Πραγματοποιώ το όνειρό μου κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή

«Ο αγαπημένος μου ρόλος είναι ο επόμενος ρόλος» λέει με ενθουσιασμό η μεγάλη ελληνίδα υψίφωνος Τζούλια Σουγλάκου μιλώντας για τη ζωή της, το έργο της και τις καλλιτεχνικές της προτιμήσεις. Για την πανδημία κρίνει ότι «έχει σημασία να είμαστε ζωντανοί και ίσως λίγο καλύτεροι στον μετά την πανδημία χρόνο». Στην κουβέντα μας αποκαλύπτει όλα τα καλλιτεχνικά της βήματα, αλλά και τα επόμενα σχέδιά της.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο Γύθειο. Πότε ανακαλύψατε ότι έχετε ταλέντο στη μουσική ;

«Πολλά χρόνια μετά τα πρώτα μου βήματα στο Γύθειο, ακόμα δεν έχω ανακαλύψει αν έχω ταλέντο στη μουσική! Αυτό που ανακαλύπτω συνεχώς, μέσω της μουσικής, είναι ο εαυτός μου. Οι πρώτες μου αναμνήσεις τραγουδούν. Στο σπίτι μου όλοι τραγουδούσαμε, ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα και συνήθως τα κυριακάτικα γεύματα με προτροπή της μητέρας μου κατέληγαν σε γιορτή. Οι φίλοι των γονιών μου άνετα θα συγκροτούσαν μουσικό θίασο, μια και όλοι τραγουδούσαν υπέροχα. Στο Δημοτικό, επειδή είχα μια καλή φωνούλα, ο δάσκαλός μας με πήρε στη χορωδία και συχνά τραγουδούσα σόλο. Η συμμετοχή μου σε χορωδίες και καλλιτεχνικές δραστηριότητες συνεχίστηκε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Παραλλήλως μελετούσα ακορντεόν. Οταν τελείωνα το σχολείο, σχεδόν ήξερα ότι το κλασικό τραγούδι ήταν ο χώρος μου. Από το σπίτι μου, λοιπόν, τις σχολικές και εξωσχολικές καλλιτεχνικές δραστηριότητες βρήκα, ας πούμε, την αρχή της διαδρομής».

Ποιον δρόμο ακολουθήσατε για να κυνηγήσετε το όνειρό σας;

«Δεν είχα κάποιο όνειρο να κυνηγήσω, ήθελα να σπουδάσω αυτό που μου άρεσε. Οταν αποφάσισα και βεβαίως ενημέρωσα τους γονείς μου ότι θέλω να ασχοληθώ με την όπερα, βρήκα, από σύμπτωση, μια καλή δασκάλα κλασικού τραγουδιού στο Εθνικό Ωδείο και εκεί ξεκίνησε ο αγώνας. Δεν ήξερα το σύμπαν που λέγεται όπερα, ούτε φανταζόμουν πόσες δυσκολίες θα είχε το «ταξίδι». Σε διαβεβαιώ ότι, ακόμα, πολλά σημεία του μου είναι άγνωστα. Ομως – ίσως να ήταν και του χαρακτήρα μου -, όσο πιο δύσκολος και άγνωστος ο στόχος τόσο πιο ενδιαφέρων. Οι σπουδές, η μελέτη, οι απογοητεύσεις, οι κατακτήσεις, όλα όσα μου αποκαλύπτονταν, ενεργοποιούσαν όλη την ύπαρξή μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου».

Η οικογένειά σας στήριξε την επιλογή σας;

«Ναι, απολύτως, από την πρώτη στιγμή! Οι γονείς – τα αδέλφια και τώρα τα ανίψια μου – αγαπούν πάρα πολύ τη μουσική. Ο πατέρας μου, που είναι ένας υπέροχος τενόρος, μου είπε σκεπτικός: «Βρε παιδί μου, πολύ δύσκολο αυτό που διάλεξες, μήπως να πάρεις και ένα πτυχίο να μπορείς να διδάξεις μουσική, αν…». Η μητέρα μου, δε, σε κάθε ευκαιρία μου θύμιζε: «Προχώρα, εγώ είμαι εγώ»».

Ποιους θεωρείτε σημαντικότερους σταθμούς στην καριέρα σας;

«Οι σημαντικότεροι σταθμοί της καριέρας μου είναι οι άνθρωποι που γνώρισα, αυτοί που με ενέπνευσαν, με δίδαξαν, με συγκίνησαν, με συμβούλεψαν, αυτοί που με οδήγησαν εκεί όπου δεν θα πήγαινα μόνη μου. Τους είμαι αιωνίως ευγνώμων».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ρόλος;

«Ο αγαπημένος μου ρόλος είναι ο επόμενος ρόλος. Αυτός που θα τραγουδήσω του χρόνου! Βεβαίως έχω λατρέψει π.χ. την Αννα Μπολένα, τη Λαίδη Μάκβεθ, την Ορτρουντ, την Κοστέλνιτσκα, τη Φόνισσα. Ρόλοι που σηματοδοτούν πολλά για μένα και τώρα, που είναι ανάμνηση και εμπειρία, και όταν τους τραγουδούσα».

Αλήθεια, έχετε πραγματοποιήσει όλα σας τα όνειρα;

«Δεν είχα όνειρα. Δεν είπα ποτέ «ονειρεύομαι να τραγουδήσω έναν συγκεκριμένο ρόλο». Πραγματοποιώ το όνειρό μου κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή. Μελετώ, συγκινούμαι από αυτό που ανακαλύπτω και το προσφέρω στο κοινό. «Η εργασιακή μου χαρά» έλεγε ο πατέρας μου και με τα αδέλφια μου τον πειράζαμε: «Τι θα πει αυτό, μπαμπά;». Με τα χρόνια το κατάλαβα. Ολοι οι ρόλοι μου είναι δουλειά, η χαρά να εργάζομαι εκεί που αγαπώ. Και να το μαθαίνω κάθε μέρα».

Η περίοδος της πανδημίας έχει επηρεάσει τον τομέα του πολιτισμού. Εσείς ως καλλιτέχνις με ποιον τρόπο αντιμετωπίζετε την περίοδο αυτή;

«Είναι τόσο απάνθρωπο όλο αυτό το θέμα της πανδημίας. Δημιουργήθηκε μια άνευ προηγουμένου κρίση στον πολιτιστικό τομέα, τον ούτως ή άλλως ευάλωτο, παγκοσμίως. Καλλιτέχνες, οργανισμοί και κυβερνήσεις κλήθηκαν να διαχειριστούν την ανεργία με διάφορους τρόπους, ψηφιακές πλατφόρμες, επιδόματα κ.λπ. Ηταν και είναι δύσκολα, αλλά είμαστε και για τα δύσκολα. Με την επαναλειτουργία του θεάτρου με όλους τους κανόνες ασφαλείας, τον εμβολιασμό μας, τα τεστ, βεβαίως είναι καλύτερα τα πράγματα. Εχει σημασία να είμαστε ζωντανοί και ίσως λίγο καλύτεροι στον μετά την πανδημία χρόνο. Οπωσδήποτε, πρέπει κανείς εκτός από τον μικρόκοσμό του να βλέπει και το μεγάλο πρόβλημα».

Αυτή την περίοδο τραγουδάτε σε κάποια παραγωγή της Λυρικής Σκηνής; Eχετε άλλες εμφανίσεις;

«Ναι, συμμετέχω στην όπερα «Αντρέα Σενιέ». Μια καταπληκτική παράσταση για τη ζωή του σπουδαίου γάλλου ποιητή, που καρατομήθηκε επί Τρομοκρατίας κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και του οποίου η μητέρα ήταν Ελληνίδα από την Κύπρο. Εχω προγραμματισμένα κοντσέρτα στο Τρίτο Πρόγραμμα, στο Ιδρυμα Θεοχαράκη, καλοκαιρινά φεστιβάλ και ετοιμάζω την επόμενη σεζόν».

Γιατί διαλέξατε την κλασική μουσική και όχι κάποιο άλλο είδος μουσικής;

«Η κλασική μουσική και η όπερα με γοήτευαν ιδιαίτερα. Τους πρώτους μου δίσκους κλασικής μουσικής με Μπετόβεν και Μότσαρτ, που μου χάρισε η μητέρα μου, τους έλιωσα. Ακουγα το Τρίτο Πρόγραμμα στις διακοπές. Οταν ήμουν μικρή, δεν ξέρω, ίσως τον πρώτο χρόνο που είχαμε τηλεόραση στο σπίτι είδα μια μετάδοση όπερας από τη Σκάλα του Μιλάνου. Τι ήταν η Σκάλα του Μιλάνου για ένα παιδί 10 ετών στο Γύθειο; Και επειδή τηλεόραση βλέπαμε στο σπίτι με ωράριο, έπρεπε να πάω στο σαλόνι κρυφά μες στη νύχτα, να ξεπαγιάζω όρθια, κολλημένη στην οθόνη, με την ένταση στο μηδέν σχεδόν για να ακούω. Σαν όνειρο έχω μια εικόνα στο μυαλό μου, ίσως να τραγουδούσε η Μονσερά Καμπαγιέ, μια μεγάλη τραγουδίστρια της όπερας. Ολο αυτό με γοήτευε και δεν ήξερα τι είναι. Θυμάμαι επίσης ότι ο δάσκαλός μου της μουσικής είχε μεταγράψει για το ακορντεόν άριες από το ρεπερτόριο της όπερας, έπαιζα λοιπόν το «Addio del passato» από την «Τραβιάτα» του Βέρντι και ένιωθα βαθιά συγκίνηση και επιθυμία να τραγουδήσω αυτή την άρια. Και μεγάλη περιέργεια. Να καταλάβω τι είναι αυτή η μουσική, πώς μπορεί μια φωνή να τραγουδά τόσο ψηλά και με ποιον τρόπο. Η συγκίνηση και η περιέργεια με οδήγησαν».

Αν δεν είχατε ασχοληθεί με τη μουσική, ποιο αντικείμενο θα σας ενδιέφερε να ακολουθήσετε;

«Κάτι που θα είχε σχέση με τον άνθρωπο. Μου άρεσαν οι κοινωνικές επιστήμες, η ψυχολογία. Επίσης, αγαπούσα πολύ το θέατρο. Πιστεύω πως θα τα κατάφερνα ό,τι κι αν έκανα, αλλά καλά θα ήμουν μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και απεδείχθη».

Στην καθημερινότητά σας τι μουσική προτιμάτε να ακούτε;

«Μου αρέσει οτιδήποτε με συγκινεί. Με απωθεί το δυνατό μπιτ των τραγουδιών, που μοιάζει να απορρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς».

Τι θα συμβουλεύατε κάποια ή κάποιον που ασχολείται με τη μουσική και θέλει να κυνηγήσει το όνειρό του;

«Μελέτη, τίποτα άλλο. Παρακολούθησε τον εαυτό σου να μελετά. Παρακολούθησε τον εαυτό σου να προσπαθεί να καταλάβει την κιθάρα. Δες μέσα σου, αυτή η διαδικασία σε τι μετατρέπεται, σε τι μεταφράζεται. Τι σημασία και τι αξία αποκτά για σένα. Εκτιμώ ότι αυτά μπορεί να είναι ο οδηγός σου».

Οι κορυφαίες σπουδές και οι μεγάλοι ρόλοι

Η υψίφωνος Τζούλια Σουγλάκου σπούδασε κλασικό τραγούδι, με καθηγήτρια την Καίτη Παπαλεξοπούλου, ανώτερα θεωρητικά και πιάνο στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Με την υποτροφία «Μαρία Κάλλας» συνέχισε στο Λονδίνο με την καθηγήτρια Βέρα Ρόζα, υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Χρ. Λαμπράκη. Στη συνέχεια μελέτησε με τον Αρη Χριστοφέλλη.
Στην Εθνική Λυρική Σκηνή έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους, μεταξύ των οποίων και οι εξής: Νέντα (Παλιάτσοι), Ελβίρα (Ερνάνης), Μαρία (Σιμόν Μποκανέγκρα), Ντόνα Ελβίρα (Ντον Τζοβάνι), Κόμησσα (Οι γάμοι του Φίγκαρο), Α’ Κυρία (Μαγικός Αυλός) κ.ά.
Εχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όπερες ελλήνων συνθετών, ενώ έχει επανειλημμένα συνεργαστεί με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, σε παραγωγές ορατορίων και όπερας.
Εχει συμπράξει ως σολίστ με όλα τα ορχηστρικά σύνολα της χώρας. Εχει δώσει πολλά ατομικά ρεσιτάλ με σπουδαίους πιανίστες, έχει συνεργαστεί με διεθνή φεστιβάλ και έχει συμμετάσχει σε συναυλίες μουσικής δωματίου, μουσικά αναλόγια, κινηματογραφικές ταινίες, παραστάσεις χοροθεάτρου, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές.