Καθώς το lockdown παρατείνεται, είναι λογικό να μεγαλώνει στη χώρα και ο αριθμός όσων για αυτό γκρινιάζουν. Γκρινιάζουν μαγαζάτορες που έχουν υποχρεωθεί να κλείσουν τις δουλειές τους εδώ και μήνες. Γκρινιάζουν γονείς που δυσκολεύονται με τα παιδιά (μικρά και μεγάλα) συνεχώς σπίτι. Γκρινιάζουν όσοι θέλουν να κάνουν ταξίδια στο εσωτερικό της χώρας και δεν μπορούν. Γκρινιάζουν όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν πότε όλα αυτά θα τελειώσουν και απελπίζονται.
Είναι πολλοί αυτοί που γκρινιάζουν και διακρίνω ότι τελευταία όλο και περισσότεροι ενδιαφέρονται για την γκρίνια τους. Η κυβέρνηση προσπαθεί να τους καθησυχάσει, η αντιπολίτευση τους κλείνει το μάτι σιγοψιθυρίζοντας πως «θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο» χωρίς να λέει τι και τα τηλεοπτικά κανάλια μοιάζουν έτοιμα να προβάλουν την γκρίνια τους: η αγανάκτηση, η πίκρα, η οργή «πουλάνε» πάντα σε αυτή τη χώρα, που συμπαθεί όσους ορκίζονται πως υποφέρουν ακόμα και αν υποφέρουν από έρωτα. Δεν μου κάνει εντύπωση. Εντύπωση μου κάνει πως όλοι αυτοί ξεχνούν όλους τους υπόλοιπους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
