«Το πολιτικό γεγονός χρειάζεται μια επένδυση σε ιδέα γελοιογραφική. Αυτή είναι η δυσκολία. Εκεί ο γελοιογράφος αντλεί κυρίως από το οπλοστάσιο που έχει η κουλτούρα του. Η δική μου κουλτούρα βρίσκεται πολύ κοντά σε παιδικές αναμνήσεις και οι μύθοι και τα παραμύθια βοηθάνε στην αλληγορία που θέλει πολλές φορές η γελοιογραφία. Οι πιο παραστατικές, οι πιο μεγάλες γελοιογραφίες είναι αλληγορικές. Μπορείς να πεις κάτι και ο καθένας το βλέπει διαφορετικά».
Ετσι περιέγραψε το οπλοστάσιο της έμπνευσής του ο Γιάννης Ιωάννου πριν από μερικά χρόνια σε μια σπάνια τηλεοπτική του συνέντευξη στον Βασίλη Βασιλικό. Ο ίδιος στην κοσμογονία της Μεταπολίτευσης δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο γελοιογραφικό σύμπαν με πρωταγωνιστή το ανελέητο, καυστικό, ανίερο πολιτικό σχόλιο, φέροντας μια πρωτόγνωρη ανανέωση στις φόρμες του σχεδίου. Και για 44 χρόνια, ακούραστος, ήταν πάντα παρών για να σχολιάζει με το πενάκι του τα κακώς κείμενα της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
