Ανήκε στην dream team της όψιμης Αναγέννησης μαζί με τον Μιχαήλ Αγγελο (1475-1564) και τον Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519), κι ας έζησε μόλις 37 χρόνια, σε αντίθεση με τους άλλους δύο της «αγίας τριάδας» που καθόρισαν όσο ελάχιστοι την ιστορία της τέχνης του δυτικού πολιτισμού. Πιο πολυσχιδής από τον Μιχαήλ Αγγελο (υπήρξε ζωγράφος, αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος, ποιητής) και πιο παραγωγικός από τον Λεονάρντο, καθώς δούλευε με φρενήρεις ρυθμούς, τον Ραφαήλ (1483-1520) τον θυμόμαστε για πολλά συγκλονιστικά έργα. Οπως η μεγάλη τοιχογραφία της «Σχολής των Αθηνών» στο Αποστολικό Παλάτι στο Βατικανό, με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο να συμμερίζονται πλήρως την επιγραφή «Causarum Cognitio» (κοινώς, «να γνωρίζεις τις αιτίες») που έχει γράψει με το χέρι του ο φιλοσοφημένος καλλιτέχνης. Τον ξεχωρίζουμε επίσης για τα πορτρέτα των κυριών της καλής κοινωνίας της Φλωρεντίας και της Ρώμης, ζωγραφισμένων με μια κρυστάλλινη καθαρότητα και ένα γλυκό, διάφανο φως. Και θα είναι για πάντα ο αξεπέραστος δημιουργός συνθέσεων με Μαντόνες που κρατούν αγκαλιά από ένα στρουμπουλό Θείο Βρέφος, καλοζωισμένο και μοσχαναθρεμμένο. Δύο λαμπερές φιγούρες που ακτινοβολούν ένα δυνατό εσωτερικό φως και διέπονται από τις αρχές της αρμονίας, της συμμετρίας και του ρυθμού – όπως άλλωστε όλες οι δημιουργίες του Ραφαήλ – ακτινοβολώντας ανθρώπινη ζεστασιά και βαθιά ηρεμία κρατώντας ίσες αποστάσεις από τη Γη και τον ουρανό.
Ο Ραφαήλ, ζωγράφος του θείου αλλά και των ανθρώπινων παθών, της αγάπης και της φιλίας, που μελέτησε την κλασική αρχαιότητα και υπήρξε το πρότυπο για την ακαδημαϊκή ευρωπαϊκή ζωγραφική μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα (ο Γάλλος Ενγκρ με τις γυμνές οδαλίσκες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα), ήξερε πώς να χρησιμοποιεί τα φωτεινά και ανθεκτικά χρώματα της ελαιογραφίας χωρίς να θυσιάζει τη λεπτομέρεια και την οξύτητα του σχεδίου του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
