Στις «μαύρες» πίστες της αδρεναλίνης

«Τις οδούς γιατί αποφεύγω/ μ’ όλους τους ταξιδευτές/ κι ατραπούς κρυφές γυρεύω/ σ’ ολοχιόνιστες κορφές;» αναρωτιέται ο ποιητής Βίλχελμ Μίλερ στο «Χειμωνιάτικο ταξίδι», τον κύκλο ποιημάτων που πέρασε στην Ιστορία μελοποιημένος από τον Φραντς Σούμπερτ. Οι στίχοι του (εδώ, μεταφρασμένοι από τον Διονύση Καψάλη) ήρθαν στο μυαλό μου ενώ έψαχνα στοιχεία για τις πιο επικίνδυνες πίστες σκι του κόσμου και αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που κάνει έναν σκιέρ να αναζητεί τα δύσκολα, ενίοτε βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα. Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι ρητορικό, όλοι γνωρίζουμε πως η αίσθηση του κινδύνου συχνά λειτουργεί ηδονικά. Ετσι, για έναν παθιασμένο με το σπορ αλλά και έμπειρο αθλητή, για τον οποίο οι «συμβατικές» διαδρομές μπορεί να είναι πληκτικές και αδιάφορες, οι μαύρες πίστες, δηλαδή οι πιο δύσκολες διαδρομές, οι «ατραποί» των χιονοδρομικών κέντρων, είναι πιθανώς το ζητούμενο. Τέτοιες «στρυφνές» πίστες θα επιχειρήσουμε σήμερα και εμείς να κατεβούμε σε μια περιπετειώδη χειμωνιάτικη περιπλάνηση, που δεν έχει σε καμία περίπτωση τη μελαγχολία του «Χειμωνιάτικου ταξιδιού» των Μίλερ – Σούμπερτ, αλλά έχει τη χαρά τής άθλησης και την ανάταση που μας δημιουργεί η επαφή με τη φύση, εν προκειμένω με το χιονισμένο βουνό.

Κατάβαση στην Delirium Drive

Για να μαθαίνουν λοιπόν και εκείνοι που δεν έχουν εντρυφήσει στο σπορ, η σηματοδότηση που ακολουθείται στις πίστες του σκι, όπως τη βρίσκουμε στις πληροφορίες του Χιονοδρομικού Κέντρου Καλαβρύτων, γιατί υπάρχουν και άλλες εκδοχές, είναι η εξής: πράσινες είναι οι πολύ εύκολες, μπλε οι σχετικά εύκολες, κόκκινες οι σχετικά δύσκολες και μαύρες οι δύσκολες, εκείνες που οι περισσότεροι ερασιτέχνες σκιέρ τις ατενίζουν από μακριά με δέος (μάλιστα στο εξωτερικό υπάρχουν και διαβαθμίσεις, όπως «black diamond» ή «double black diamond» για ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις στο χιονισμένο τερέν). Μία από τις πιο διάσημες μαύρες πίστες στον κόσμο είναι η Corbet’s Couloir στο Τζάκσον Χολ του Γουαϊόμινγκ. Πήρε το όνομά της από τον εκπαιδευτή σκι και οδηγό βουνού Μπάρι Κόρμπετ, ο οποίος παρατηρώντας τον επικίνδυνο χιονισμένο «διάδρομο» με την έντονη κλίση είχε πει: «Κάποια μέρα κάποιος θα τον διασχίσει κάνοντας σκι». Ο πρώτος που το έκανε ήταν ο χιονοδρόμος Λόνι Μπολ το 1967. Εκτοτε αρκετοί φίλοι των χειμερινών σπορ έχουν κάνει τη διαδρομή για να επιβεβαιώσουν με την εμπειρία τους πως δικαίως η εν λόγω πίστα αποκαλείται «η πιο τρομακτική της Αμερικής».

Πιο τρομακτική και από την Delirium Drive στο Μπανφ της Αλμπέρτα στον Καναδά; Εκεί η λέξη «ντελίριο» τα λέει όλα, περιγράφει κυρίως την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σκιέρ που θα αποτολμήσει την κατάβαση στις πλαγιές του Goat’s Eye Mountain. O κίνδυνος μεγάλος, καθώς η περιοχή πλήττεται συχνά από χιονοστιβάδες, αλλά μεγάλη και η ικανοποίηση εκείνου που ολοκληρώνει επιτυχώς την «αποστολή»: Η υπέροχη θέα κατά τη διάρκεια της διαδρομής αλλά και η ανεπανάληπτη αίσθηση πως τα κατάφερε θα είναι η επιβράβευσή του. Παρεμπιπτόντως, για όποιον βρεθεί στο Μπανφ, είτε για να δοκιμάσει τις αντοχές του στις δύσκολες πίστες του είτε για να απολαύσει το χιονισμένο τοπίο παρατηρώντας το από το παράθυρο του ζεστού δωματίου του, η διαμονή στα πεντάστερα «Fairmont Banff Springs» (από 370 ευρώ το δίκλινο για τον Ιανουάριο) και «Rimrock Resort Hotel» (από 230 ευρώ το δίκλινο) είναι μοναδική εμπειρία. Κυρίως μια εμπειρία πολύ πιο ασφαλής από το να κατρακυλάτε στα χιόνια του Goat’s Eye Mountain. Αν πάντως επιμένετε στο ζην επικινδύνως, σας περιμένουν μεταξύ άλλων οι πίστες Kill the Banker στο Revelstoke Mountain Resort του Καναδά, The Fingers στη Squaw Valley της Καλιφόρνιας, Paradise στο Mad River Glen του Βερμόντ, Rambο στο Crested Butte Resort του Κολοράντο και Christmas Chute στο Alyeska Ski Resort της Αλάσκας.

H Harakiri και… ο Φίλιππος

Και από την Αμερική περνάμε στη δική μας μεγάλη γειτονιά, στην Ευρώπη, για ένα… χαρακίρι. Αυτό ακριβώς, Harakiri, είναι το όνομα της πιο απότομης για πολλούς πίστας σκι που λειτουργεί στη Γηραιά Ηπειρο. Βρίσκεται στο αυστριακό ski resort του Μαϊρχόφεν, έχει μήκος 1.500 μέτρα, υψομετρική διαφορά 375 μέτρων και σε ορισμένα σημεία της 78% κλίση. Στο κέντρο του Μαϊρχόφεν τα «Hotel Neue Pos» (με την εσωτερική πισίνα και το spa) και «Zillertalerhof» (με δύο πισίνες, θερμαινόμενη εξωτερική και εσωτερική) είναι δύο από τα ουκ ολίγα καταλύματα με τις υψηλού επιπέδου παροχές που κάθε χειμώνα γεμίζουν από εκδρομείς, οι οποίοι συρρέουν στην περιοχή για να κάνουν χειμερινά σπορ και να χαλαρώσουν στην πανέμορφη χιονισμένη φύση. Εξαιρετικά απαιτητικές είναι και η Valluga στον Sankt Anton am Arlberg και η Streif στο Κίτσμπιχελ. Περνώντας από την Αυστρία στην Ελβετία και αναζητώντας πάντα τις δυσκολότερες πίστες για τους τολμηρούς, στεκόμαστε στην Tortin του Βερμπιέ, ενώ στα σύνορα της Ελβετίας με τη Γαλλία βρίσκουμε τη La Chavanette (στο Portes du Soleil των Αλπεων), η οποία είναι γνωστή και ως «Ελβετικό τείχος», δίνοντας την ευκαιρία στον έμπειρο σκιέρ να διακινδυνεύσει/απολαύσει μια κάθετη διαδρομή που κόβει την ανάσα. Πρόκειται για πίστα που λόγω της τεράστιας δυσκολίας της την προτιμούν συνήθως οι επαγγελματίες του είδους. Στη Γαλλία και συγκεκριμένα στην κοσμική Κουρσεβέλ, η Grand Couloir έχει σε ένα σημείο μέγιστη κλίση 80%! Στο χιονοδρομικό κέντρο Garmisch Classic της Γερμανίας (όπου είχαν φιλοξενηθεί οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες το 1936) η πιο μεγάλη πρόκληση περιμένει τους σκιέρ στην πλαγιά Kandahar των τριών χιλιομέτρων (!), ενώ πίστα ιδιαίτερης δυσκολίας θεωρείται και η Piculin στο ιταλικό χιονοδρομικό κέντρο στο Kronplatz, βορείως του Μπολτσάνο και πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Οσο για την Ελλάδα, ο Φίλιππος στα 3-5 Πηγάδια, στο Βέρμιο, θεωρείται η κορυφαία μαύρη πίστα της χώρας – τουλάχιστον τα 1.300 από τα 2.000 μέτρα της, καθώς τα υπόλοιπα 700 είναι χαρακτηρισμένα μπλε.

Πίστες για λίγους λοιπόν. Για τους έμπειρους, για εκείνους που κατέχουν καλά το άθλημα, για τους ριψοκίνδυνους, που όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν πως η φύση, όσο και αν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στην τεχνική σου, είναι απρόβλεπτη, λόγω και των ξαφνικών αλλαγών του καιρού. Και πως ενίοτε δεν συγχωρεί αλαζονείες και λάθη. Οσο και αν οι λάτρεις της δράσης, κατηφορίζοντας με φόρα τις μαύρες πίστες θέλουν να νιώσουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης τους να εκτινάσσονται, δεν πρέπει ποτέ να υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούν το βουνό, και αυτό είναι κάτι που το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά όσοι έχουν εξοικείωση με αυτό το τόσο γοητευτικό αλλά και «δύστροπο» περιβάλλον. Σωστό σκι είναι εξάλλου το ασφαλές σκι, είτε η πίστα που διασχίζεις έχει πράσινο είτε κόκκινο είτε μαύρο χρώμα.