Έντυπη Έκδοση Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Σύνδεση μέλους Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους Η Χάρις Αλεξίου γεννήθηκε το 1950 στη Θήβα και ήρθε οικογενειακώς στην Αθήνα το 1958. Παρουσιάστηκε στη δισκογραφία το 1970, σε δίσκο 45 στροφών, τραγουδώντας το «Οταν πίνει μια γυναίκα» των Βασιλειάδη – Πυθαγόρα.
Ακολούθησαν ορισμένα ακόμη σαρανταπεντάρια και τη συναντάμε για πρώτη φορά σε μεγάλο δίσκο 33 στροφών το 1972, στην περίφημη «Μικρά Ασία» με τις μουσικές του Απόστολου Καλδάρα και τους στίχους του Πυθαγόρα. Σε εκείνον το δίσκο τραγούδησε τρία από τα έντεκα τραγούδια, τα υπόλοιπα τα είπε ο Γιώργος Νταλάρας.
Ανάμεσα σε εκείνα που τραγούδησε η Αλεξίου ήταν και ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», μια σπουδαία μελωδία του Καλδάρα.
Σε αυτό το τραγούδι ο Πυθαγόρας κάνει αναφορά στην Κόκκινη Μηλιά και στον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, έναν από τους θρύλους που δημιουργήθηκαν μετά την άλωση της Πόλης. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – ή κατά άλλους ο Ιωάννης Βατάτζης – που σώθηκε από έναν άγγελο λίγο προτού τον σκοτώσουν οι Οθωμανοί, έχει μαρμαρώσει σε μια σπηλιά – κατά μία άλλη εκδοχή του θρύλου μέσα στην Αγια-Σοφιά – και κάποτε θα ξεμαρμαρώσει και θα εκδιώξει του Τούρκους στέλνοντάς τους πέρα από την Κόκκινη Μηλιά. Η Κόκκινη Μηλιά θεωρείται πως είναι το απώτατο σημείο της Ανατολής ή σύμφωνα με τον Νικόλαο Πολίτη ανάμεσα στη Σεβάστεια και την Κερασούντα.
Νομίζω πως εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος τι αντίδραση θα υπήρχε από πολλούς αν γραφόταν σήμερα ένα τέτοιο τραγούδι. Ο Πυθαγόρας θα ήταν ένας εθνικιστής που αναπαράγει επικίνδυνες αλυτρωτικές θεωρίες.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως το νόημα τέτοιων θρύλων αλλάζει από εποχή σε εποχή και το περιεχόμενό τους αποκτάει άλλη διάσταση ανάλογα με τη συγκυρία. Oι λαϊκοί θρύλοι δεν μπορεί να είναι επικίνδυνοι, μόνο η χρήση τους.
Και ίσως σήμερα όσοι θα κατηγορούσαν αυτόν τον σπουδαίο στιχουργό για την πρόθεσή του να μην έφταναν ποτέ σε ένα άλλο τραγούδι του ίδιου δίσκου που ο Πυθαγόρας γράφει: «Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός – κι εγώ λαός κι εσύ λαός – εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ – όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ». Το οποίο επίσης τραγούδι ίσως και να «φοβόταν» να το γράψει ο Πυθαγόρας δύο χρόνια αργότερα με νωπή την εισβολή στην Κύπρο.
Για τον συγκεκριμένο θρύλο έχουν γράψει επίσης μεταξύ άλλων ο Καρυωτάκης, ο Ελύτης και ο Βιζυηνός.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
