Η ώρα είναι οκτώ το απόγευμα. Το φως έχει αρχίσει να πέφτει. Στην αυλή του 1ου Γενικού Λυκείου Παπάγου έχει στηθεί ένα σκηνικό που μας μεταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του 1970: μία τραπεζαρία, δύο πολυθρόνες, μία σόμπα, μία βιβλιοθήκη συνθέτουν το καθιστικό ενός μεσοαστικού σπιτιού της επαρχίας. Σε αυτό το σκηνικό θα δράσουν ο Αλέκος, ο Τάσος, ο Βασίλης και ο Κώστας, οι τέσσερις ήρωες του εμβληματικού έργου «Δάφνες και πικροδάφνες» του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα από τα εξοχότερα δείγματα θεατρικής πολιτικής σάτιρας. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1979 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Σήμερα, 41 χρόνια μετά, παραμένει τραγικά επίκαιρο.
Ετσι παρακολουθούμε καρέ-καρέ τον εσωτερικό πόλεμο τεσσάρων κομματαρχών της Τρίπολης να συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο του κόμματός τους, προβάλλοντας ο καθένας τον δικό του υποψήφιο. Ολα τα μέσα είναι θεμιτά: παραπλάνηση, μπλόφα, ψεύδος, εκβιασμός, χτυπήματα κάτω από τη μέση, διαβολή, καθώς τα ανταλλάγματα της προσφοράς τους μεταφράζονται σε ρουσφέτια, θέσεις, προνόμια, διορισμούς, με μια λέξη: εξουσία. Ολες οι κακοδαιμονίες του πελατειακού κράτους συγκεντρωμένες στους τέσσερις τοίχους αυτού του επαρχιακού σπιτιού, με ένα χιούμορ που τσακίζει κόκαλα, στρέφοντας τον καθρέπτη στα κακώς κείμενα του τόπου μας.
Η σκηνοθεσία
του Πέτρου Φιλιππίδη
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
