Έντυπη Έκδοση Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους Δεν νομίζω ότι στη δημοσιογραφική μου ζωή έχω συναντήσει άλλον θίασο σαν αυτόν που ανέδειξαν οι Πρέσπες.
Πάρτε μολύβι. Εχουμε 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από τους οποίους η μία ήλθε από τον Λεβέντη και θέλει τώρα να κάνει δικό της κόμμα, αν δεν μπει στην κυβέρνηση.
Εχουμε τέσσερις από τους ΑΝΕΛ που ψήφισαν την κυβέρνηση, αλλά μόνο δύο ψήφισαν και τις Πρέσπες.
Ο Καμμένος έδιωξε τους δύο που ψήφισαν την κυβέρνηση κι ας μην ψήφισε ο ένας τις Πρέσπες, αλλά κράτησε τους άλλους δύο διότι διαφορετικά δεν θα είχε ΚΟ, ενώ πήρε κι έναν από την Ενωση Κεντρώων.
Ο ένας όμως από τους ΑΝΕΛ θα παραιτηθεί για να βγει ένας άλλος ΑΝΕΛ που είναι στην κυβέρνηση, αλλά έχει ήδη φύγει από τους ΑΝΕΛ.
Τι να κάνουν λοιπόν; Κρατούν με τα δόντια εκείνον που θέλει να παραιτηθεί.
Εχουμε έναν από το Ποτάμι που ψήφισε «Ναι σε όλα» κι έφυγε από το Ποτάμι για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουμε και τρεις που έμειναν στο Ποτάμι, καταψήφισαν την κυβέρνηση αλλά ψήφισαν τις Πρέσπες.
Πάει, διαλύθηκε το Ποτάμι. Παρ’ όλο που μαζί τους ψήφισε κι ένας της ΔΗΜΑΡ που ήταν στο Κίνημα Αλλαγής και τον έδιωξαν.
Το κερασάκι είναι μια κυρία που εξελέγη με τη ΝΔ, έγινε υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε «Ναι σε όλα», όχι της ΝΔ αλλά του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτό εικόνα Βουλής; Οχι. Είναι εικόνα σούργελων.
Μια κυβερνητική πλειοψηφία κουρελού (που δεν είναι ούτε πραγματικά κυβερνητική, ούτε πραγματική πλειοψηφία…) παραδέρνει εκβιαζόμενη και συναλλασσόμενη να σώσει το τομάρι της.
Αλλοτε με τον Καμμένο κι άλλοτε με τον Θεοδωράκη. Αλλοτε με τον Παπαχριστόπουλο κι άλλοτε με τη Μεγαλοοικονόμου. Αλλοτε με την Κουντουρά κι άλλοτε με τον Δανέλλη.
Αν αυτό ονομάζεται «ανασύνθεση της πολιτικής ζωής», τότε χίλιες φορές το «Δελφινάριο».
Προφανώς όλα θα τελειώσουν σύντομα και σε μια κάλπη.
Ξέρετε κάτι όμως; Δεν πιστεύω ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα. Και δεν έγινε επειδή έχουμε ακόμη πολιτικούς που νομίζουν ότι μπορούν να πολιτεύονται κατά περίπτωση και κατά περίσταση.
Κατά τα συμφέροντα ή κατά το ψώνιο τους.
Είναι η έσχατη κατάντια της πολιτικής. Διότι όταν η πολιτική καταντά ένα άθροισμα προσωπικών περιπτώσεων, καταλήγει τελικά ένα σύνολο γελοίων καταστάσεων.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
