Στιγμιαίες γκάφες, προβλήματα διαρκείας

Λες τρεις λέξεις. Αλλά μετά χρειάζεσαι έναν ποταμό λέξεων για να εξηγήσεις σε όλους εκείνους που έσπευσαν να ερμηνεύσουν τις τρεις λέξεις σου τι εννοούσες με εκείνες τις μόλις τρεις λέξεις. Μπορεί να το πει κανείς και πιο συνοπτικά: ο Αλέξης Πατέλης και η Εφη Αχτσιόγλου έμπλεξαν. Καταγγέλθηκαν τερατολογικά για να καταναλωθούν ανθρωποφαγικά. Δεν είπε ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού πως οι διδάκτορες είναι τεμπέληδες; Δεν είπε η τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ πως η κανονικότητα δεν ευνοεί την Αριστερά; Τι θέλει εκείνος; Να δουλεύουν τα παιδιά αντί να σπουδάζουν. Κι εκείνη; Να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι από κορωνοϊό για να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Φάτε τους.

Τα… τέρατα
της εβδομάδας

Η αλήθεια είναι πως δεν αξίζει τόση βρώση για μια γκάφα – ή, πιο ευπρεπώς, για μια «ατυχή διατύπωση». Κανένας τους δεν θα μπορούσε να εννοεί αυτό που φάνηκε να εννοείται αποκομμένο από τα συμφραζόμενα και, κανονικά, η ζωή θα συνεχιζόταν χωρίς να έγλειφαν όλοι οι υπόλοιποι και το τελευταίο κοκαλάκι δυο γκαφαδόρων που έγιναν τα τέρατα της εβδομάδας.

Φαίνεται όμως πως, εκτός από την Αριστερά, αυτή η κανονικότητα δεν ευνοεί και άλλα πράγματα. Κι έτσι, ένας τεχνοκράτης που απέκτησε διδακτορικό τίτλο σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και τώρα παράγει περισσότερη δημοσιότητα από όση μπορεί να καταναλώσει, ξεχνώντας πως τώρα πια έχει και μια πολιτική ιδιότητα, επέλεξε την οδό της μεταμέλειας. Ο Αλέξης Πατέλης ζήτησε συγγνώμη, ανασκεύασε με μια επεξεργασμένη δήλωση, η οποία διαπνέεται από το άγχος πως ακόμη και η τελευταία τελεία μπορεί να προκαλέσει παρεξηγήσεις, και αποσύρθηκε στα ενδότερα του Μαξίμου και των συμβουλευτικών καθηκόντων του. Καμία συνέχεια, κανένα συναίσθημα, ό,τι περίσσεψε από τον κανιβαλισμό ας το σκεπάσει η λήθη.

Η περίπτωση
της Αχτσιόγλου

Δεν είναι η περίπτωση της Εφης Αχτσιόγλου. Δεν θα μπορούσε να είναι, αν λάβει υπόψη του κανείς πως ό,τι ειπώθηκε ειπώθηκε στο πλαίσιο μιας εισήγησης σε κομματική εκδήλωση με θέμα την Ευρώπη μετά την πανδημία. Τα πάντα ήταν πολύ πολιτικά για να αρθεί η παρανόηση με μια συγγνώμη και ακόμη περισσότερο για να μη σημάνει το σύνθημα της αντεπίθεσης. Τέρας εγώ; Αμοιβάδες εσείς. Χαίρομαι εγώ με τον ιό; Και τότε τι κάνει ο Πρωθυπουργός σας που είπε στο πασχαλιάτικο διάγγελμά του πως μετέτρεψε την υγειονομική κρίση σε ευκαιρία προόδου; Πάρτι;

Το νόημα θα μπορούσε να είναι πως, αντίθετα από τον Πατέλη, η Αχτσιόγλου δύσκολα γίνεται βορά και ακόμη πιο δύσκολα χωνεύεται. Θα μπορούσε επίσης να είναι πως η πολιτική κάνει μια χαψιά τους τεχνοκράτες. Αλλά ένα επεξηγηματικό ποστ στα σόσιαλ μίντια και δυο συνεντεύξεις μετά, είναι φανερό πως τους πολιτικούς τούς θρέφει. Η Εφη Αχτσιόγλου μπορεί πλέον να αφήσει κι αυτή τη δήλωσή της να τη σκεπάσει η λήθη. Στο μεταξύ όμως ρίχτηκε στην κλωτσοπατινάδα. Τη δάγκωσαν και δάγκωσε. Και κανένας δεν μπορεί να πει πως την κατάπιαν αμάσητη.

Η μεγάλη
εικόνα

Αν είναι έτσι, δεν μένει παρά να στηθεί κανείς για να παρακολουθήσει την επόμενη γκάφα, την επόμενη κλωτσοπατινάδα, την επόμενη μάχη. Θα έχανε όμως τη μεγάλη εικόνα. Δεν θα έβλεπε πως αυτό που για την τομεάρχη Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια στιγμή, για το κόμμα της είναι ένα πρόβλημα διαρκείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει μονίμως θύμα παρεξήγησης, παρανοείται, δεν τον καταλαβαίνουν. Διαστρεβλώνουν αυτά που λέει, αλλοιώνουν το νόημα. Από τους αρμούς της εξουσίας και τις εκκαθαρίσεις των παράκεντρων στο Δημόσιο έως την αναγνώριση του ρίσκου για τη διασπορά του ιού στις διαδηλώσεις, τον περιμένουν στη γωνία, ναι, για να τον φάνε. Ενα τσιγάρο ανάβει ο Πολάκης στο υπουργείο του και γίνεται μπουρλότο. Κάνουμε γκάφες εμείς ή είναι όλοι οι άλλοι κακοπροαίρετοι; Είμαστε εμείς που κανιβαλίζουμε το πολιτικό σκηνικό ή οι άλλοι τα ανθρωποφαγικά τέρατα;

Φταίνε τα μίντια,
όπως πάντα…

Στην κλασική ανάγνωση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πάντα ένα μιντιακό κατεστημένο που τον πολεμάει. Τα μίντια φταίνε, όπως έφταιγαν πάντα. Υπερτονίζουν τις δικές του αστοχίες, ενώ την ίδια ώρα υποφωτίζουν τα λάθη των άλλων. Τα ίδια στελέχη όμως που αναπαράγουν σχεδόν αταβιστικά το μάντρα των εχθρικών μέσων ενημέρωσης αναγνωρίζουν πως υπάρχει ένα πρόβλημα αξιοπιστίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πως δεν έχει απαλλαγεί ακόμη από το κυβερνητικό του παρελθόν, καταλαβαίνει πως η «κωλοτούμπα» παραήταν μεγαλειώδης για να λησμονηθεί τόσο γρήγορα. Τώρα πια έχει κυβερνήσει για να του συγχωρεθεί καμιά κουβέντα παραπάνω. Κι αυτό που για τους υπουργούς του ήταν μια διαδικασία ωρίμανσης, μια προσγείωση αιθεροβαμόνων στις κακουχίες των ορίων που θέτει η πραγματικότητα, για πολλούς άλλους παραμένει ακόμη μια αποτυχία.

Το στίγμα
της διακυβέρνησης

Από αυτή την άποψη δεν είναι το στίγμα της γκάφας που καταδιώκει τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά της διακυβέρνησης – μιας διακυβέρνησης που φροντίζει να υπενθυμίζει ο ίδιος με απειλές σε άπταιστα πολακικά πως η δεύτερη φορά δεν θα είναι όπως η πρώτη και με μια υπόσχεση ρεβανσισμού που αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός από μονίμως παραπονεμένο και αδικαίωτο: Μήπως δεν κάνει τώρα η Ευρώπη, με την ΕΚΤ και το Ταμείο Ανάκαμψης, ό,τι ζητούσε εκείνος πριν από χρόνια να κάνει; Μήπως δεν αναγνωρίζουν τώρα όλοι, από τις Βρυξέλλες έως την Ουάσιγκτον, πως τα εργαλεία για την αντιμετώπιση μιας κρίσης μπορεί να είναι μόνο αυτά;

Ο διάλογος
της επόμενης μέρας

Είναι αυτό το παχύ στρώμα εχθροπάθειας που σκεπάζει τις καλές προθέσεις ακόμη και μιας ασαφούς δήλωσης. Σύμφωνα με αυτές, δεν πρέπει να φοβηθούμε τη συζήτηση ούτε τις λέξεις, πρέπει να δούμε τι είδους κανονικότητα θέλουμε για την επόμενη ημέρα της πανδημίας. Ας κουβεντιάσουμε χωρίς μάσκες και – κυρίως – χωρίς παρωπίδες. Ωραία, αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτή η ευγενική και ανώτερη συζήτηση όταν νέες γκάφες, νέοι αρμοί και νέες εκκαθαρίσεις θα θρέψουν το τέρας της τερατολογίας; Είναι το πρόβλημα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το οποίο δεν μπορεί να λύσει, όσες γκάφες και αν κάνει ο Αλέξης Πατέλης σε άπταιστα τεχνοκρατικά.