Σόνια Θεοδωρίδου: «Είμαι άνθρωπος των πράξεων»

Το πάτωμα στο σπίτι της Σόνιας Θεοδωρίδου, ένα ηλιόλουστο διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία του Κολωνακίου, είναι γεμάτο βιβλία. Στοίβες βιβλίων που θα συσκευαστούν και θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς κάποιο σχολείο, κάπου στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος, και όχι το τραγούδι, για τον οποίο συναντηθήκαμε ετούτη τη φορά: Για να μιλήσουμε για την προσφορά της γνωστής υψιφώνου στις σχολικές βιβλιοθήκες, δραστηριότητα την όποια, όπως η ίδια εξηγεί, «την είχα ξεκινήσει από πολύ παλιά, απλώς δεν ακουγόταν, δεν υπήρχε λόγος να ακούγεται. Και αν τώρα βγαίνω και μιλάω, δεν το κάνω για να διαφημιστώ. Αλλά επειδή αυτή την εξαιρετικά δύσκολη εποχή είναι καλό να ακούγονται οι λέξεις «εθελοντισμός» και «προσφορά». Γιατί σε αυτό που κάνω δεν είμαι μόνη, το στηρίζουν οικονομικά ή προσφέροντας καθένας με τον τρόπο που μπορεί, και άλλοι, καλοί φίλοι και γνωστοί».

^{Τι ακριβώς κάνετε; Θα θέλατε να το εξηγήσουµε σε όποιον δεν γνωρίζει την εν λόγω δραστηριότητά σας;}

«Φτιάχνω ή εφοδιάζω με βιβλία σχολικές βιβλιοθήκες σε όλη την Ελλάδα. Να, πριν από λίγο έφυγαν από το σπίτι οι κούτες που θα πάνε στην Παραμυθιά του Δήμου Σουλίου».

^{Πώς και επιλέξατε αυτόν τον προορισµό;}

«Το καλοκαίρι έκανα μια μικρή εκδρομή στην Ηπειρο, που την αγαπώ πολύ. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκα την Παραμυθιά. Μου άρεσε τόσο, που ενώ ήταν να διανυκτερεύσω στα Ιωάννινα, έμεινα τελικά εκεί. Φτάνεις και βλέπεις το βουνό, τα έλατα, απίστευτη ομορφιά! Ποια Ελβετία; Και σας το λέω αυτό εγώ, που έζησα στην Ελβετία τόσα χρόνια. Με γαλήνεψε, με ηρέμησε τόσο πολύ το μέρος που έπεσα για ύπνο και ξύπνησα έπειτα από δώδεκα ώρες! (γελάει). Την επομένη γνώρισα τον δήμαρχο, συνάντησα και ανθρώπους, κάποιοι εκ των οποίων έτυχε να με γνωρίζουν. Πιάσαμε την κουβέντα, τους αποκάλυψα πως κατά διαστήματα κάνω δωρεές βιβλίων στα σχολεία, μου μίλησαν για το Δημοτικό Σχολείο Βούλγαρη που υπάρχει εκεί και που είναι ένα από τα πιο ιστορικά σχολεία της Ηπείρου. Ετσι, μάζεψα 1.400 βιβλία – πρέπει κάπου εδώ να αναφέρω μάλιστα ότι η εφημερίδα  «Το Βήμα» με βοήθησε στην προσπάθειά μου προσφέροντας βιβλία από την πλούσια βιβλιοθήκη της – και τους τα έστειλα. Η Παραμυθιά όμως είναι ένας μόνο προορισμός. Στέλνω βιβλία σε όλη την Ελλάδα».

^{Πώς τα µαζεύετε;}

«Εχω εξαιρετικούς φίλους που με βοηθούν σε αυτή μου την προσπάθεια και βέβαια υπάρχει και η πλούσια προσωπική μου βιβλιοθήκη. Στην προσπάθειά μου αυτή βοηθούν και άγνωστοι άνθρωποι, που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μαθαίνουν τι προσπαθώ να κάνω, επικοινωνούν μαζί μου και συνεισφέρουν καθένας με τον τρόπο του. Είναι πολλοί εκείνοι στους οποίους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Οπως η Στέλλα Διαμαντοπούλου, της οικογένειας Διαμαντοπούλου που έχει τα μπαχαρικά «Ηλιος», η οποία με συντρέχει με γενναιοδωρία. Της μίλησα πάλι τις προάλλες για τις βιβλιοθήκες και αμέσως είπε «θα σου δώσω κι εγώ ένα ποσό», το οποίο ποσό ήταν πολύ μεγάλο. Πήγαμε και ψωνίσαμε – για ευνόητους λόγους δεν δέχομαι ποτέ χρήματα στο χέρι – και τα στείλαμε. Υπάρχουν και διαδικτυακοί φίλοι στους οποίους υποδεικνύω πού υπάρχει ανάγκη και στέλνουν τα βιβλία μόνοι τους. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε βοηθήσει πολλές σχολικές βιβλιοθήκες. Οπως έχουμε στήσει μουσικές βιβλιοθήκες σε όλη τη Θράκη, στην Κρήτη, στα Ιωάννινα…».

^{Τι σας σπρώχνει να το κάνετε;}

«Θα έλεγα πως θέλω να επιστρέψω με έναν τρόπο κάποιο από όλα αυτά τα υπέροχα δώρα που πήρα μέχρι σήμερα. Ετσι το βλέπω. Σαν υποχρέωση, ειδικά σε αυτή τη φάση της ζωής μου».

^{Γιατί ειδικά σε αυτή τη φάση της ζωής σας; Τι εννοείτε;}

«Δεν ήμουν ποτέ αδιάφορη, πάντα έβλεπα τον άνθρωπο δίπλα μου, έπειτα όμως από τον θάνατο της αδελφής μου, έσκυψα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον επάνω του. Μέχρι τότε ζούσα υπερπροστατευμένη. Δεν είχα ανοίξει όλες τις πόρτες, δεν ήξερα πόσο πόνο μπορεί να κρύβουν πίσω τους. Ομως, γνωρίζοντας την απώλεια αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι, τα ψήγματα ματαιοδοξίας που είχες στον χαρακτήρα σου εξαφανίζονται».

^{Υπήρξατε µαταιόδοξη;}

«Υπήρξα κρυφά ματαιόδοξη (γελάει). Ημουν χαμηλών τόνων – αν και δεν ξέρω αν είναι καλό να είσαι χαμηλών τόνων – αλλά με πολύ μεγάλη φιλοδοξία. Ηθελα πάντα να είμαι πρώτη».

^{Το θέλετε ακόµα;}

«Τώρα πια, μου αρκεί να κάνω το καλύτερο που μπορώ! Θέλω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Αυτό προσπαθώ να κάνω και βοηθώντας τις σχολικές βιβλιοθήκες. Ή φροντίζοντας κάποιους ανθρώπους που έχουν ανάγκη – και εδώ με την ανεκτίμητη βοήθεια της κυρίας Διαμαντοπούλου. Ψωνίζω και τους τα πηγαίνω, επίσης μία φορά την εβδομάδα τους μαγειρεύω. Είναι και αυτός ένας τρόπος να επικοινωνώ με τους ανθρώπους, να δημιουργώ, ας πούμε, τώρα που δεν έχω την αδελφή μου και τους δικούς μου ανθρώπους, μια δική μου μεγάλη οικογένεια».

^{Και µε τη µουσική τι γίνεται; Δεν είναι πιθανώς η κατάλληλη περίοδος να σας κάνω µια τέτοια ερώτηση, καθώς λόγω κορωνοϊού έχει ανασταλεί κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα…}

«Είμαι πολύ θυμωμένη για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η πολιτεία την τέχνη. Της έδειξε ένα πρόσωπο σκληρό που δεν το αξίζει. Τι είμαστε εμείς; Η τελευταία τρύπα του ζουρνά; Δεν υπάρχει αυτό που ζουν σήμερα οι καλλιτέχνες, η εγκατάλειψη, η απαξίωση. Να το γράψετε αυτό! Μπορώ να το λέω, καθώς δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μία δραχμή επιδότησης! Δεν τους έχω ανάγκη! Συμπονώ όμως τους συναδέλφους, που ανάμεσά τους πολλοί δυσκολεύονται πλέον να επιβιώσουν, συμπονώ και τους νέους καλλιτέχνες που βγαίνουν σε αυτόν τον σκληρό κόσμο».

^{Είχαµε µιλήσει και παλαιότερα για τη µεγάλη αγάπη σας για τη live παράσταση-συναυλία. Μου είχατε πει πως για εσάς είναι βιολογική ανάγκη.}

«Κάπως έτσι. Πήγα στη Λυρική Σκηνή για να δω τη «Μαντάμα Μπατερφλάι». Πολύ ωραία παράσταση, την απήλαυσα, αλλά δεν σας κρύβω πως αν και καθόμουν στην πλατεία, ήθελα να πηδήσω πάνω στη σκηνή. Είμαι ο άνθρωπος που θα το ομολογήσει! Γιατί αυτή είναι η ζωή μου, το θέατρο και το τραγούδι. Με ρωτάνε πάντα, «γιατί δεν τραγουδάτε;». Απαντώ, «γιατί δεν με έχουν καλέσει». Πάντα όμως ονειρεύομαι νέους ρόλους που θα μπορούσα να κάνω, όπως θα μπορούσα να κάνω ένα μάστερκλας και να μοιραστώ με τα παιδιά την εμπειρία μου με μαέστρους όπως ο Παπάνο, ο Σόλτι, ο Σαβάλις, ο Μέτα. Δεν λέω πως θα κάνω την «Τραβιάτα», αυτοί είναι ρόλοι των νιάτων, υπάρχουν όμως πάντα ρόλοι που θα μπορούσα να τραγουδήσω».

^{Ποια τα όνειρά σας για το µέλλον;}

«Να είμαι γερή, να έχω τη δυνατότητα να βοηθώ, αλλά και να τραγουδώ. Θυμάστε που είχε απορριφθεί η υποψηφιότητά μου για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης επειδή, αν και μιλάω καλά αγγλικά, δεν είχα πάρει το Proficiency; Ε, από το γαϊδουρινό μου πείσμα το πήρα και το Proficiency! Γιατί δεν είμαι άνθρωπος των ονείρων, αλλά των πράξεων. Αγωνίζομαι για να επιτύχω να πράγματα που θέλω. Αυτό τελικά ονειρεύομαι: Να ξαναβρεθώ στη σκηνή με έναν-δύο ρόλους που μου ταιριάζουν. Ξέρω πως θα είμαι καλή!».