Ο Θεός δεν επιβάλλεται

Δεν έχω καμία καλύτερη πρόταση να κάνω σε κάποιον που πιστεύει στον Θεό. Δεν έχω εναλλακτικές και καμία σιγουριά για να του πουλήσω. Περισσότερο κάθομαι στην ακρούλα μου και ζηλεύω τη δική του σιγουριά. Δεν τον έχω ειρωνευτεί ποτέ, δεν τον έχω θεωρήσει αμόρφωτο, ούτε κάτι υποδεέστερο όσον αφορά την πνευματική και φιλοσοφική του συγκρότηση. Παρά την πίστη μου στο όνειρο, τη φαντασία και το αθέατο, πιστεύω πως όλα αυτά υπάρχουν όσο υπάρχει σώμα. Μετά, τίποτα. Τίποτα για πάντα. Οι αποδείξεις μου για αυτό δεν είναι επαρκέστερες ή πειστικότερες από τις αποδείξεις κάποιου που πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. Εκεί είμαστε μάλλον πάτσι.

Η αλήθεια είναι πως είναι λιγάκι παράδοξο να ειρωνευόμαστε τους έλληνες χριστιανούς οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουμε πως πρέπει να σεβόμαστε την πίστη όλων των κατοίκων του πλανήτη, από έναν Ινδιάνο που θεωρεί θεότητα τη βροχή μέχρι κάποιον Ινδό σε ένα απομονωμένο χωριό που προσεύχεται στα ποτάμια, πιστεύοντας πως δεν πρέπει να πειράξουμε τον πολιτισμό τους και να μην προσπαθήσουμε να τον φέρουμε στα δυτικά μας μέτρα. (Αν και οι περισσότεροι χριστιανοί δεν σέβονται την πίστη των παραπάνω.) Και σίγουρα υπάρχει κάποιος κοινός τόπος ανάμεσα στον σαρκωμένο Λόγο του Ιησού και στο άρρητο που προσπαθεί να εκφράσει ένας καλλιτέχνης ή ακόμη και ένας ορθολογιστής δυτικός επιστήμονας.

Ως εδώ νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε.

Από εδώ και πέρα αρχίζουν οι αστερίσκοι. Αναγνωρίζω πως όταν τοποθετείς αστερίσκους, στην ουσία υπονομεύεις ό,τι έχεις υποστηρίξει, φέρνεις τις θεωρίες στα προσωπικά σου μέτρα, αλλά παρ’ όλα αυτά θα το επιχειρήσω γιατί θεωρώ τον εαυτό μου αμυνόμενο.

Δεν μπορείς να παραμείνεις τόσο ανεκτικός όταν αισθάνεσαι τη βία της άλλης άποψης επάνω σου.

Δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος στο πώς αποφασίζουν κάποιοι να διδαχθούν θρησκευτικά τα παιδιά σου. Στην υποχρεωτική συμμετοχή τους σε τελετουργικά. Στην ωμή παρέμβαση της Εκκλησίας σε διδακτέα ύλη – ακόμη και Ιστορίας – αλλά και στον μισαλλόδοξο και χυδαία ρατσιστικό λόγο με τον οποίο ποτίζουν το δημόσιο βήμα υψηλόβαθμοι υπάλληλοι και ταγοί μιας συγκεκριμένης πίστης.

Οπως ακριβώς δεν μπορείς να σεβαστείς μία πίστη που σε πολλές χώρες θεωρεί τη γυναίκα σχεδόν ζώο. Οσο κι αν η εξωτερική και εκ του ασφαλούς παρέμβαση σε πολιτισμούς αιώνων είναι από ύποπτη μέχρι ιμπεριαλιστική, στη συγκεκριμένη περίπτωση η υποχρέωσή μας απέναντι στον άνθρωπο, στην ισότητα, στον σεβασμό, στην ελευθερία, θα πρέπει να υπερισχύει.

Ούτε είναι σοβαρό επιχείρημα πως κι εμείς δεν πάθαμε και τίποτα, μετά από δεκάδες εκκλησιασμούς, προσευχές σε προαύλια, Θείες Κοινωνίες, Αναστάσεις και μεγαλοβδόμαδα σε εκκλησίες. Ακόμη πηγαίνουμε. Και ποδιά φορέσαμε και αναχρονιστικά θρησκευτικά διδαχθήκαμε αλλά χουνταίοι δεν γίναμε… Και λοιπόν; Παίρνουμε μέρος σε κάποιο κοινωνικό πείραμα και δεν το ξέρουμε;

Δεν ειρωνεύομαι την πίστη κανενός. Αλλά στην εφόρμηση και στην προσπάθεια επιβολής, μόνο απέναντι μπορώ να σταθώ. Από υποχρέωση όχι μόνο στη δική μου πίστη, αλλά και στην πίστη των άδολων ακολούθων μιας πίστης την οποία δεν έχω.