Η φιλολογία για τα προοδευτικά μέτωπα κινείται με μεγάλες αφαιρέσεις και γενικόλογα σχήματα. Υποτίθεται ότι αποκρυπτογραφεί την κατάσταση και τις αντιθέσεις στην Ευρώπη καθ’ οδόν προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Λένε διάφοροι πως δεν πρόκειται για μια απλή ατζέντα επιβίωσης ή εκλογική τακτική, αλλά για ζήτημα ουσίας σε αναζήτηση των νέων πολιτικοπολιτισμικών διαιρέσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Ομως αυτό που αφήνεται έξω από τη συζήτηση είναι το τι ακριβώς εννοεί ο καθένας με τις λέξεις «νεοφιλελευθερισμός», «Ακροδεξιά» και «πρόοδος». Αν προχωρήσουμε από τους τίτλους των «μετώπων» στα συγκεκριμένα πεδία και στα ερωτήματα πολιτικής, η αοριστολογία των αγαθών αισθημάτων εμφανίζεται απολύτως ανεπαρκής. Αν, για παράδειγμα, σταθεί κανείς στα κείμενα και στις παρεμβάσεις που υπάρχουν στις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες και στους συριζαϊκούς ιστότοπους, οι απαντήσεις μοιάζουν απλούστατες: Ακροδεξιά είναι εν τέλει όλοι όσοι δεν ανήκουν στους «προοδευτικούς χώρους» και προοδευτικοί χώροι είναι προφανώς μόνο εκείνοι όπου ηγεμονεύει αριθμητικά και ιδεολογικά μια συγκεκριμένη εκδοχή της Αριστεράς. Οποιαδήποτε διαφορετική αντίληψη για τις αρθρώσεις της κοινωνικής πολιτικής, την εκπαίδευση και την έρευνα, την υπεράσπιση των θεσμικών ελέγχων και αντίβαρων στους θεσμούς θεωρείται εκτός προόδου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
