Τις προάλλες μού ζητήθηκε να (συν)υπογράψω κείμενο, σχετιζόμενο με την ποινική εμπλοκή του άλλοτε «τσάρου» της εθνικής μας οικονομίας, διατελέσαντος και υπουργού Αμυνας Γιάννου Παπαντωνίου. Εκεί, μεταξύ άλλων, αναφερόταν πως η εναντίον του ποινική δίωξη βασίστηκε – αποκλειστικά – «σε εικασίες». Και πως «η διετής ανάκριση περατώθηκε χωρίς να προκύψει απολύτως κανένα στοιχείο για την τεκμηρίωσή τους».
Αρνήθηκα. Οχι μόνο γιατί η λαϊκή σοφία καθοδηγεί τους ανθρώπους να είναι βέβαιοι «μόνο για τα οπίσθιά τους και αυτό αν συμβαίνει να έχουν ισχυρή μνήμη». Αλλά και για άλλον λόγο. Μπορεί οι αναγνώστες της αρθρογραφίας μου, πρωτίστως στο «Βήμα», αλλά και όσοι διάβασαν το ιστορικοπολιτικοψυχολογικοδικαστικό μυθιστόρημά μου «Ο Δικαστής» να έχουν διαπιστώσει πως δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους δικαιοδοτικούς μηχανισμούς κανενός κράτους… Πως, ειδικότερα, δεν αξιολογώ το σύνολο ανεξαιρέτως των δικαστικών λειτουργών της χώρας μας ως υπεράνω υποψίας… Και πάντως δεν θεωρώ δεδομένο πως όλοι τους είναι ικανοί και πρόθυμοι να επιτελούν πάντοτε με ευθυκρισία και ευθυδικία τα καθήκοντά τους (έστω μέσα στο καθαρά νομικό/δικονομικό πλαίσιο της δικαιοδοτικής τους λειτουργίας). Ωστόσο…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
