Οι χριστουγεννιάτικοι «τσαμπουκάδες» στο Αιγαίο, και μάλιστα από το πουθενά – χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί κάτι μείζον το οποίο να τους δικαιολογεί -, δημιουργούν την αίσθηση ότι είναι για λαϊκή κατανάλωση, παρά ότι υπάρχει κάτι ουσιαστικό. Υπό αυτή την έννοια μάλλον καλά είναι τα πράγματα, αν εξαιρέσει κανείς τα «νταηλίκια» της ελληνικής πλευράς, τις απειλές προς την Τουρκία και κάτι εθνικολαϊκιστικές αναφορές από τον υπουργό Αμυνας. Δεν υφίσταται πραγματικός κίνδυνος, δεν θα επιδεινωθεί η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν θα μας προκύψει θερμό επεισόδιο μέσα στον χειμώνα. Ούτε η Τουρκία το θέλει, ούτε ο ξένος παράγοντας. Η Τουρκία έχει ανοιχτή πληγή με τον πόλεμο στο μαλακό της υπογάστριο, με τους Κούρδους στη Συρία. Ο ξένος παράγοντας, με ανοιχτό ακριβώς το πρόβλημα στη Συρία, το τελευταίο που επιθυμεί είναι να ξεσπάσει μια πολεμική σύγκρουση στον προθάλαμο της συριακής κρίσης, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Του είναι ακατανόητο να υπάρχει ακόμη και η λεκτική αντιπαράθεση, όχι το πράγμα να εξελιχθεί. Το δε Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τη σαφή τοποθέτησή του περί των ερευνών τόσο στην κυπριακή ΑΟΖ όσο και γενικότερα στην περιοχή, κατέστησε σαφή τη θέση του, και εξ αντικειμένου απέστειλε και ξεκάθαρο μήνυμα στην Αγκυρα, να αποφύγει κάθε εμπλοκή.

Από την άλλη πλευρά όμως προβάλλει πελώριο το ερώτημα «προς τι τότε όλα αυτά; Τι νόημα έχουν;».

Αν και μοιάζει ασαφές ίσως ακόμη, φαίνεται πως ό,τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στο Αιγαίο δεν είναι άσχετο με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Το ενδεχόμενο να χρησιμοποιεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι η κυβέρνηση Τσίπρα, κάτι που κάποτε φάνταζε αδιανόητο, σήμερα μοιάζει όλο και πιο πιθανό. Αλλωστε στριμωγμένη όπως είναι από παντού, και με τις δημοσκοπήσεις, τις πραγματικές, να καταγράφουν ένα σοβαρότατο και μη αναστρέψιμο προβάδισμα της ΝΔ, είναι βέβαιο ότι θα μετέλθει κάθε μέσον είτε για να αποτρέψει τη διαγραφόμενη ήττα είτε για να περιορίσει το εύρος της. Ακόμη και αν το «μέσο» είναι η επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η επίκληση σοβαρού εθνικού κινδύνου, ο οποίος απαιτεί την παραμονή της στην εξουσία – ποιος ξέρει για πόσο ακόμη…

Αλλά τα εθνικά θέματα προφανώς δεν μπορεί να εντάσσονται στην κατηγορία του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Εξ ου και ακούγεται πραγματικά τραγικό το να επιχειρείται η διαιώνιση της παραμονής της στην εξουσία μέσω της επίκλησης μιας πιθανής πολεμικής σύρραξης με τη γείτονα. Αναρωτιέται απλώς κανείς μέχρι πού μπορεί να τους οδηγήσει η οίηση με την εξουσία. Τίποτε άλλο…