Σκηνοθετώντας τον «Πιστό άντρα»

^«Ορισμένες φορές το γέλιο δεν προέρχεται από το αστείο αλλά από το πώς ακολουθεί η σκηνή μετά το αστείο». Μια συμβουλή που ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Λουί Γκαρέλ δέχθηκε πριν από μερικά χρόνια από τον έμπειρο σεναριογράφο Ζαν Κλοντ Καριέρ, συνεργάτη του στην ταινία «Ενας πιστός άντρας» που ο πρώτος σκηνοθέτησε με τον ίδιο πρωταγωνιστή. «Η έκπληξη πρέπει να ακολουθεί την έκπληξη, ιδίως όταν η ιστορία που λες είναι μάλλον συνηθισμένη και χιλιοειπωμένη» μας είπε πριν από λίγο καιρό ο 36χρονος Γκαρέλ στο Παρίσι, όπου η ταινία είχε παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ της Unifrance (θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 23 Μαΐου). Με τον «Πιστό άντρα» ο Λουί Γκαρέλ θέλησε να αφηγηθεί μια τέτοια συνηθισμένη ιστορία: μια γυναίκα (Λετισιά Καστά) που εδώ και χρόνια έχει αφήσει τον σύντροφό της (Γκαρέλ) για τον καλύτερό του φίλο κάποια στιγμή επιστρέφει κάτω από τραγικές συνθήκες. Μπορούν όμως να συνυπάρξουν ξανά; «Ξεκινήσαμε από μια απλή ιδέα» είπε ο Γκαρέλ, «από το γεγονός ότι συχνά αμφιβάλλουμε για τα συναισθήματά μας, κάτι που ούτως ή άλλως βρίσκω ενδιαφέρον και όμορφο». Πράγματι, ενώ το θέμα της ταινίας είναι μάλλον συνηθισμένο, η ίντριγκα βρίσκεται στο ότι «το κοινό, χωρίς πρόσβαση στα συναισθήματα των χαρακτήρων, μπορεί να προβάλει ό,τι θέλει πάνω τους».

Ο Γκαρέλ δίνει μεγάλη σημασία στην παρουσία του Ζαν-Κλοντ Καριέρ στην ταινία. Στα 14 του τον είδε στην τηλεόραση να μιλά για τον Μίλος Φόρμαν με τον οποίο είχε συνεργαστεί στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, τη «Φυγή». Ο Καριέρ μνημόνευσε τον τσέχο σκηνοθέτη λέγοντας ότι ο Φόρμαν δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο οι φοιτητές της Σορβόννης ήθελαν να βάλουν την κόκκινη σημαία στη Σορβόννη, εφόσον ο ίδιος είχε μόλις δραπετεύσει από την Τσεχοσλοβακία όπου όλοι ήθελαν να πετάξουν την κόκκινη σημαία από παντού! «Το βρήκα πολύ προβοκατόρικο να το λέει αυτό ο Ζαν-Κλοντ και μετά άρχισα να ανακαλύπτω τις ταινίες στις οποίες είχε δουλέψει (ανάμεσά τους η «Ωραία της ημέρας» και η «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι») και είδα ότι όλες είχαν κάτι το σούπερ παράξενο και ιδιαίτερο». Πολλά χρόνια αργότερα ο Καριέρ πρόσθεσε κάποια πράγματα στις ήδη γραμμένες σκηνές της πρώτης ταινίας του Λουί Γκαρέλ, το «Les deux amis» και αυτό τη βοήθησε πολύ. «Ολοι γελούσαν στις σκηνές που είχε προσθέσει! Είχαμε καλή χημεία γιατί αυτός παραείχε εμπειρία ενώ εγώ δεν είχα καθόλου».