Το Ενενήντα τρία (εκδ. Σύγχρονη Εποχή) είναι το τελευταίο μυθιστόρημα που εκδίδει εν ζωή ο Βίκτωρ Ουγκό (1802-1885) το 1874, μια μεγάλη σύνθεση για τη Γαλλική Επανάσταση στην πιο ριζοσπαστική της φάση. Η πλοκή του, ως συνήθως, είναι κινηματογραφική, ρομαντική και στοχαστική. Δύο εμβληματικές σκηνές αρκούν: το επαναστατημένο πλήθος πολιορκεί έναν πύργο στην επαρχία, Νταντόν, Μαρά και Ροβεσπιέρος συζητούν στο Παρίσι για την πορεία της Επανάστασης. Καίρια σημεία για την κατανόηση της εξίσωσης της στιγμής – πλήθος, άτομα, εξουσία.
Ειδοποιός διάκριση της Γαλλικής Επανάστασης δεν ήταν ότι έφερε τις μάζες στο προσκήνιο – έρχονταν συχνά-πυκνά και στον Μεσαίωνα με βραχύβιες εξάρσεις, μεμονωμένα κινήματα, θνησιγενείς εξεγέρσεις. Το πλήθος μπορούσε να εκραγεί, να βγει στην επιφάνεια, να διεκδικήσει – και εν συνεχεία να ξαναγυρίσει στην υποτελή του θέση, όπως στον αντεστραμμένο κόσμο του καρναβαλιού. Χωρίς πολιτικό αντίκρισμα, η επιρροή του δεν μπορούσε παρά να είναι συγκυριακή. Αν η πολιτική του δήμου επικράτησε μετά το 1789, η διάρκειά της προήλθε από την εισαγωγή στη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων στρωμάτων που ως τότε ήταν αποκλεισμένα από αυτά. Δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικροτεχνίτες αποκτούν πρόσβαση στα κυβερνητικά αξιώματα, προνόμια ως τότε της αριστοκρατίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
