Είναι πάνω από ένας μήνας τώρα που είμαι κλεισμένος στο σπίτι, με τη γυναίκα και τον γιο μου. Βγαίνω μόνο για να αγοράσω τρόφιμα σε σουπερμάρκετ-φαντάσματα, διασχίζοντας δρόμους-φαντάσματα, σε μια πόλη-φάντασμα μιας χώρας-φάντασμα, όπου πρακτικά όλα έχουν παραλύσει και η οικονομία έχει παγώσει. Μια χώρα στην οποία μέχρι σήμερα που γράφω, 19 Απριλίου 2020, εξαιτίας του κορωνοϊού έχουν πεθάνει 20.453 άνθρωποι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, και έχουν μολυνθεί περισσότεροι από 195.000 άνθρωποι. Με την πραγματικότητα να έχει μετατραπεί αίφνης σε αληθινό εφιάλτη, σαν ήρωας σε διήγημα του Φραντς Κάφκα, δεν μπορώ να πάψω να σκέπτομαι ότι ανήκω κι εγώ στην πρώτη γενιά Ευρωπαίων που δεν έχουμε γνωρίσει πόλεμο, τουλάχιστον – δεν ξεχνώ τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία – πόλεμο ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις. Το πρωτοφανές αυτό γεγονός ίσως να δημιούργησε μέσα μας τη βαθιά πεποίθηση ότι όταν θα υπερπηδούσαμε κάποια εμπόδια του παρελθόντος – στην Ισπανία, για παράδειγμα, την τρομοκρατία της ΕΤΑ -, θα μπορούσαμε να ζήσουμε απαλλαγμένοι από τις συμφορές που κατέτρεχαν τους προγόνους μας. Αυτή η αβάσιμη αισιοδοξία δέχτηκε το πρώτο της πλήγμα την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, όταν ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός άφησε απρόσμενα το επισκεπτήριό του στη Νέα Υόρκη, και ύστερα έγινε πολύ πιο εύθραυστη με την όχι λιγότερο απρόσμενη οικονομική κρίση του 2008. Αυτό όμως που κανείς δεν περίμενε είναι ότι θα την αποτελείωνε μια βιβλική μάστιγα που θα μας ανάγκαζε όλους να κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας για ακαθόριστο χρονικό διάστημα. Είναι πλέον σαφές: το μοναδικό προβλέψιμο χαρακτηριστικό της Ιστορίας είναι η απροβλεψιμότητά της.
Φόβος και εθνικισμός
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
