Τελικώς ο Πάνος Καμμένος προέβη στις ΗΠΑ σε ατόπημα ή όχι; Ανακοίνωσε μια άλλη πρόταση βαλκανικής πολιτικής αντί της συμφωνίας των Πρεσπών και αμυντικού δόγματος, μιλώντας για σύμφωνα συνεργασίας και αμερικανικές βάσεις παντού, ή εμείς δεν καταλάβαμε; Ακύρωσε τον υπουργό Εξωτερικών και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ή ήταν σε συνεννόηση μαζί του, να του επιτρέψει να πει και μια παρόλα παραπάνω, μπας και πείσει το φυλλορροόν ακροατήριό του;
Εάν υπήρξε παραποίηση της κυβερνητικής γραμμής και μάλιστα σε επίσημη επίσκεψη, δεν θα έπρεπε να ζητηθεί η παραίτησή του; Εχει υπάρξει ανάλογο περιστατικό στο παρελθόν και να μην απομακρύνθηκε ο υπουργός που υπέπεσε σε τέτοιο λάθος;
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα του χιούμορ με το οποίο αντιμετώπισε το θέμα ο κ. Τσίπρας εξερχόμενος από τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματός του: «Υπάρχει τυφώνας στις ΗΠΑ, αλλά δεν λέγεται Πάνος, λέγεται Μάικλ». Ηθελε άραγε να κατεβάσει τους τόνους, να πει ότι το θέμα δεν είναι τόσο σοβαρό, ή το γνωστό ότι ο καθένας έχει τις απόψεις του και χαίρεται που ο κ. Καμμένος μένει σταθερός στις δικές του;
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που σύσσωμα τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης και τουλάχιστον το μισό κόμμα έχουν ξεσπαθώσει εναντίον του υπουργού Αμυνας. Οι δηλώσεις του «έκπληκτου» Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση και το αιχμηρό κείμενο του Νίκου Ξυδάκη στα «ΝΕΑ» της Παρασκευής, που μιλά για αλλοίωση της εξωτερικής πολιτικής, είναι απλώς ενδεικτικά. Ενώ η αντιπολίτευση, τουλάχιστον η Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι, επισημαίνουν τη θλιβερή εικόνα αναξιοπιστίας στην οποία υποχρεώνεται η χώρα.
Αλλά είναι η ίδια χώρα που επέτρεψε στη Folie Folie να παραποιεί σε πρωτοφανή βαθμό επί μακρόν τα οικονομικά της στοιχεία, να εξαπατά και να πλουτίζουν οι μεγαλομέτοχοι, που απολύει βαρυποινίτες με πλαστά χαρτιά αναπηρίας, που ανέχεται χρηματισμό για μια εγχείρηση, η χώρα στην οποία ο νεαρός βενζινάς με ρώτησε προχθές με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου εάν θέλω απόδειξη, χωρίς να μου προτείνει απαλλαγή από τον ΦΠΑ τουλάχιστον ο θεομπαίχτης. Οταν, δε, του απάντησα «φυσικά και θέλω», με κοίταξε με το πιο παραπονεμένο ύφος του κόσμου!
Πιο επικίνδυνο και από τα επικίνδυνα κυβερνητικά κυνικά παιχνίδια είναι ότι συνηθίσαμε. Την ιδιοτέλεια, τη γενικευμένη ανομία, τον κυνισμό, την αναξιοκρατία, το μπάχαλο, το να κλέβουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το μέλλον.
Ολοι ξέρουμε τι τρέχει με τον Πάνο Καμμένο και τον Αλέξη Τσίπρα. Εμείς τους εκλέξαμε. Γι’ αυτό και ο Πρωθυπουργός, που ξέρει ότι ξέρουμε, κάνει πλακίτσα με τον τυφώνα.