύ προσεκτικά, με έχουν προετοιμάσει για αυτά που κάνουμε σαν ομάδα. Οσο δούλευα για τις συναυλίες με τη Γαλάνη έψαξα να βρω μέσα μου μια φωνή που να ταιριάζει στον τρόπο με τον οποίο τραγουδούσαν οι τραγουδίστριες του Τσιτσάνη και ανακάλυψα δρόμους που δεν τους είχα ξαναχρησιμοποιήσει. Η μαθητεία αυτή με βοηθάει και σε ένα μέρος του τωρινού προγράμματος χωρίς να το προσπαθήσω καθόλου. Με ωφέλησε η επαφή με την αμεσότητα του λαϊκού τραγουδιού: οι νότες είναι πιο ίσιες, οι φράσεις είναι πιο σύντομες, έχουν μικρότερο λεγκάτο. Εμαθα πολλά δίπλα στη Γαλάνη και τον Πάππο. Αλλά αυτό είναι μουσική, να μαθαίνεις συνέχεια».

Εχεις γράψει παλαιότερα μουσικές και στίχους. Σε τι φάση βρίσκεται η πλευρά σου ως τραγουδοποιού;

«Ανύπαρκτη. Εγραφα τραγούδια γιατί ήθελα να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου πράγματα που τα ένιωθα πιο σκοτεινά, όμως το τελευταίο τραγούδι μου το έγραψα το 2012. Εκτοτε βρήκα τον εαυτό μου, νιώθω πιο ευτυχής και δεν είχα την ανάγκη να γράψω. Δεν υπάρχει πια αυτή η επιθυμία, δεν έχω κίνητρο. Στην ισορροπία, την ηρεμία και τη χαρά ατονεί η δημιουργική πλευρά μου, κι ας υπάρχει μέσα στην καλλιτεχνική μου υπόσταση και αυτή η διάσταση. Τελευταία με συμβουλεύουν να μπαίνω στη διαδικασία να το κάνω για να μη χάσω τελείως την επαφή. Με ιντριγκάρει όμως η σκέψη να γράψω τραγούδια και να τα δώσω να τα πουν οι ερμηνεύτριες που μου αρέσουν. Θα έδινα κάποιο κομμάτι στην Παυλίνα Βουλγαράκη, για παράδειγμα, που την εκτιμώ πολύ. Θα ήταν σαν να μπαίνω σε έναν ρόλο».

Πριν από έναν χρόνο περίπου μια δήλωση περί παγκόσμιας επανάστασης και «δικτατορικής» Ευρωπαϊκής Ενωσης που έκανες στο πλαίσιο συνέντευξης συζητήθηκε έντονα, με πολλούς να εκφράζονται αρνητικά απέναντί σου. Μπήκες στον πειρασμό να αρχίσεις να αυτολογοκρίνεσαι;

«Μου είχε ξανασυμβεί αυτό, απλώς τη συγκεκριμένη φορά το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις χωρίς να υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, λόγος. Δεν είμαι πνευματικός καθοδηγητής, είπα την άποψή μου ως πολίτις και ως καλλιτέχνις. Ενιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν την τοποθέτησή μου για να στρέψουν το ενδιαφέρον πάνω τους. Αποφάσισα ωστόσο να διατυπώνω με περισσότερη σαφήνεια τις σκέψεις μου και να προσέχω καθετί που λέγεται με λίγο χιούμορ να μεταφέρεται ως έχει. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα κιόλας γιατί κάθομαι και μιλάω, και μετά θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου, διότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα να με κομπλάρει για αυτά που πιστέυω. Θα λέω ό,τι θέλω, θα μιλάω όποτε θέλω. Θα λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Θα τοποθετούμαι υπεύθυνα και επώνυμα πάνω σε ό,τι με συγκινεί και θεωρώ πως με αφορά. Πάντως, είχα μιλήσει σε μια πολιτική εφημερίδα. Δεν ανέβασα ξαφνικά ένα μανιφέστο στο Facebook και είμαι, ούτως ή άλλως, προσεκτική στο πώς χρησιμοποιώ κάθε μέσο. Στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα υπάρχει πάντα το πρίσμα του ανθρωπισμού, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της ισότητας».

Ποιες αντιδράσεις σε ενόχλησαν πιο πολύ;

«Με πείραξε πολύ ο σεξισμός. Η ευκολία με την οποία με παρουσίασαν ως χαζή, ξανθιά τραγουδίστρια. Δεν θα γίνω όμως φοβική επειδή μπορεί να με «κανιβαλίσουν» κάποια άτομα που ούτως ή άλλως δεν εκτιμώ».

Η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ και το ΚΚΕ

Είσαι χρόνια υπέρμαχος των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, όμως ψηφίζεις ένα κόμμα, το ΚΚΕ, που τα αγνοεί.

«Δεν τα αγνοεί. Εχει μια συγκεκριμένη θέση με την οποία προσωπικά διαφωνώ και πιστεύω ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να προσαρμοστεί στις σημερινές κοινωνικές ανάγκες και συνθήκες».

Στο θέμα του #MeToo πώς τοποθετείσαι;

«Προσωπικά βρίσκω μια υπερβολή και στις δύο πλευρές. Ακούγονται ακραίες φωνές. Γνωρίζω βέβαια πως όποτε προκύπτει ένα σοβαρό ζήτημα που συζητιέται πολύ, πολλοί προσπαθούν να ανέβουν στο άρμα για να κερδίσουν κάτι – δημοσιότητα, ας πούμε. Αντιμετωπίζω επίσης με επιφυλακτικότητα όσους μιλούν με τόση ευκολία για ποινικοποίηση του φλερτ. Η λέξη-“κλειδί” σε κάθε προσέγγιση είναι η λέξη “συναίνεση”. Ας το αποδεχθούμε επιτέλους και αυτό. Οσον αφορά το Χόλιγουντ, προφανώς και πρόκειται για μια βιομηχανία που έχει επιτρέψει να κακοποιηθούν πολλοί άνθρωποι ψυχολογικά και σεξουαλικά, και είναι καλό που βγήκαν κάποιοι και μίλησαν. Σήμερα δυστυχώς κάθε σημαντικό θέμα καταλήγει να γίνεται trend. Εχω μεγάλο πρόβλημα με ό,τι γίνεται μόδα: μικραίνουν οι διαστάσεις του, χάνεται η ουσία του. Είναι φοβερό το πόσο εύκολα αλλοτριώνονται στην εποχή μας ακόμα και οι πιο καθαρές προσπάθειες».