Σε μπούμερανγκ εξελίσσεται η επιχείρηση της κυβέρνησης να οδηγήσει την Κεντροαριστερά στις εκλογές υπό το καθεστώς της ομηρείας. Η καίρια αντίδραση με την αποκάλυψη ότι οι δικαστικές αρχές προχώρησαν στο άνοιγμα των λογαριασμών του Κώστα Σημίτη, οι επαφές και οι συναντήσεις με τον πρώην πρωθυπουργό, σε συνδυασμό και με τις παρεμβάσεις στη Βουλή και στον Αρειο Πάγο, δημιούργησαν την αίσθηση ότι αυτή τη φορά η παράταξη δεν θα πιαστεί στον ύπνο. Επανάληψη του 2012, όταν είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές τα παραδικαστικά κυκλώματα της ΝΔ δραστηριοποιήθηκαν για τη σύλληψη του Ακη Τσοχατζόπουλου, δεν θα υπάρξει.
Η αντιγραφή του ίδιου κόλπου αυτή τη φορά από τους παραδικαστικούς μηχανισμούς της σημερινής κυβέρνησης, με τον Γιάννο Παπαντωνίου στον Κορυδαλλό και τον Κώστα Σημίτη στο κάδρο, δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα στους εμπνευστές του, διότι πολύ απλά ο πολίτης αντιλαμβάνεται τι παίζεται πίσω από όλη αυτή την ιστορία. Είναι η απελπισμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ταυτίσει την Κεντροαριστερά με το «σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα» το οποίο βαρύνεται με τα σκάνδαλα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Πιστεύουν ότι δι’ αυτού του τρόπου θα επιτύχουν δύο πράγματα: αφενός την επανασυσπείρωση της εκλογικής τους βάσης, η οποία φυλλοροεί, και αφετέρου ότι θα αποτρέψουν τους ψηφοφόρους που τους εγκαταλείπουν να επαναπατρισθούν στην Κεντροαριστερά.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι αν τα καταφέρουν. Το ζητούμενο κατά τη γνώμη μου είναι πώς, και με ποιον τρόπο, θα διασωθεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο βυθίζεται καθημερινά στο έλος της σκανδαλολογίας. Πότε δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις, και δη οι δύο μεγαλύτερες, θα αντιληφθούν ότι αν πορευθούμε ως τις εκλογές μέσα σε αυτό το νοσηρό και εν πολλοίς βρώμικο κλίμα, είναι πολύ πιθανόν να ευνοηθούν οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς και να βλαφθεί το σύστημα στο σύνολό του.
Αν λοιπόν είναι πρώτη προτεραιότητα για τη χώρα να ριφθεί άπλετο φως στα σκάνδαλα του παρελθόντος ή του παρόντος, και να μεταβληθεί η χώρα σε ένα απέραντο δικαστήριο, τότε όλα αυτά καλώς γίνονται. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι πρώτη προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι το πώς η χώρα θα βγει από την κρίση και θα δώσει δουλειά και ευκαιρίες στα παιδιά της. Και αυτές ακριβώς είναι οι δύο αντιλήψεις που θα συγκρουστούν στις εκλογές. Ούτε το φως ούτε το σκοτάδι…