Ο «μεσσιανισμός» του Αλ. Τσίπρα

Προσωπικά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι για ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά το παρελθόν έχει φλερτάρει ανοιχτά με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, και όποτε το βόλευε έκλεινε το μάτι στη Χρυσή Αυγή, η εγκατάλειψη της εξουσίας θα φάνταζε τόσο δύσκολη που θα έκανε οτιδήποτε για να την αναστρέψει.

Πίστευα και εξακολουθώ να το πιστεύω ότι αν για τον κάθε δημοκρατικό πολίτη ή πολιτικό η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία αποτελεί κορυφαίο δείγμα του πολιτικού μας συστήματος, για τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με γέννηση με εμβρυουλκό.

Επίπονη, χρονοβόρα, επικίνδυνη.

Πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι υπάρχει μια δικαιολογία για όλο αυτό: αν για πρώτη φορά κατακτάς την εξουσία, τη γεύεσαι και εν τέλει τη νέμεσαι, πώς να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι αυτή η εξουσία δεν είναι για πάντα, δεν διαρκεί στο διηνεκές, δεν εκτείνεται στο άπειρο. Εχει συγκεκριμένη διάρκεια και είναι νομοτέλεια στο τέλος της να ζητήσεις από τον λαό να αποτιμήσει το έργο σου. Αν έχει θετικό πρόσημο, μπορείς και να απαιτήσεις να σου ανανεώσει την εντολή. Αν έχει αρνητικό, εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Θα το κάνει ο ίδιος, όπως γνωρίζει πολύ καλά να κάνει δεκαετίες τώρα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για τον επικεφαλής του και την ηγετική ομάδα που δίκην πραιτόρων τον περιβάλλει, αυτά είναι «ψιλά» γράμματα. Για εκείνον προέχει η διατήρηση στην εξουσία. Οσα εξελίσσονται αυτό το διάστημα πείθουν ότι ο κ. Τσιπρας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από την «ασθένεια» που συνήθως πλήττει πολιτικούς χωρίς ιδεολογικοπολιτικό έρμα – τόσο απαραίτητο για να τους κρατάει «προσγειωμένους»… -, τον «μεσσιανισμό».

Οχι πως είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που έχει μια μεσσιανική αντίληψη για τον εαυτό του – ΜΟΝΟ αυτός λύνει προβλήματα, ΜΟΝΟ αυτός κατοχύρωσε τον διεθνή ρόλο της χώρας, ΜΟΝΟ αυτός έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, ΜΟΝΟ… ΜΟΝΟ… Αλλά σίγουρα είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι ο τελευταίος που ήρθε να σώσει κατ’ εντολήν του Πατέρα Του τον κόσμο περπάτησε στη γη πριν από 2.000 και κάτι χρόνια. Και ότι στον άνθρωπο πήρε κατόπιν καμιά 400αριά χρόνια για να καταλάβει και να υιοθετήσει το κήρυγμά Του.

Επίσης, και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη αλήθεια, το να αναζητείς λύση στο πολιτικό σου πρόβλημα χρησιμοποιώντας αντιδημοκρατικά τους θεσμούς, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους υπονομεύσεις και στην τελική να τους ακυρώσεις. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, για μια χώρα που έχει περάσει μέσα από μια 7χρονη δικτατορία και βγήκε – αλλά βγήκε! – βαριά τραυματισμένη. Τέλος, και χωρίς να κάνω απαραίτητα συγκρίσεις, ο τελευταίος που κάθισε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου γιατί ακύρωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς ονομαζόταν Παπαδόπουλος και έμεινε ισόβια στη φυλακή. Κρίμα δεν είναι να συγκρίνουν μαζί του τον κ. Τσίπρα;