Προτίμησε μια ήρεμη ζωή από τα ρεκόρ στα κορτ

Στα 26 χρόνια της κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της ως νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη επί 114 συνεχόμενες εβδομάδες, η Ασλεϊ Μπάρτι αποφάσισε να αποχωρήσει από τον χώρο του επαγγελματικού τένις. Ετσι ξαφνικά. Χωρίς να την ενδιαφέρει καθόλου για την ιστορία που θα μπορούσε να γράψει αν συνέχιζε για μερικά χρόνια ακόμα. Ομως το όνομά της έχει ήδη γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία.

Διότι έδωσε στην επιτυχία έναν διαφορετικό ορισμό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στον επαγγελματικό αθλητισμό. Και έκανε το τένις… ομαδικό άθλημα.

Η Μπάρτι ήξερε πάντα τι ήθελε να πετύχει ως επαγγελματίας τενίστρια. Να κερδίσει το Γουίμπλεντον. «Ηταν το ένα και μοναδικό, αληθινό όνειρο που είχα από τότε που άρχισα να παίζω τένις» παραδέχθηκε πριν από λίγες μέρες, όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή της. Τα κατάφερε πέρυσι. Και μετά ήθελε κι ένα τρόπαιο στο Αυστραλιανό Οπεν μπροστά στους συμπατριώτες της. Το πήρε κι αυτό τον Γενάρη. Οπότε, δεν είχε λόγο να συνεχίσει. Είχε κερδίσει όλα όσα ήθελε.

Της αρκούσε
η μία φορά

Γιατί ποτέ δεν την ενδιέφεραν τα ρεκόρ. Ποτέ δεν την ένοιαζε αν θα κέρδιζε 5 ή 10 ή 20 φορές τον ίδιο τίτλο, αν θα ανταγωνιζόταν τις επιδόσεις της Σερίνα Ουίλιαμς, της Γκραφ, της Ναβρατίλοβα και όλων των άλλων κολοσσών του παγκόσμιου τένις. Της αρκούσε να κερδίσει μία φορά.

Για αυτήν η επιτυχία δεν μετριέται με τα τρόπαια και τις στατιστικές, αλλά με την ποιότητα των συναισθημάτων που βιώνεις όταν κερδίζεις. Και ως γνωστόν, σαν την πρώτη φορά δεν υπάρχει άλλη. Αρα δεν είχε λόγο να κυνηγήσει τις επόμενες.

Αν και την ώρα του αγώνα στο court δεν είχε κανέναν άλλον στο πλευρό της, η Μπάρτι δεν κέρδιζε μόνη της. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσε το «εγώ» στις δηλώσεις της μετά τα παιχνίδια. Πάντα το «εμείς», αναφερόμενη και στα μέλη της ομάδας της, που είχαν την ευθύνη να την προετοιμάζουν σωστά. Στον προπονητή, τον hitting partner, τον γιατρό, τον φυσικοθεραπευτή, τον διατροφολόγο, όλους όσοι δούλευαν μαζί της. Για αυτήν η εικόνα που εμφάνιζε η ίδια στο court ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Και τα εύσημα για τη νίκη ανήκαν σε όλους. Η αίσθηση που έχει για το τένις είναι ότι πρόκειται μάλλον για ομαδικό άθλημα, παρά για ατομικό. Η ταπεινότητά της μέσα σε έναν χώρο γεμάτο υπερτροφικά «εγώ» την έκανε αξιαγάπητη σε όλους. Τους συναθλητές της, αλλά και τους φιλάθλους, που γέμιζαν τα γήπεδα για να πάρουν μέρος στα «Barty Parties» κάθε φορά που αγωνιζόταν.

Τίμησε
τις ρίζες της

Η Ασλεϊ Μπάρτι είναι πολύ δεμένη με το σπίτι της, την οικογένειά της, τις ρίζες της. Στις φλέβες της ρέει αίμα Αυστραλών Αβορίγινων, καθώς η προγιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της ήταν μέλος της φυλής Νγκαράγκου. Στον περσινό τελικό του Γουίμπλεντον κέρδισε την Πλίσκοβα φορώντας φορεματάκι στο ίδιο σχέδιο με αυτό που φορούσε στον τελικό του 1980 η Εβόν Γκούλαγκονγκ Κόλι. Ως φόρο τιμής στη μεγάλη αβορίγινα τενίστρια, ίνδαλμα και μέντορά της. Εφέτος μετά τη νίκη της στο Αυστραλιανό Οπεν πήρε το τρόπαιο και πήγε στο Ουλούρου, μια περιοχή έξω από τη Μελβούρνη, για να παίξει τένις πάνω στο χώμα μαζί με παιδιά ιθαγενών.

Τα συνεχόμενα ταξίδια για να παίρνει μέρος στα διάφορα τουρνουά δεν της επέτρεπαν να περνά όσο χρόνο θα ήθελε με την οικογένεια, τα αγαπημένα της πρόσωπα, τους συμπατριώτες της στο Κουίνσλαντ. Αυτός ήταν ο λόγος που αποχώρησε για πρώτη φορά από την ενεργό δράση το 2014 σε ηλικία μόλις 18 ετών. Ηθελε να ζει μια πιο φυσιολογική ζωή, γι’ αυτό ασχολήθηκε προσωρινά με το κρίκετ.

Κυνηγώντας
νέα όνειρα

Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο σταματά και τώρα. «Θέλω να κυνηγήσω άλλα όνειρα, που δεν είναι να ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο και να βρίσκομαι μακριά από την οικογένειά μου» εξήγησε. Προσθέτοντας ότι τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με το 2014. «Τώρα είμαι σίγουρη πως είναι η σωστή ώρα να αφήσω κάτω τη ρακέτα»…