«Πάμε να κάνουμε το καλύτερο για την Ελλάδα»
Η εκπρόσωπος της Ελλάδας στον 66ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Pala Olimpico στο Τορίνο, μιλάει στο «Βήμα»
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Στην τελική ευθεία για τον 66ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision βρίσκονται διοργανωτές και συμμετέχοντες. Με μότο «The Sound Of Beauty», οι εκπρόσωποι των 40 χωρών που συμμετέχουν εφέτος βρίσκονται από την περασμένη εβδομάδα στο Τορίνο και ετοιμάζονται πυρετωδώς για τους ημιτελικούς που θα γίνουν την Τρίτη 10 και την Πέμπτη 12 Μαΐου. Απώτερος στόχος τους το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό του ερχόμενου Σαββάτου, 14 Μαΐου, που θα αναδείξει και τον μεγάλο νικητή.
Η ελληνική συμμετοχή με την ταλαντούχα Αμάντα Γεωργιάδη και το τραγούδι «Die Together» θα διαγωνιστούν στον πρώτο ημιτελικό. Η νεαρή καλλιτέχνιδα με τη μαγική φωνή εντυπωσίασε όσους παρευρέθηκαν στις πρόβες της την περασμένη εβδομάδα τόσο με το εντυπωσιακό φόρεμα από μεταλλικό λευκό σιφόν με ιριδίζουσες αποχρώσεις (το ύφασμα ήταν ειδική παραγγελία από την Ιταλία) που της σχεδίασε η Σήλια Κριθαριώτη όσο και με την ονειρική και συνάμα λιτή σκηνική εμφάνισή της, την οποία επιμελήθηκε ο μετρ του είδους Φωκάς Ευαγγελινός. Μέσα σε αυτά τα τρία λεπτά που έχει στη διάθεσή της η Αμάντα, θα είναι μόνη της στη σκηνή, θα διηγηθεί μια ερωτική ιστορία που μιλάει για έναν χωρισμό. Τα στοιχεία της μοναξιάς, της έλλειψης που δημιουργείται από έναν χωρισμό και της φθοράς που αμβλύνεται από τον χρόνο αποτυπώνονται μαγικά, καταλήγοντας σε ένα εκτυφλωτικό φως, που αντανακλά η ιστορία του «Die Together», η οποία υμνεί την απόλυτη αγάπη. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Pala Olimpico η νεαρή εκπρόσωπος της Ελλάδας μιλάει στο «Βήμα».
Αμάντα, είσαι ένα βήμα προτού ανέβεις στη σκηνή του Pala Olimpico. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;
«Ανυπομονώ πάρα πολύ για όσα θα συμβούν στον ημιτελικό μας, αλλά και ταυτόχρονα είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Πάμε να κάνουμε το καλύτερο για την Ελλάδα!».
Τι μπορείς να μας αποκαλύψεις για την εμφάνιση σου στον πρώτο ημιτελικό στις 10 Μαΐου;
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για το πως αποκαλύπτεται σταδιακά η σκηνική μου παρουσία, όπως τη σκηνοθέτησε ο creative director Φωκάς Ευαγγελινός. Είναι μια αλληλουχία εικόνων που αντανακλούν σε απόλυτο βαθμό τα συναισθήματα που είχα όταν έγραφα το τραγούδι μου. Θα βρίσκομαι μόνη μου στη σκηνή, φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα που σχεδίασε αποκλειστικά για τη Eurovision η Σήλια Κριθαριώτη. Θα δείτε εντυπωσιακά LED και μια σειρά από καρέκλες που λιώνουν, που θα αναδείξουν κάθε ρομαντικό συναίσθημα το οποίο προκύπτει μέσα από μια ιστορία αγάπης, όπως η μοναξιά και η έλλειψη αυτού που αγαπάς. Ενα λαμπερό, εκτυφλωτικό μπλε θα «ζωγραφίσει» την ιστορία μου και ελπίζω να σας απογειώσει. Το σκηνικό που θα δείτε στον πρώτο ημιτελικό κατά την εμφάνισή μου, σχεδίασε ο Γιάννης Μουρίκης και τον σχεδιασμό της εικόνας στον φωτισμό επιμελήθηκε ομάδα visual artists από την Ουκρανία, με επικεφαλής τον Nicholas Chobb».
Πώς είναι το κλίμα μέσα στην ομάδα κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών;
«To κλίμα στην ομάδα είναι αυτό που λέμε «team play», λειτουργούμε σαν ομάδα και ως ομάδα αντιμετωπίζουμε το καθετί, κάτι που ταιριάζει πάρα πολύ με τον τρόπο που λειτουργώ».
Ποια ήταν η σχέση σου με τη Eurovision πριν δηλώσεις συμμετοχή; Από παλιότερες συμμετοχές στον διαγωνισμό, έχεις αγαπημένα τραγούδια;
«Η Eurovision ήταν κάτι σαν «θεσμός» στο σπίτι της οικογένειάς μου! Παραγγέλναμε σουβλάκια και περιμέναμε με ανυπομονησία τις βαθμολογίες του κάθε κομματιού».
Από τις εφετινές συμμετοχές ποιες ξεχωρίζεις; Υπάρχουν κάποιες που τις θεωρείς πολύ δυνατές και ενδεχομένως σε «φοβίζουν»;
«Υπάρχουν πολλά δυνατά και ανταγωνιστικά κομμάτια, όπως αυτά της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας. Χαίρομαι πάρα πολύ που το «Die Together» θα αποτελέσει τμήμα σε κάτι που μοιάζει με μια μεγάλη μουσική περιπέτεια για όλη την Ευρώπη. Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια της Κύπρου, της Πορτογαλίας και της Νορβηγίας».
Αλήθεια, γιατί αποφάσισες να δηλώσεις συμμετοχή και να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα αντί για τη Νορβηγία;
«Η Ελλάδα είναι η χώρα που έχω γεννηθεί. Παρά το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η μόνιμη στέγη μου είναι στη Νορβηγία, δεν έχω σταματήσει να επιστρέφω στη γενέτειρά μου, τα Ιωάννινα. Ειδικότερα τα καλοκαίρια θέλω να πηγαίνω και να περνάω τις διακοπές μου εκεί».
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σου όταν σου ανακοίνωσαν ότι θα είσαι εσύ που θα εκπροσωπήσεις την Ελλάδα εφέτος;
«Ηταν λίγο περίεργο και αστείο, γιατί διάβαζα για τη σχολή μου όταν ανακοινώθηκε από την ΕΡΤ πως το κομμάτι μου έχει επιλεγεί μέσα από μια ομάδα πολύ εντυπωσιακών συμμετοχών. Αμέσως δέχθηκα ένα σωρό μηνύματα στα social media μου και χάρηκα πάρα πολύ. Σαν χθες μου φαίνεται που παρακολουθούσα τον διαγωνισμό και τώρα θα διαγωνιστώ εγώ για την Ελλάδα».
Περιμένεις τη στήριξη της ομογένειας;
«Περιμένω τη στήριξη όλων εκείνων που θα νιώσουν ότι το τραγούδι μου λέει κάτι σημαντικό στις ψυχές τους. Θέλω να πιστεύω πως οι Ελληνες, απ’ όπου υπάρχει ελληνισμός, θα στηρίξουν το «Die Together». Ελπίζω να αρέσει η παρουσίασή μας στον ημιτελικό και να περάσουμε στον τελικό».
Η εφετινή Eurovision γίνεται στη σκιά ενός πολέμου. Θα είναι ίδια η εφετινή γιορτή της μουσικής με τις προηγούμενες; Εσένα σε ποιον βαθμό σε έχει επηρεάσει αυτή η συνθήκη;
«Μου προκαλεί ανείπωτη θλίψη ο πόλεμος στην Ουκρανία».
Παράλληλα με την καλλιτεχνική σου πορεία, συνεχίζεις τις σπουδές σου στην Ιατρική. Μάλιστα έκανες την πρακτική σου σε εξειδικευμένο νοσοκομείο της Νορβηγίας για ασθενείς με COVID-19. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Ναι, τον Ιούνιο μετά τον διαγωνισμό δίνω εξετάσεις για το πτυχίο μου. Οσο για την πρακτική μου, το καλοκαίρι που μας πέρασε δούλεψα σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Η πίεση ήταν μεγάλη. Ξέρω ότι μέχρι και σήμερα συνεχίζεται αυτή η πίεση, καθώς φίλοι μου γιατροί και νοσηλευτές εργάζονται πολλές ώρες».
Μουσική και Ιατρική. Μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο; Αν σου έλεγαν ότι πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τομείς, ποιον θα επέλεγες;
«Θα ήθελα να γίνω μια γιατρός που τραγουδάει!».
Μια ανάσα πριν από τον διαγωνισμό τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όλους τους Ελληνες;
«Εύχομαι να σας κάνω περήφανους!».

