Διαβάζοντας κανείς τον Ανδρα με κόκκινο μανδύα, το πιο πρόσφατο – και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο – βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς θυμάται τον Νίτσε που έλεγε πως «ο καλλιτέχνης δεν έχει άλλο σπίτι στην Ευρώπη εκτός από το Παρίσι». Αυτό, μολονότι δεν ισχύει πλέον, θα έμοιαζε αυτονόητο την εποχή της Μπελ Επόκ, που καλύπτει την περίοδο από το 1870 ως τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνη την εποχή αναδεικνύει ο Μπαρνς: με μπρίο, με φινέτσα και με ύφος απαράμιλλο. Τα πρόσωπα που παρελαύνουν στο βιβλίο (δεν πρόκειται για μυθιστόρημα ούτε και για χρονικό) είναι όλα πραγματικά. Κυριαρχεί βέβαια ο γυναικολόγος-χειρουργός Σαμιέλ Ζαν Πότσι, ένας «κοινός θνητός» αλλά σημαντικός και πρωτοπόρος επιστήμονας, ευγενής, διακριτικός και με θυελλώδη ερωτική ζωή (η διάσημη ηθοποιός Σάρα Μπερνάρ, που υπήρξε ερωμένη του, τον αποκαλούσε «γιατρό–θεό», και η πριγκίπισσα του Μονακό Αλίς «αηδιαστικά ωραίο»). Το πορτρέτο του τού 1881 από τον Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ με τίτλο Ο δόκτωρ Πότσι στην κατοικία του ενέπνευσε τον Μπαρνς να γράψει αυτό το θαυμάσιο βιβλίο. Ο συγγραφέας το είδε για πρώτη φορά το 2015 σε μια έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
