Πόλεμος στους δρόμους

Μπαίνει η παχουλή μεσήλικη κυρία στο κατάστημα με τα ηλεκτρονικά είδη, πλησιάζει έναν από τους πωλητές και αρχίζει να τον βασανίζει με αλλεπάλληλες ερωτήσεις για ένα καινούργιο τηλέφωνο που θέλει να το πάρει αλλά δεν ξέρει αν θα τη βολέψει. Ο νεαρός κάνει ευσυνείδητα τη (δύσκολη ομολογουμένως) δουλειά του. Πίσω από την πλάτη του περιμένει τη σειρά της μια νεαρή μαμά με δύο μικρά παιδιά που δεν βάζουν γλώσσα μέσα: Φωνάζουν, τσακώνονται, παίζουν. Αυτή απαθής, αποσυνδεδεμένη από την πραγματικότητα (πιθανώς πολύ κουρασμένη), τα αφήνει να χαλάνε τον κόσμο. Η παχουλή μεσήλικη, ακούγοντας όλο και με μεγαλύτερη δυσκολία αυτά που της λέει ο νεαρός, εκνευρίζεται. Ρίχνει μία προειδοποιητική ματιά στη μαμά, καμία αντίδραση. Ρίχνει δεύτερη προειδοποιητική ματιά, πάλι τίποτε. Τότε γυρίζει προς τα παιδιά (που εξακολουθούν να τσακώνονται) και φωνάξει με όλη της τη δύναμη «Σκασμός!». Παχιά σιωπή πέφτει στον χώρο. Η «ζεν μαμά» κοιτάζει την «εν εξάλλω» έκπληκτη. Η «εν εξάλλω» στρέφεται εκ νέου προς τον υπάλληλο που έχει μείνει, όπως όλοι, άφωνος, και τον ρωτάει σαν να μην τρέχει τίποτα: «Τελικά, πόσο θα μου στοιχίσει το πλήρες πακέτο;». «Ησυχα, παιδιά» λέει η «ζεν μαμά» (που έχει χάσει προφανώς την ηρεμία της), τόσο επιδεικτικά ώστε να το ακούσουμε όλοι: «Ησυχα, γιατί ενοχλείτε την κυρία!». «Παιδιά είναι, θα παίξουν, θα φωνάξουν, δεν έγινε και τίποτα, ας μην υπερβάλλουμε» σχολιάζει, επίσης δυνατά, ώστε να τον ακούσουμε όλοι, ο κύριος που στεκόταν πίσω της – χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της γνωστής εμπρηστικής ομάδας «φυτρώνω εκεί που δεν με σπέρνουν». «Μερικοί όμως έχουν πολύ ευαίσθητα και πολύ πειραγμένα νεύρα» απαντά η μαμά ειρωνικά. «Δίκιο έχετε, αλλά όποιος έχει νεύρα ας πάει στον γιατρό του, δεν του φταίνε σε τίποτα οι άλλοι…». Αν πρέπει οπωσδήποτε να πάρω θέση, δεν θα δυσκολευτώ: Είχαν και οι δύο κυρίες άδικο. Και η «εν εξάλλω» που μίλησε με τρόπο ανεπίτρεπτο στα παιδιά και η «ζεν μαμά» που άφησε τα παιδιά της να γίνουν εξαιρετικά ενοχλητικά. Ομως καμία δεν ήταν διατεθειμένη να βάλει τελεία στην παρεξήγηση. Και οι υπόλοιποι πελάτες, αντί να προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τα πράγματα, μοιράστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Και ρίχτηκαν στον καβγά με ηδονή, σαν να έψαχναν ευκαιρία για να ξεχαρμανιάσουν. Αφήνοντας πίσω μου το κατάστημα και τις εντάσεις που είχαν προκληθεί και βγαίνοντας στον δρόμο, άκουγα τα κορναρίσματα των ακινητοποιημένων λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης αυτοκινήτων (από αυτές που παρατηρούνται καθημερινά στα ίδια προβληματικά σημεία) σαν να ακούω σειρήνες πολέμου. Τα νεύρα όλων κρόσσια, σε μια κοινωνία που ζει έναν διαρκή εμφύλιο. Ενιωθα την επιθυμία να μπω στο δωμάτιό μου και να μην ξαναβγώ ποτέ. Μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, είδα μια άδεια συσκευασία γνωστών αγχολυτικών. «Nevrocalmex», «Hysterostop», «Trelorelax»… Φαίνεται πως δεδομένης της τεταμένης κατάστασης, όλα αυτά έχουν αρχίσει να φυτρώνουν παντού, σαν το χαμομήλι, ακόμα και στα πεζοδρόμια. «Μόνο η χημεία θα μας σώσει!» επιμένει μια φίλη, και τα καταπίνει δέκα-δέκα, έτοιμη πάντα για καβγά με όποιον μπει στον δρόμο της. Γιατί βελτίωση δεν βλέπω!