Με το προηγούμενο βιβλίο της Ιδέες και αισθητική. Μεσοπολεμικοί και μεταπολεμικοί πεζογράφοι 1930-1974 (Πόλις, 2006) η κριτικός Ελισάβετ Κοτζιά σκιαγράφησε το αισθητικό και το ιδεολογικό περιβάλλον περίπου μισού αιώνα. Το νέο της βιβλίο Ελληνική πεζογραφία 1974-2010. Το μέτρο και τα σταθμά (Πόλις, 2020) προεκτείνει την επισκόπηση της ελληνικής πεζογραφίας μέχρι την πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε. Ηταν μια έκδοση που την περιμέναμε με αδημονία. Οσο δεν εμφανίζεται γραμματολόγος πρόθυμος να αναλάβει την καταγραφή και αποτίμηση της λογοτεχνικής παραγωγής που αυξήθηκε ιλιγγιωδώς τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ο φόβος ότι αυτή περνά στη λήθη ακατάγραφη εντείνεται. Ο όγκος αυτής της παραγωγής είναι πράγματι αποτρεπτικός για τον μοναχικό ερευνητή και η συγγραφή μιας συλλογικής ιστορίας της λογοτεχνίας μας – ζητούμενο διατυπωμένο από δεκαπενταετίας, όταν ολοκληρώθηκε η πολύτομη Ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας (Καστανιώτης) του Αλέξανδρου Αργυρίου – φαίνεται πως αργεί πολύ ακόμη. Η Κοτζιά, συστηματική κριτικός λογοτεχνίας επί μία τριακονταετία στην εφημερίδα «Καθημερινή», έχει, εξ επαγγέλματος, την απαιτούμενη εποπτεία και γνώση της λογοτεχνικής παραγωγής για να αναλάβει αυτό το εγχείρημα – όπως επιχείρησε και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου με το δικό του βιβλίο Η κίνηση του εκκρεμούς. Ατομα και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία: 1974-2017 (Πόλις, 2018), δύο τίτλοι που πρέπει να διαβαστούν συμπληρωματικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
