Ερχεται ο θάνατος ενός αγαπημένου καλλιτέχνη να μας ενώσει στους καλούς μας εαυτούς. Σε εκείνο το σημείο που συμφωνούμε πως αγαπάμε. Και καθαρίζουν για λίγο οι «τοίχοι» μας από τις χολές και τα αποστήματα ενός μίσους που δύσκολα δικαιολογείται και σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλαμε να γίνουμε. Ερχεται ένας θάνατος να μας θυμίσει για πού ξεκινήσαμε, ποιον δρόμο θέλαμε, σε ποιους θέλαμε να μοιάσουμε.
Εντάξει, ούτε αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, δεν είμαστε φτιαγμένοι για τόση κοινά βιωμένη συγκίνηση. Μία βαθιά υπόκλιση και ένα ύστατο «χαίρε» σε έναν άνθρωπο που μας αναστάτωσε με το έργο του, δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από όσο ένα χειροκρότημα στο τέλος ενός τραγουδιού ή μίας παράστασης. Οι διαφωνίες μας, οι διαχωριστικές γραμμές, οι αγεφύρωτες – κάποιες φορές – διαφορές μας, θα ξαναπάρουν τις θέσεις τους και θα χτυπηθούμε ξανά. Ομως είναι παρήγορο πως μπορούμε και αλλιώς, έστω για λίγο. Οτι υπάρχει κάτι που παραδεχόμαστε πως μας υπερβαίνει και χρωστάμε αν μη τι άλλο τη σιγή, την ανακωχή. Την τέχνη, που ξύνει και γλυκαίνει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
