Από τότε που είχα διαβάσει κάτι σχετικό για τα σχολεία στην Κίνα, και μάλιστα στους «New York Times», το έχω διηγηθεί σε όλους με την πρώτη ευκαιρία και ακόμη προσπαθώ να πνίξω το γέλιο που άθελά μου φέρνουν διάφορες σκηνές φτιαγμένες επάνω σε αυτό με τη βοήθεια της φαντασίας μου.
Οπως λοιπόν ανέφερε η σχετική ανταπόκριση, υπάρχουν σχολεία στην Κίνα με κάμερες μέσα στις τάξεις και τα όσα καταγράφουν βγαίνουν εκείνη τη στιγμή στο κινεζικό Διαδίκτυο και έχει τη δυνατότητα να τα βλέπει όποιος ενδιαφέρεται από το σπίτι του ή από άλλον χώρο. Ετσι, γονείς, παππούδες και λοιποί συγγενείς όχι μόνο μπορούν να παρακολουθούν τι γίνεται στην τάξη, αν προσέχουν τα βλαστάρια τους και πώς δουλεύει ο δάσκαλος, αλλά στη συνέχεια μπορούν και να τους τα ψάλλουν όταν επιστρέφουν στο σπίτι και να παίρνουν τηλέφωνο τον διευθυντή για να του πουν τα δικά τους. Απόψεις για το μάθημα αλλά και για το αν δουλεύει καλά ή τεμπελιάζει ο εκπαιδευτικός.
Ετσι, με τη βοήθεια μιας, ας πούμε, τεχνολογίας που παλαιότερα δεν υπήρχε, μπόρεσαν απέναντι στα παιδιά οι άνθρωποι εκεί να διαιωνίσουν τη στάση «πρόσεχε, βλέπω ό,τι κάνεις», που έρχεται βέβαια από πολύ παλαιότερα.
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα και κάτι σαν συνέχεια αυτού, στην ίδια χώρα. Είναι γνωστό πως μέχρι το 2016 απαγορευόταν στις νέες οικογένειες να έχουν παραπάνω από ένα παιδί. Στα πανεπιστήμια της Κίνας λοιπόν έχουν αρχίσει να έρχονται τώρα αυτά τα μοναχοπαίδια για να ξεκινήσουν τις σπουδές τους. Πολλά παιδιά φθάνουν στις πανεπιστημιουπόλεις έχοντας ξεκινήσει από τα βάθη της χώρας, από ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, κάνοντας ταξίδι ακόμη και 36 ωρών με το τρένο.
Δεν έρχονται όμως μόνα τους. Τα ακολουθεί κάποιος από τους γονείς τους. Και τα παιδιά μεν θα μείνουν στη φοιτητική εστία, οι γονείς όμως παίρνουν από το Πανεπιστήμιο μια σκηνή και εγκαθίστανται σε κάποιο κοντινό Γυμναστήριο εκεί γύρω. Τρώνε πρωινό με τα παιδιά τους, οι μαμάδες σφουγγαρίζουν το δωμάτιο, κάνουν τα ψώνια του νέου και άμαθου στη μεγάλη πόλη φοιτητή και περνούν όσο μπορούν την άποψη ότι εδώ ήλθατε για να σπουδάσετε και να αφήσετε για αργότερα τους έρωτες και τα γλέντια. Το βράδυ αποσύρονται και κοιμούνται στη σκηνή. Στην Κίνα αυτά τα μοναχοπαίδια τα αποκαλούν «μικρούς αυτοκράτορες», αλλά πρόκειται για αυτοκράτορες που δεν είναι και τόσο αυτοκράτορες όσον αφορά την προσωπική τους ζωή.
Ξέρω, αυτά γίνονται στην Κίνα, θα σκεφτεί κάποιος αναγνώστης. Μια κοινωνία σε μεγάλο τμήμα της ακόμη αγροτική και προλεταριακή που το Πανεπιστήμιο είναι ένας στόχος-όνειρο για τις οικογένειες αυτές. Ομως ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει σήμερα έντονος προβληματισμός για τον έλεγχο των γονέων στα whereabouts, όπως λένε αυτοί που παρακολουθούν στενά τους αθλητές. Διότι υπάρχουν πλέον εφαρμογές (π.χ. Life 360) ικανές να δείχνουν κάθε στιγμή, μέσω GPS το πού βρίσκεται κάποιος, είτε αυτό γίνεται με την έγκρισή του είτε χωρίς αυτή.
Είναι αξιοπρόσεκτο πως στο Πανεπιστήμιο του Carnegie-Mellon υπάρχει καθηγήτρια που ασχολείται με την «ιδιωτικότητα και την ασφάλεια των παιδιών σε σχέση με το προχωρημένο πλέον τεχνολογικό περιβάλλον». Και, όπως δήλωσε η ίδια, αρνείται να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σύστημα παρακολούθησης για τα δυο παιδιά της που τώρα βρίσκονται σε εφηβική ηλικία. Από την άλλη βέβαια, ιδιαίτερα σε αυτή τη χώρα με τα όσα γίνονται, κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος ξέροντας ότι το παιδί του δεν κινείται σε χώρο με απόλυτη ασφάλεια.
Οι άνθρωποι λοιπόν γύρω από τα παιδιά και τους φοιτητές έχουν αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν μια τεχνολογία που δεν θα τα αφήνει να πάρουν ανάσα. Και όλες οι ανασφάλειες των γονέων και τα λάθη τους στο παρελθόν να βγουν σε αυτό το στάδιο. Σημασία λοιπόν έχει να επικρατήσει η λογική ανάμεσα στα δύο μέρη, να μην έχουμε κατάχρηση τεχνολογίας και ό,τι γίνεται να είναι με τη συναίνεση και τη γνώση και των δύο πλευρών.
