Ο Κ. Σφέτσας, η παράδοση και ο Κουροσάβα

Ο Κυριάκος Σφέτσας, από τους διεθνώς καταξιωμένους συνθέτες συμφωνικής, κινηματογραφικής και θεατρικής μουσικής, μουσικής για μπαλέτο, για σύνολα δωματίου και για σόλο όργανα καθώς και ηλεκτρονικής μουσικής, εμφανίζεται την ερχόμενη Τρίτη 16 Οκτωβρίου στο Κέντρο Πολιτισμού Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Εκεί θα παρουσιάσει ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που ενδεχομένως οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Με την Greek Fusion Orchestra (GFO) θα δώσει μια πρωτοποριακή τζαζ και fusion συναυλία, με συνθέσεις και ενορχηστρώσεις που ανακαλύπτουν εκ νέου την ελληνική παραδοσιακή μουσική.

Η ελληνική παραδοσιακή μουσική εξάλλου δεν είναι κάτι ξένο για τον Κυριάκο Σφέτσα. Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι στα μικράτα του έχει παίξει σε πανηγύρια κλαρίνο με αυτοδίδακτους τσιγγάνους μουσικούς; Ο,τι κι αν έκανε από τότε, είτε στο Παρίσι που ουσιαστικά εκεί ανδρώθηκε μουσικά, είτε στην Ελλάδα, όταν επέστρεψε το 1971, ποτέ δεν ξέχασε την παραδοσιακή μουσική. «Είμαστε όλοι δεμένοι με την παράδοση και κυρίως με το κομμάτι εκείνο που έχει να κάνει με τη δημιουργικότητα» είπε στο «Βήμα της Κυριακής». «Ο καθένας μας βέβαια διαφορετικά, αφού αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν σε σχέση με το σήμερα, μέσα από τον προσωπικό μας ξεχωριστό τρόπο».

Με τη δική του ματιά και ο Κυριάκος Σφέτσας το οριοθέτησε στην πράξη μέσω της Greek Fusion Orchestra. Σημειώνει ο ίδιος: «Η Greek Fusion Orchestra έθεσε 40 χρόνια πριν το ζήτημα μιας νέας μουσικής μας ύπαρξης. Μιας μουσικής που θα ήταν ελληνική και παγκόσμια». Σήμερα, ως δημιουργός, ο Σφέτσας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη μουσική με πρωτόλειο τρόπο. Αναζητεί πάντα αυτό που κρύβεται πίσω από αυτήν «ενώνοντας τις εσώτερες δυνάμεις και το ταλέντο όλων μας (σ.σ. αναφέρεται στους μουσικούς του) σε μια κοινή συναισθηματική και γνωστική βάση».

Μια μίνι έκπληξη για το κοινό του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Μεταξύ άλλων, θα παρουσιαστεί και ένα νέο του έργο, το οποίο ο ίδιος αποκαλεί «Θρήνο» ή «Μοιρολόι», μεταφράζοντας το «Flamento» που είναι ο τίτλος του κομματιού που έχει προϊστορία. «Η σχέση μου με τα μοιρολόγια υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και με συγκινούσε που άρχιζε με μια μεγάλη θλίψη και κατέληγε στη χαρά. Πριν από χρόνια είδα τα «Ονειρα» του Ακίρα Κουροσάβα με αραβικούς υποτίτλους. Δεν μπορούσα να τα καταλάβω, αλλά το τέλος ήταν αυτό που με ενέπνευσε. Υπάρχει μια σεκάνς όπου φτάνει ο νέος σε ένα ειδυλλιακό μέρος και μιλάει με έναν γέρο. Ο τελευταίος λέει στον νέο ότι «εμείς εδώ πιστεύουμε στο καθαρό νερό και στον καθαρό αέρα για να ζήσουμε πολλά χρόνια» . Τότε ο νέος ακούει μια μουσική που έρχεται και τον ρωτάει «τι είναι αυτή η χαρούμενη μουσική; Εχετε γιορτή;». «Οχι, κηδεία έχουμε» του απαντά ο γέρος. «Μα με χαρούμενη μουσική;» αναρωτιέται ο νέος. «Οταν φεύγουν νέοι θλιβόμαστε μα όταν φεύγουν γέροι η μουσική μας είναι χαρούμενη. Και τώρα πρέπει να φύγω να πάω στην κηδεία. Ηταν η πρώτη μου αγάπη αυτή που πέθανε». Και τότε εμφανίζεται μια ορχήστρα που παίζει ένα χαρούμενο εμβατήριο. Και μου έμεινε. Ε, λοιπόν, αυτή την εικόνα μελοποιώ στο «Flamento». Στο δικό μου μοιρολόι».