Ο μύθος ο σχετικός με την αρπαγή της Ευρώπης από τον Δία παραδίδεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς, αρχής γενομένης από τον Ομηρο, χωρίς ωστόσο ο ποιητής να αναφέρει το όνομα του κοριτσιού. Ετσι, λ.χ., στη ραψωδία Ξ 312 κ.ε. ακούμε τον ερωτύλο Δία να αναφέρει στη σύζυγό του Ηρα τα ονόματα των κοριτσιών με τα οποία κοιμήθηκε. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η κόρη του βασιλιά της Τύρου Φοίνικα, η Ευρώπη, χωρίς πάντως να αναφέρεται ρητά το όνομά της. Ο λόγος για τον οποίο ο Δίας δίδει, τη δεδομένη στιγμή, στη σύζυγό του αυτόν τον μακρύ κατάλογο των αγαπημένων του κοριτσιών είναι για να τη διαβεβαιώσει ότι όλες αυτές οι κυρίες δεν είναι τίποτε μπροστά στα ερωτικά κάλλη εκείνης… Λεπτομέρειες πάντως για τη συνάντηση του Δία με την Ευρώπη μάς δίνει ο Σχολιαστής της Ιλιάδος (Μ 292). Σύμφωνα με αυτά τα Σχόλια, ο Δίας είδε μια μέρα την παρθενική κόρη του βασιλιά Φοίνικα να μαζεύει άνθη σε κάποιον λειμώνα της Τύρου, παρέα με τις φιλενάδες της. Την ηράσθη αυτοστιγμής, κατέβηκε, χωρίς να χάσει καιρό στο ερωτικό λιβάδι, μεταμορφώθηκε σε ταύρο (η ανάσα του μύριζε κρόκο), ξεγέλασε την κοπέλα και εκείνη (αφελής ούσα) ανέβηκε στη ράχη του. Αυτοστιγμής εκείνος (ο πονηρός) διάβηκε το πέλαγος με το πολύτιμο φορτίο στην πλάτη, έφθασε στην Κρήτη (πού αλλού;) και εμίγη μαζί της. Εμεινε έγκυος εκείνη και του γέννησε τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθη. Τρία διάσημα και αξιόλογα τέκνα. Ταυτόχρονα όμως ο καλός θεός φρόντισε να την παντρέψει με τον βασιλιά των Κρητών Αστερίωνα… Η Ευρώπη, πάντως, ως γεωγραφικός όρος (χωρίς ωστόσο να προσδιορίζεται ακριβώς η έκταση της ηπείρου), είναι ήδη γνωστή στον ομηρικό Υμνο, Εις Απόλλωνα, 251, στον Πίνδαρο, Νεμεόνικος 4.70, στον Ηρόδοτο 1.4.1. και αλλού.
Ανάμεσα στους πολλούς αρχαίους συγγραφείς οι οποίοι ασχολήθηκαν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, με την αρπαγή της κόρης Ευρώπης, η οποία θα δώσει το όνομά της στην ήπειρό μας, είναι ο βουκολικός ποιητής Μόσχος, που έζησε στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. στην Αλεξάνδρεια. Στο διάσημο ποίημά του Ευρώπη (166 εξάμετροι στίχοι) αφηγείται με τέχνη και τρυφερότητα την αρπαγή της παρθένας κόρης από τον Δία και τη μεταφορά της στην Κρήτη. Ιδού οι τελευταίοι στίχοι (153 κ.ε.) του ποιήματος σε δική μας απόδοση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
