Είναι άλλο πράγμα ένα κράτος να παρέχει προστασία στους πολίτες και άλλο να τους μετατρέπει με την προστασία του σε παιδικό πληθυσμό. Στις πρόσφατες καταστροφές από τις πυρκαγιές είδαμε έναν κρατικό μηχανισμό να κάνει ό,τι μπορεί για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις της φύσης, αλλά να μην κάνει ό,τι μπορεί ώστε οι μηχανές του να ενισχυθούν με την ανθρώπινη θέληση. Αν και είχε εκδηλωθεί έντονα η θέληση αρκετών κατοίκων να συμπράξουν με τους πυροσβέστες, η προσφορά τους αγνοήθηκε, αφού στη σκέψη του κράτους, από ό,τι φάνηκε, οι πολίτες παραμένουν ανήλικοι, άμαθοι, και επιπλέον ανυπάκουοι. Πώς να συνεργαστείς με παιδιά, πώς να εμπιστευτείς αυτά τα πλάσματα που δεν ξέρουν τίποτα από εργαλεία, συνδέσεις, συντονισμούς, από ό,τι ονομάζεται «επιχειρησιακή λογική»;
Ετσι, ήρθε ο παροπλισμός των κατοίκων εκεί ακριβώς που χρειαζόταν το αντίθετο. Δεν είναι τυχαίο το φαινόμενο ούτε και έκτακτο. Η διαδικασία με την οποία η κεντρική εξουσία υποκαθιστά τη λαϊκή ενέργεια προτάσσοντας το επιχείρημα ότι «από ψηλά» βλέπει κανείς καλύτερα ένα τοπίο αναταραχής, έχει αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό και έχει φέρει τα γνωστά αποτελέσματα – όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλο τον δυτικό κόσμο. Παντού οι φλόγες ή οι πλημμύρες καταστρέφουν τα έργα των ανθρώπων και παντού οι κυβερνήσεις καλούν τους ανθρώπους να μείνουν στην άκρη, άπραγοι, παρακολουθώντας το πώς τα ελικόπτερα κάνουν βουτιές πάνω από τους καπνούς ή το πώς φτιάχνονται γρήγορα φράγματα δίπλα σε ξέχειλους ποταμούς. Ο μικροί πρέπει να βλέπουν την προσπάθεια των μεγάλων. Τα παιδιά πρέπει να φοβούνται αρκετά ώστε να μην κάνουν ανοησίες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
