Δεν έχω καμία καλύτερη πρόταση να κάνω σε κάποιον που πιστεύει στον Θεό. Δεν έχω εναλλακτικές και καμία σιγουριά για να του πουλήσω. Περισσότερο κάθομαι στην ακρούλα μου και ζηλεύω τη δική του σιγουριά. Δεν τον έχω ειρωνευτεί ποτέ, δεν τον έχω θεωρήσει αμόρφωτο, ούτε κάτι υποδεέστερο όσον αφορά την πνευματική και φιλοσοφική του συγκρότηση. Παρά την πίστη μου στο όνειρο, τη φαντασία και το αθέατο, πιστεύω πως όλα αυτά υπάρχουν όσο υπάρχει σώμα. Μετά, τίποτα. Τίποτα για πάντα. Οι αποδείξεις μου για αυτό δεν είναι επαρκέστερες ή πειστικότερες από τις αποδείξεις κάποιου που πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. Εκεί είμαστε μάλλον πάτσι.
Η αλήθεια είναι πως είναι λιγάκι παράδοξο να ειρωνευόμαστε τους έλληνες χριστιανούς οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουμε πως πρέπει να σεβόμαστε την πίστη όλων των κατοίκων του πλανήτη, από έναν Ινδιάνο που θεωρεί θεότητα τη βροχή μέχρι κάποιον Ινδό σε ένα απομονωμένο χωριό που προσεύχεται στα ποτάμια, πιστεύοντας πως δεν πρέπει να πειράξουμε τον πολιτισμό τους και να μην προσπαθήσουμε να τον φέρουμε στα δυτικά μας μέτρα. (Αν και οι περισσότεροι χριστιανοί δεν σέβονται την πίστη των παραπάνω.) Και σίγουρα υπάρχει κάποιος κοινός τόπος ανάμεσα στον σαρκωμένο Λόγο του Ιησού και στο άρρητο που προσπαθεί να εκφράσει ένας καλλιτέχνης ή ακόμη και ένας ορθολογιστής δυτικός επιστήμονας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
