ΣΤΟΥΣ Ολυμπιακούς του 1928 στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας όπου και για πρώτη φορά αγωνίστηκαν στον στίβο γυναίκες (ο ανένδοτος ολυμπιάρχης βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν είχε πριν από τρία χρόνια ευσχήμως απομακρυνθεί από τον επί χρόνια προεδρικό θώκο της ΔΟΕ) σε έξι αγωνίσματα – 100 μ., 4Χ100 μ., ύψος, δισκοβολία, μήκος και 800 μ. – ο δρόμος των 800 μ. είχε δραματική κατάληξη: τη λιποθυμία της νικήτριας Γερμανίδας Λίνα Ράντκε και των αντιπάλων της από εξάντληση. Ετσι το αγώνισμα εξοβελίστηκε από το ολυμπιακό πρόγραμμα και επανήλθε ύστερα από 32 χρόνια (1960, Ρώμη). Επειτα από δύο δεκαετίες (Λος Αντζελες, 1984) οι γυναίκες έτρεξαν 42 χιλιόμετρα.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την ανάδειξη νέας παγκόσμιας επίδοσης από την Κενυάτισσα Μπριζίτ Κόσκεϊ με 2 ώρες 14’4» που διαδέχθηκε την Εγγλέζα Πόλα Ράτκλιφ, ο φίλος της στήλης Νίκος Μαρκέας, χειρουργός-ορθοπαιδικός, μας έστειλε ένα ενδιαφέρον κείμενο: «Από την πρώτη, κιόλας, διεξαγωγή του ολυμπιακού μαραθωνίου το 1984 εκδηλώθηκε ο θαυμασμός των φιλάθλων και δεν ήταν μόνο η άνετη νίκη της Αμερικανίδας Τζόαν Μπενόιτ αλλά και ο ηρωικός τερματισμός της Ελβετίδας Γκαμπριέλα Αντερσεν που, φανερά εξαντλημένη από την υψηλή θερμοκρασία και την υγρασία, παραπατούσε στα τελευταία μέτρα. Ολα άρχισαν μετά τη συμμετοχή της Κάθριν Σουίτζερ, την άνοιξη του 1967, στον μαραθώνιο της Βοστώνης, ως πρώτης αθλήτριας που συμμετείχε επίσημα στην «τιτάνια» απόσταση. Τη Σουίτζερ επιχείρησαν να εκτοπίσουν διά της βίας από την εξέλιξη της κούρσας, γεγονός που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
