Eνα ιστορικό αφήγημα έχει κερδίσει τον στόχο του όταν ανακινεί συναισθήματα και αναμνήσεις όσων έζησαν τα γεγονότα, αλλά και όταν γοητεύει, όταν κερδίζει όσους δεν τα έζησαν. Η αφήγηση του παρελθόντος είναι μια τέχνη που γίνεται επιτυχής όταν μπορεί φυσικά και αβίαστα να δώσει με ζωντάνια και ακρίβεια τα τοπία, το κλίμα και το πλαίσιο περασμένων δεκαετιών, άλλων εποχών και κυρίως άλλων νοοτροπιών, στην περίπτωση μας, πολιτικών. Προϋπόθεση για να γίνουν πιστευτά και αποδεκτά η υψηλή ευαισθησία και το βάθος της αφήγησης είναι η «ανιδιοτέλεια» του συγγραφέα. Απαιτείται η ειλικρινής προσπάθεια εκ μέρους του να παρουσιάσει τις εμπειρίες του, τις δράσεις και τις σκέψεις του ως τεκμήρια της τότε πραγματικότητας και όχι ως τεκμήρια που θα επιβεβαιώσουν, εκ των υστέρων, την αυταρέσκειά του.
Μια πυκνή σειρά από τα στοιχεία αυτά διακρίνουν το βιβλίο του Φοίβου Ι. Ιωαννίδη, που με κυρίαρχη την πολιτική αποτελεί συνεχή πηγή ερεθισμάτων, χαμόγελου, συγκίνησης, χαράς, αλλά και αναπόφευκτα στενάχωρων συλλογισμών για τις ισορροπίες που δεν άντεξαν και για μια πολιτική εξέλιξη που θα μπορούσε να ήταν (μάλλον όχι τελικά) διαφορετική.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
