Παιχνίδι με το έγκλημα

Ο Ανδρέας Αποστολίδης, ένας από τους πρώτους έλληνες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1990, σκηνοθέτης και μεταφραστής, έχει γράψει άλλα πέντε αστυνομικά μυθιστορήματα. Το πρώτο, το Χαμένο παιχνίδι (1995), είχε επιρροές από τον Γιάννη Μαρή, για τον οποίο έχει γράψει μια μελέτη. Το πέμπτο, το Λοβοτομή-Ελληνικό ταμπλόιντ (2002), ήταν επηρεασμένο από τα έργα του Τζέιμς Ελρόι που μετέφρασε ο ίδιος. Τώρα, δημοσιεύει το έκτο του μυθιστόρημα, το Μονομαχία στην Ιερά Οδό, που βασίζεται στα θέματα που τον έχουν απασχολήσει, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα λογοτεχνικό παιχνίδι. Θυμίζουμε πως η Αγκαθα Κρίστι έχει γράψει μυθιστορήματα-σπαζοκεφαλιές που είναι παιχνίδια ανάμεσα σε αυτήν και τους αναγνώστες της: δημιουργεί χαρακτήρες υπόπτων, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται ο δράστης ενός εγκλήματος και εκείνοι καλούνται να τον ανακαλύψουν.

Το παιχνίδι του Αποστολίδη είναι διαφορετικού είδους, δεν έχει καμία σχέση με την Κρίστι και τους ομοτέχνους της. Γίνεται ανάμεσα στον συγγραφέα και στους ήρωές του, οι οποίοι συζητούν για ένα μυθιστόρημα-νουβέλα με τίτλο Μονομαχία στην Ιερά Οδό. Το έχει γράψει ο συγγραφέας Μηνάς Αγγελίδης που ψάχνει να βρει εκδότη ή ακόμα να το προωθήσει για να γίνει τηλεοπτική σειρά. Ο Αγγελίδης, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Ιάσων Μακρής και ο διερμηνέας-μεταφραστής Σταύρος Αντωνίου, δηλαδή τα τρία πρόσωπα του Ανδρέα Αποστολίδη, μαζί με έναν νεαρό επιμελητή εκδόσεων-ατζέντη, βρίσκονται σ’ ένα πατάρι στην οδό Γραβιάς. Εκεί συζητούν επί ώρες για τα τεκταινόμενα στο αθηναϊκό παρασκήνιο του οργανωμένου εγκλήματος, ενώ κατά τα μεσάνυχτα ακούγονται εκρήξεις βολίδων κρότου-λάμψης από την περιοχή των Εξαρχείων, όπου τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται βίαιες ενέργειες από αναρχικούς και άλλα παράξενα πρόσωπα εναντίον αστυνομικών.

Τα βασικά πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι άνθρωποι της νύχτας και μαφιόζοι που κινούνται στο φως και στο σκοτάδι, στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής, μα και αλλού, στις φυλακές Κορυδαλλού και Μαλανδρίνου, απ’ όπου ελέγχουν τον υπόκοσμο. Είναι ο Πετρολέκας, έγκλειστος στον Κορυδαλλό για τυμβωρυχία, οι Δαουτάκος, Βλάμης και Ρούφος, τα τρία κορυφαία μέλη του Συνδικάτου του Εγκλήματος, ο βασικός τους αντίπαλος Νίκος Κάρλας, νονός της νύχτας, έγκλειστος στο Μαλανδρίνο, το αφεντικό του υποκόσμου Λάρρυ Ιωσηφόγλου. Υπάρχουν και οι ηρωίδες του μυθιστορήματος, σύζυγοι και ερωμένες των ανωτέρω, καθώς και μοντέλα και τραγουδίστριες, οι οποίες παίζουν επικουρικό ρόλο. Παράλληλα με αυτούς δρουν και άνθρωποι της εξουσίας, όπως ο Νούσιας, υπαστυνόμος του Τμήματος Δίωξης Εκβιαστών της Ασφάλειας Αττικής, και ο Αποστόλου, πράκτορας της ΕΥΠ, υπεύθυνος στη Διεύθυνση της Δίωξης του οργανωμένου εγκλήματος. Στην πλοκή μπαίνουν επίσης λαθρέμποροι πετρελαίου, απόστρατοι, σύμβουλοι της Αρχιεπισκοπής, φίλοι των «Πυρήνων», μπουκαδόροι Ρομά, κρατικά «λαμόγια» και δημοσιογράφοι του κίτρινου Τύπου.

Το Μονομαχία στην Ιερά Οδό είναι ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα για το οργανωμένο έγκλημα στην Αθήνα, αλλά απευθύνεται σε μυημένους αναγνώστες, μυημένους στο ασθματικό ύφος του Ελρόι και στα συμβαίνοντα στον αθηναϊκό υπόκοσμο, δηλαδή τα αληθινά περιστατικά και εγκλήματα, τα οποία έχουν απασχολήσει τα τελευταία χρόνια την αστυνομία, τις δικαστικές αρχές και τις εφημερίδες. Οι αναγνώστες οφείλουν να διαβάσουν το κείμενο αργά-αργά ώστε να μυηθούν στον παράξενο εγκληματικό κόσμο του Ανδρέα Αποστολίδη, ο οποίος αναγνωρίζοντας τη δυσκολία του εγχειρήματός του σημειώνει από την αρχή, ως επιμελητής κειμένων, πως τα ογδόντα τρία ονόματα κύριων και δευτερευόντων χαρακτήρων της υπόθεσης αγγίζουν τα όρια του ακατάληπτου. Εν είδει προειδοποίησης, άλλωστε, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε πως όλα τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι φανταστικά, ωστόσο πολλά από τα γεγονότα στα οποία εμπλέκονται βασίζονται σε αληθινά περιστατικά και εγκλήματα, τα οποία έχουν απασχολήσει την αστυνομία, τις δικαστικές αρχές και τον Τύπο.