ΗΡέιτσελ, λίγο προτού πεθάνει από καρκίνο, ζητεί από τον σύζυγό της, τον Μάνι, να τη διαβεβαιώσει ότι θα ανταποκριθεί έμπρακτα στην (κατά τα φαινόμενα) τελευταία της επιθυμία. «Επειδή στ’ αλήθεια θέλω να έχει κάτι. Υστερα απ’ όλα όσα έκανε» συμπληρώνει, σφίγγοντάς τον με τα σκελετωμένα χέρια της. Εννοεί τη Σαλομέ, τη μαύρη υπηρέτρια του σπιτιού τους (της «φάρμας» τους, έξω από την Πρετόρια). Υποτίθεται ότι η συγκινητική αφοσίωση αυτής της «αόρατης» γυναίκας θα αναγνωριζόταν και ότι θα της απέδιδαν ένα κομμάτι γης, δικό της. Ομως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι.
Στο βραβευμένο μυθιστόρημα Η υπόσχεση (The Promise) του Ντέιμον Γκάλγκουτ (ένα υπέροχο κείμενο που έχει πρωτίστως λογοτεχνικές αρετές) με το οποίο ο ίδιος απέσπασε το Booker 2021, η λέξη του τίτλου είναι και κυριολεκτική και μεταφορική. Δεν αφορά μόνο τη λευκή και «πολύ δύσκολη οικογένεια» των Σουάρτ αλλά και την ταραχώδη πορεία μιας ολόκληρης χώρας, της Νότιας Αφρικής. Το βιβλίο καλύπτει μια τριακονταετία και πλέον, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως τη σημερινή εποχή, αποτυπώνοντας τη μετάβαση μιας σύνθετης κοινωνίας από το απαρτχάιντ (το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων) στη φάση ενός αμφιλεγόμενου εκδημοκρατισμού. Εν τω μεταξύ, σε τούτη την πολυφωνική αφήγηση με την εκλεπτυσμένη εναλλαγή τρίτου και πρώτου προσώπου η οποία βαθαίνει την καλειδοσκοπική εστίαση στα εσώτερα των χαρακτήρων, καθώς τα χρόνια περνούν, παρακολουθούμε τα μέλη της οικογένειας να συναντιούνται κάθε φορά υπό πένθιμες συνθήκες, με αφορμή μια κηδεία, αλλά ό,τι περιμένουμε να συμβεί (ως προς την υπόσχεση ακριβώς) δεν συμβαίνει. Ο 58χρονος συγγραφέας, εν όψει της κυκλοφορίας του βιβλίου του στα ελληνικά, συνομίλησε με «Το Βήμα», από το γραφείο του στο Κέιπ Τάουν, όπου ζει και εργάζεται, μέσω της πλατφόρμας τηλεδιασκέψεων Zoom.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
