Στα άδυτα του θεατρικού κοστουμιού

Η Λένα Δροσάκη φωτογραφίζεται στην άκρως εντυπωσιακή αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στο ιστορικό Κτίριο Τσίλλερ με τους τρεις βαρύτιμους πολυελαίους και το αρχοντικό τζάκι. Φοράει ένα μοναδικό κοστούμι από την παράσταση του 2013 «Γκόλφω» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου με ενδυματολόγο την αξέχαστη Ελλη Παπαγεωργακοπούλου. Οι άνθρωποι του Εθνικού Θέατρου θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη της μέσα και από αυτό το πρότζεκτ. Υστερα φωτογραφίζονται η Στεφανία Γουλιώτη, η Λένα Παπαληγούρα, η Λουκία Μιχαλοπούλου, αλλά και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ο Πάνος Μουζουράκης και η Σεσίλ Μικρούτσικου.

Η σύλληψη της ιδέας από την καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού

Συνολικά εννέα πρωταγωνιστές της πρώτης σκηνής της χώρας φωτογραφήθηκαν αποκλειστικά για το ΒΗΜΑgazino φορώντας κοστούμια από το ιστορικό του βεστιάριο. Οι άνθρωποι του Εθνικού Θεάτρου για πολλές ηµέρες δούλεψαν πυρετωδώς μαζί με την καταξιωμένη ενδυματολόγο Ιωάννα Τσάμη για την πραγματοποίηση αυτής της απαιτητικής φωτογράφισης. Πρόκειται για μία σύλληψη από την καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου Ερι Κύργια που προτάθηκε στο ΒΗΜagazino. H έμπνευση έρχεται για να τιμήσει την επέτειο από τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας σε μια λογική mix & match σαν αυτή άλλωστε που επικράτησε στα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, τότε που η φουστανέλα συνδυαζόταν με τα «φράγκικα ρούχα». Πρώτη διδάξασα υπήρξε η σύζυγος του βασιλιά Οθωνα Αμαλία που συνδύασε το δυτικό στυλ Biedermeier και την ελληνική παράδοση. Φουστανέλα με ημίψηλο καπέλο; Γιατί όχι; Αλλωστε αυτή η αλλοπρόσαλλη ενδυματολογική επιλογή δεν περιγράφει και τον βαθύτερο διχασμό μας ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους;

«Το βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου είναι τόσο πλούσιο» αναφέρει μιλώντας στο ΒΗΜΑgazino η Ιωάννα Τσάμη. «Εγώ κινήθηκα σε αναφορές που μπορεί να μου θύμιζαν το 1821, χωρίς απαραίτητα να είναι. Το θέατρο φέρει, νομίζω, έναν περίεργο ρεαλισμό. Μπορείς να κάνεις κάτι και κάποιος επειδή ακριβώς το βλέπει πάνω στη σκηνή να το πιστέψει. Σε αυτή τη φωτογράφιση ο σκοπός μας δεν ήταν να κάνουμε μόδα, αλλά να εμπνευστούμε μέσα από τα κοστούμια του βεστιαρίου. Δεν σας κρύβω ότι πολλά πράγματα προέκυψαν αυθόρμητα. Αρχικά, για παράδειγμα, είχα δώσει στην ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου να κρατά κουμπούρια. Και τελικά της έδωσα μια καραμπίνα ως μια μακρινή αναφορά στην «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, πάλι, ήρθε με μούσι στη φωτογράφιση και έφυγε με μουστάκι. «Μήπως θα ήθελες να ξυριστώ;» πολύ πρόθυμα μου είπε και το κάναμε, γιατί ταίριαζε με το σύνολο. Δουλέψαμε όλοι με πολύ κέφι».

Στα άδυτα του εμβληματικού βεστιαρίου

Στο -6 του ιστορικού Κτιρίου Τσίλλερ βρίσκεται το εμβληματικό βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου. Χιλιάδες αντικείμενα και περίπου 20.000 θεατρικά κοστούμια, τα οποία φόρεσαν θρυλικοί πρωταγωνιστές όπως η Κυβέλη, η Κοτοπούλη, η Παξινού, η Παπαδάκη, η Αρώνη, η Λαμπέτη, η Καρέζη, ο Βεάκης, ο Μινωτής, ο Χορν και σχεδίασαν εμπνευσμένοι ενδυματολόγοι και ζωγράφοι όπως ο Φωκάς, ο Κλώνης, ο Βακαλό, ο Γκίκας, ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Εγγονόπουλος, ο Βασιλείου, ο Μυταράς, ο Βασίλης και ο Διονύσης Φωτόπουλος, ο Φασιανός και πολλοί ακόμα φιλοξενούνται σε περίπου 2.500 τ.μ., ενώ 500 τ.μ. καταλαμβάνει το μουσειακό τμήμα του βεστιαρίου όπου φυλάσσονται κοστούμια και αντικείμενα τα οποία δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά σε παραστάσεις και προορίζονται μόνο για εκθεσιακούς και μελετητικούς σκοπούς. Σημειωτέον, περισσότερα από 750 κουστούμια έχουν ομόφωνα κηρυχθεί μνημεία από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.

Η υπεύθυνη του βεστιαρίου Εύη Χλουβεράκη μάς ξεναγεί στον χώρο. «Ο «Αγαμέμνων» του 1932 σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη με ενδυματολόγο τον Αντώνη Φωκά είναι το πρώτο έργο για το οποίο βρίσκουμε ημερολόγιο παράστασης, άρχισε δηλαδή η επίσημη καταγραφή ρόλων και κοστουμιών» εξηγεί. «Προφανώς για λόγους οικονομίας κατάλαβαν ότι τα κοστούμια πρέπει να επαναχρησιμοποιούνται. Εκτοτε, κάθε έργο παίρνει αύξοντα αριθμό που αναγράφεται στο κάθε κοστούμι σαν κωδικός παράστασης, με αρχή, όπως είπαμε, την παράσταση «Αγαμέμνων», που φέρει τον αριθμό 1. Τώρα έχουμε ξεπεράσει το 1.100». Η Εύη Χλουβεράκη ήρθε στο Εθνικό Θέατρο στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν διευθυντής ήταν ο Νίκος Κούρκουλος. «Εκείνος ήταν που αποφάσισε να βάλει σε τάξη το βεστιάριο, το οποίο είχε υποπέσει σε αθλία κατάσταση. Δυστυχώς, ενώ αρχικά φαίνεται ότι υπήρξε µέριµνα να κρατηθεί ακόµη και µουσειακό υλικό, καθώς περνούσαν τα χρόνια παρήκµαζε. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ρούχα στάλθηκαν στο καθαριστήριο. Αρχηγός µας ήταν η ενδυµατολόγος Ρένα Γεωργιάδου, υπεύθυνη τότε του τεχνικού τοµέα του Εθνικού Θεάτρου, η οποία µας εµφύσησε τις αρχές µε τις οποίες ακόµη σήµερα δουλεύουµε».

Οπως αναφέρουν οι άνθρωποι του βεστιαρίου, θρυλική μορφή υπήρξε ο ενδυματολόγος Αντώνης Φωκάς (1889-1986) έχοντας σχεδιάσει κοστούμια σε πάνω από 250 παραστάσεις. «Μου έχουν διηγηθεί μια ιστορία, γιατί εμείς προλάβαμε και τους παλαιότερους, ότι είχε πάρει μια φορά μία μελιτζάνα και είχε πάει στο βαφείο του θεάτρου για να υποδείξει ακριβώς το χρώμα μοβ που επιθυμούσε. Η αισθητική του ήταν πολύ υψηλή και ταυτόχρονα υπήρξε και φοβερά εφευρετικός. Το 1946, στους «Πέρσες» του Ροντήρη, που παίχτηκαν στην Κεντρική Σκηνή, επειδή η παράσταση έγινε μετά τον Πόλεμο και δεν υπήρχαν πόροι, δημιούργησε τα στέμματα από λάστιχα αυτοκινήτων τα οποία έβαφε για να αποκτήσουν χρυσή πατίνα» αναφέρει η υπεύθυνη του βεστιαρίου.

Στα ξέφτια μιας φούστας, στα κρόσσια ενός μανδύα, στο στέμμα μιας βασίλισσας, παρακολουθείς όχι μόνο την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, αλλά και την εξέλιξη του κοστουμιού, από τους «ρεαλιστικούς» χιτώνες των πρώτων παραστάσεων μέχρι τα «άχρονα» κοστούμια πολλών σύγχρονων ανεβασμάτων στο σήμερα. «Βλέπεις ταυτόχρονα μια τέχνη και μια γνώση που χάνεται σταδιακά. Η θεατρική μοδίστρα θα είναι μια ειδικότητα που θα σπανίζει όταν φύγει και αυτή η γενιά» τονίζουν χαρακτηριστικά οι άνθρωποι του βεστιαρίου του Εθνικού Θέατρου.

Η Εύη Χλουβεράκη έχει να θυµάται πολλές στιγµές από το βεστιάριο του Εθνικού. Αξέχαστη θα της µείνει η παράσταση «Βίρα τις άγκυρες» του 1997 σε σκηνοθεσία Σταµάτη Φασουλή µε ενδυµατολόγο τον Γιώργο Ασηµακόπουλο. «Είναι η πιο µεγάλη παραγωγή που έχουµε κάνει, µε 830 κοστούµια και 45 πλήρεις αλλαγές σκηνικού» θυµάται. «Ο Ασηµακόπουλος έκανε εξαιρετική δουλειά µόλις σε τρεις µήνες. Δεν είχαµε όµως κάνει γενικές πρόβες. Τρεις ηµέρες λοιπόν πριν από την πρεµιέρα, ξεκινάµε. Εγώ καθόµουν, θυµάµαι, πίσω από τον Νίκο Κούρκουλο. Τίποτα δεν πάει καλά. Ακουγες τα σκηνικά να χτυπάνε µεταξύ τους. Λέω στον Νίκο Κούρκουλο: «Κύριε διευθυντά, πάω να βοηθήσω κι εγώ». Είχαν όλοι τροµερό άγχος. Σκεφτείτε, έσπασαν επτά µε οκτώ φερµουάρ από τους χορευτές. Είµαι στα παρασκήνια µε τον Ασηµακόπουλο, λοιπόν, και ράβω τα φερµουάρ. «Τι κάνεις;» φωνάζει. «Παραµάνες! Παραµάνες βάλε!». «Ράψιµο! Ράψιµο!» του απαντάω και πιάνουµε και οι δύο βελόνα και κλωστή. Κι όµως, στην πρεµιέρα όλα πήγαν άψογα. Αχ, αυτός ο Θεός του θεάτρου, πάντα προνοεί…».

Λένα Δροσάκη, Ηθοποιός
«Για εμένα το κοστούμι αντιπροσωπεύει σχεδόν το 60% της προσέγγισης ενός ρόλου. Ετσι, όσο πιο γρήγορα έρθει το κοστούμι – και κυρίως τα παπούτσια – τόσο καλύτερα είναι για έναν ηθοποιό. Είναι μάλλον αυτή η έκφραση που λέμε “μπες στα παπούτσια μου για να με νιώσεις”. Δεν θέλησα πάντως ποτέ μου να κρατήσω ένα κοστούμι από κάποια παράστασή μου. Νομίζω επιθυμώ να αφήνω πάντα πίσω τους ρόλους που υποδύθηκα. Oταν δούλευα με την ομάδα Βijoux de Κant, δεν ερμήνευσα ποτέ την τυπική ενζενί με τα πλούσια, φανταχτερά ρούχα. Ο πρώτος “πλούσιος” (πάντα ενδυματολογικά μιλώντας) ρόλος ήρθε το 2018 στην παράσταση “Εγκλημα στο Orient Express”, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Αλλαζα τέσσερα με πέντε κοστούμια στην παράσταση. Ηταν, ξέρετε, λαμπερά, με στρας κ.λπ. Είχα πάθει πολιτισμικό σοκ. Γιατί, για παράδειγμα, στο “1984”, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, φορούσα ανδρικά ρούχα. Γενικά, πάντως, με τους ενδυματολόγους μου αρέσει με τις ώρες να μιλάω. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στο τέλος γίνονται και φίλοι μου. Νιώθω πολύ τυχερή που μέσα στα κοστούμια που φόρεσα ένιωθα τον ρόλο και που με βοήθησαν παρά με εμπόδισαν να εμβαθύνω σε αυτόν».
ΙNFO
Πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», μια χειμερινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου.

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ηθοποιός – σκηνοθέτης
«Το κοστούμι και ο σκηνικός χώρος είναι τα δύο βασικά συστατικά τα οποία καθορίζουν τον τόπο και την αισθητική μιας παράστασης, το σύμπαν δηλαδή μέσα στο οποίο θα διαδραματιστεί το έργο. Για παράδειγμα, είναι αλλιώς να παίζεις ένα έργο εποχής φορώντας κοστούμια εποχής και αρκετά διαφορετικό να είσαι ντυμένος με σύγχρονα ρούχα. Μπορεί να επηρεάσει αρκετά και το σύνολο της ερμηνείας. Για εμένα το κοστούμι κουβαλά και κάτι πιο προσωπικό, που έχει να κάνει μάλλον με τη δική μου αίσθηση για το τι είναι θέατρο. Ανέκαθεν πίστευα ότι η θεατρική πράξη είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που πάντα ως παιδί με γοήτευε: στην έννοια του μυστικού κόσμου. Σαν να υπάρχει δηλαδή κάπου μια ντουλάπα, μια πόρτα που την ανοίγεις και περνάς σε έναν άλλον κόσμο. Το κοστούμι, λοιπόν, όταν έρχεται είναι σαν αυτή την τελική σπρωξιά, σαν την τελική ώθηση που χρειάζεται για να περάσεις μέσα σε αυτόν τον “παραμυθόκοσμο”. Για αυτό δεν επιθυμώ για κανέναν λόγο να έρθει νωρίς. Θέλω να γνωρίζω πώς θα είναι, για να το φαντάζομαι, αλλά δεν θέλω να το βάλω πριν από τις τελευταίες ημέρες της πρόβας. Εκτός βέβαια από τα παπούτσια, που τα θέλω, αν είναι δυνατόν, και από την πρώτη εβδομάδα, γιατί αυτά καθορίζουν το βήμα σου. Το κοστούμι, όμως, επιθυμώ να αργήσει, περιμένοντας να μου δώσει αυτή την τελική ώθηση στην άλλη πλευρά».
ΙNFO
Θα πρωταγωνιστήσει την περίοδο 2021-2022 στην παράσταση «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα,
σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Στεφανία Γουλιώτη, Ηθοποιός
«Eνα κοστούμι είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις: μπορεί να αποδειχθεί από σωτήριο για έναν ηθοποιό μέχρι καταστρεπτικό. Ετσι, υπάρχουν κοστούμια που μπορεί, για παράδειγμα, να είναι τρομερά περιγραφικά και όμως εσύ να χρειάζεται να κάνεις διπλή δουλειά για να κατορθώσεις να φύγεις από τα πολύ περιορισμένα φαντασιακά μέτρα που σου δίνουν, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν και κοστούμια που έρχονται και πραγματικά σου επιτρέπουν να πετάξεις, σαν να είναι δηλαδή η τελική πινελιά που έλειπε ώστε ένας συμβατικός πίνακας να μεταμορφωθεί σε “Γκερνίκα”. Προσωπικά, μου έχει τύχει σε μεταμόρφωση που έπρεπε να υποδυθώ τον άνδρα, στην παράσταση “Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν”, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, όσο δεν έβαζα το κοστούμι να δυσκολεύομαι αρκετά. Και όταν ήρθε – που ήταν δηλαδή κάτι απλό, ένα παντελόνι και ένα σακάκι – να αλλάζει το σώμα μου από μόνο του. Ή, για παράδειγμα, στην παράσταση “Κύκλωπας” του Παντελή Δεντάκη, ήταν δική μου ιδέα και φόρεσα βαρίδια στα πόδια. Αλλιώς περπατάς σέρνοντας πέντε και πέντε κιλά σε κάθε πόδι. Από κοστούμια που έχω φορέσει σε παραστάσεις έχω κρατήσει διάφορα. Οχι ολόκληρα, φυσικά, κομμάτια τους όμως. Πολύ αγαπημένη μου ήταν μια τουαλέτα από την παράσταση “Εμίλια Γκαλότι” του Γιάννη Χουβαρδά. Επειδή δεν μου ταιριάζει να τις φοράω στη ζωή, όταν την έβαλα στη σκηνή αισθάνθηκα ευχαρίστηση. Ενιωσα το θηλυκό μου κομμάτι και μου άρεσε, ίσως γιατί στη ζωή μου είναι μάλλον μια περιοχή που εκπαιδεύω».
INFO
Πρωταγωνιστεί στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Ιππής» του Αριστοφάνη, η οποία θα παρουσιαστεί στo Aρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (25, 26 & 27 Ιουνίου) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.

Λένα Παπαληγούρα, Ηθοποιός
«Υπάρχουν φορές που δουλεύοντας έναν ρόλο το κοστούμι έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα σου. Δεν χρειάζεσαι στην πρόβα παρά τη φαντασία σου και προχωράς. Υπάρχουν όμως και φορές που ξεκινάς, ας πούμε, από το παπούτσι. Και όλα αρχίζουν από ένα περίεργο περπάτημα. Ερχεται ο ενδυματολόγος με ένα φόρεμα και ξαφνικά ανοίγει ένα παράθυρο στον νου σου. Και από το φόρεμα και το παπούτσι φτάνεις στο αίσθημα, φτάνεις στον πυρήνα. Αλλες φορές η μεταμόρφωση έρχεται από μέσα, άλλες πάλι ξεκινά απ’ έξω. Αυτό που ελπίζεις κάθε φορά είναι να έρθει… και είναι αλήθεια ότι ένα κοστούμι μπορεί να σε σώσει. Και κοιτάζοντας φευγαλέα τον εαυτό σου στον καθρέφτη στις τελευταίες πρόβες, αν είσαι τυχερός, ή ακόμα και στις τελευταίες παραστάσεις, το κοστούμι σού αποκαλύπτει μια αλήθεια που πιθανώς ήταν εκεί και εσύ δεν την έβλεπες».
ΙNFO
Πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Ο γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, μια χειμερινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Σεσίλ Μικρούτσικου, Χορεύτρια, χορογράφος, σκηνοθέτρια
«Το κοστούμι για έναν ηθοποιό ή χορευτή είναι ένα επιπλέον εργαλείο. Μπορεί να βοηθήσει, να συμπληρώσει, να ανατρέψει, να καθοδηγήσει τις επιλογές για μια ερμηνεία. Αλλωστε, στο θέατρο και στον χορό η εικόνα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Στη σκηνή, αντίθετα με τη ζωή, το είναι και το φαίνεσθαι είναι εξίσου σημαντικά: μπορεί το ένα να υποστηρίξει το άλλο ή και να “καπελώσει” το ένα το άλλο. Ο Μαγιακόφσκι λέει: “H τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει”. Ενας από τους φακούς είναι και το κοστούμι».
ΙNFO
Θα συμμετέχει στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, η οποία θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (30-31 Ιουλίου & 1 Αυγούστου), σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.

Πάνος Μουζουράκης, Τραγουδιστής, τραγουδοποιός, ηθοποιός
«Oταν με ρώτησε το ΒΗΜΑgazino “Πώς λειτουργεί το κοστούμι για έναν ηθοποιό στην προσέγγιση ενός ρόλου;” και κατάλαβα ότι μάλλον επρόκειτο για μια ερώτηση κοινή προς όλους τους συμμετέχοντες του αφιερώματος, αγχώθηκα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να υπάρχει μια σωστή και σοφή απάντηση σε αυτό το σχεδόν υποκειμενικό ερώτημα. Και πρέπει μάλλον, σίγουρα, εάν δεν κάνω λάθος, να βρίσκεται πάνω-κάτω μία ή δύο σελίδες πριν ή μετά από αυτή στην οποία βρίσκεσαι εσύ τώρα, αναγνώστη».
ΙΝFO
Πρωταγωνιστεί στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Ιππής» του Αριστοφάνη, η οποία θα παρουσιαστεί στo Aρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (25, 26 & 27 Ιουνίου) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.

Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ηθοποιός – σκηνοθέτης
«Ο τρόπος που δουλεύω και προσπαθώ να προσεγγίσω έναν ρόλο δεν έχει να κάνει με το κοστούμι. Είναι μια διαδικασία μελέτης της προφορικότητας του αισθήματος του ήρωά μου και κάθε φορά έχει να κάνει μόνο με τα λόγια, τις λέξεις και τον τρόπο έκφρασης. Νομίζω ότι ένας καλός ηθοποιός μπορεί να χτίσει έναν ρόλο και να εκφράσει το αίσθημά του και τους τρόπους του ανεξάρτητα από τον σκηνικό χώρο και το κοστούμι. Το θεατρικό κοστούμι, όμως, μπορεί πραγματικά να ολοκληρώσει και πολλές φορές να απογειώσει έναν ρόλο. Το θέατρο είναι μια “ομαδική” δουλειά. Ο σπουδαίος ενδυματολόγος – και έχω δουλέψει με πολλούς εξαιρετικούς, παλαιότερους αλλά και της νεότερης γενιάς – παρακολουθεί όλη τη διαδικασία της πρόβας και ακολουθεί/δημιουργεί το ρούχο από αυτό που η πρόβα, ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός χτίζουν σιγά-σιγά. Για να φτάσει στο τέλος να ντύσει τον ρόλο και τον ηθοποιό που τον υποδύεται ώστε να συμπληρώσει, να τονίσει την έκφραση και τη διαδρομή του μέσα στο έργο. Και να γίνει εν τέλει το κοστούμι ένα ακόμα φως που φανερώνει και αποκαλύπτει αυτό που θέλουμε να είμαστε σε κάθε σκηνικό ταξίδι. Ευχαριστώ όλους τους υπέροχους ενδυματολόγους με τους οποίους έχω συνεργαστεί και με βοήθησαν να ολοκληρώσω τα “πρόσωπα” που προσπάθησα να ενσαρκώσω μέχρι τώρα».
ΙNFO
Πρωταγωνιστεί στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, η οποία θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (30-31 Ιουλίου & 1 Αυγούστου), σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.

Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Ηθοποιός
«Ισως το κοστούμι να λειτουργεί για τον ηθοποιό όπως το φύλλο συκής για τους Πρωτόπλαστους. Το μάτι του Θεού, τα μάτια των θεατών… Η αλήθεια όσο πιο καλά ντύνεται τόσο πιο γυμνή αποκαλύπτεται».
ΙNFO
Πρωταγωνιστεί στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Ιππής» του Αριστοφάνη, η οποία θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (25, 26 & 27 Ιουνίου), σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.

Λουκία Μιχαλοπούλου, Ηθοποιός
«Το θεατρικό κοστούμι, τόσο για την παράσταση όσο και για τον ηθοποιό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δεν ολοκληρώνει μόνο τη σκηνική όψη του έργου, αλλά δίνει σχήμα και μορφή στα πρόσωπά του, ζωντανεύει τους ήρωες και συνδέει τον ηθοποιό με τον ρόλο του. Κάθε φορά, πριν ξεκινήσουν οι επίσημες πρόβες, προσπαθώ να φανταστώ την εικόνα του ρόλου που έχω να υποδυθώ. Αλλες φορές τον σκιτσάρω ή ψάχνω εικόνες που θα μου ανοίξουν τη φαντασία. Συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο: όσο πιο μεγάλη και τολμηρή είναι η σκηνική μεταμόρφωση τόσο πιο πολύ η φαντασία ελευθερώνεται και η δυνατότητα να καταθέσεις κάτι προσωπικό μοιάζει πολύ πιο εύκολη. Διαλύοντας το κοινωνικό σου σώμα, αποκαλύπτεται ένα άλλο σώμα, πιο βαθύ, πιο ειλικρινές, πιο ελεύθερο».
ΙNFO
Πρωταγωνιστεί στην καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, η οποία θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (30-31 Ιουλίου & 1 Αυγούστου), σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία.