Με τη νέα προσφορά του «Βήματος», η οποία θα ξεκινήσει προσεχώς, δίδεται η ευκαιρία στους αναγνώστες να επανεκτιμήσουν (ή ακόμη και να γνωρίσουν) έργα κορυφαίων δημιουργών του τόπου, τα οποία χαρίζουν αισθητική απόλαυση και πυροδοτούν τον αναστοχασμό, ατομικό και συλλογικό.
Η αρχή θα γίνει με το αφήγημα Μαουτχάουζεν του Ιάκωβου Καμπανέλλη. «Η εμπειρία του Ολοκαυτώματος αποτελεί μία από τις σημαντικότερες πηγές μνήμης και έμπνευσης για όλο το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Στο «Μαουτχάουζεν» (1965), ένα από τα ωραιότερα της στρατοπεδικής λογοτεχνίας, ο συγγραφέας ξεπερνά κατά πολύ την αυτοβιογραφική μαρτυρία, αλλά και τα στενά όρια του χρονικού. Η λογοτεχνική υφή του είναι έκδηλη τόσο στη δομή του όσο και στο γλωσσικό ύφος, που συχνά ακολουθεί θεατρικούς βηματισμούς, στις αφηγηματικές τεχνικές, αλλά και στη φιλοσοφική του σκευή. Η διάρθρωσή του σε ξεχωριστά επεισόδια, σε συνδυασμό με τη χρήση του flash back και του flash forward, αποκαλύπτουν μια ευλύγιστη γραφή που κινείται συχνά με κινηματογραφικούς ρυθμούς. Αλλωστε την εποχή που συγκροτείται το αφήγημα σε ενιαίο σώμα ο Καμπανέλλης γράφει και τα κινηματογραφικά του σενάρια. Οι πολίτες του 21ου αιώνα δεν πρέπει να ξεχάσουν τον ναζιστικό εφιάλτη και τα σκοτάδια της φρίκης που παραμονεύουν σήμερα με άλλα προσωπεία. Στο «Μαουτχάουζεν» δεν θα βρουν μόνο το πονεμένο βλέμμα και τη χαίνουσα πληγή όλης της Ευρώπης, αλλά και εκείνο το πικρό χαμόγελο ενός μεγάλου δημιουργού που αφηγείται νηφάλια την ανθρώπινη φρίκη και αποσπά από αυτήν έναν σπόρο ελπίδας» είπε στο «Βήμα» ο Γιώργος Π. Πεφάνης, καθηγητής Φιλοσοφίας και Θεωρίας του Θεάτρου και του Δράματος στο ΕΚΠΑ και κριτικός θεάτρου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
