Κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα μεγάλος αριθμός αγγειοπλαστικών εργαστηρίων λειτουργούσε στην περιοχή του Αρχαγγέλου της Ρόδου, για αρκετούς μήνες τον χρόνο. Οι τεχνίτες έφτιαχναν κυρίως χρηστικά κεραμικά σκεύη. Χαρακτηριστικό κεραμικό σύνολο αποτελούσε το «τακίμι» του γάμου, το οποίο έπαιρνε ως προίκα η πρωτότοκη κόρη. Στην επίσκεψή μας στην Κοσμητική Συλλογή Δωδεκανήσου φαίνεται ότι επρόκειτο για κεραμικά σκεύη με έντονα χρώματα, των οποίων τα σχέδια γίνονταν με τη μέθοδο του πλουμίσματος. Ωστόσο, πέρα από τα τοπικά χρηστικά κεραμικά αντικείμενα, τα ροδίτικα σπίτια ήταν διακοσμημένα με ξενόφερτα κεραμικά από οθωμανικά και ευρωπαϊκά κεραμουργικά εργαστήρια, κυρίως από το φημισμένο εργαστήριο της Νίκαιας (Iznik), αλλά και του Τσανάκ Καλέ και της Κιουτάχειας, τα οποία και γνώρισαν άνθηση μετά την παρακμή του εργαστηρίου της Νίκαιας. Εύλογα κάποιος θα διερωτόταν πώς βρέθηκε αυτή η κεραμική προίκα στο νησί της Ρόδου και, ειδικότερα, στη Λίνδο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
